Ελάχιστα πλέον απασχολεί το ζήτημα όχι μόνο εμάς στην Ελλάδα αλλά, δυστυχώς, και στην Κύπρο. Το αυτοκόλλητο με το μήνυμα «Δεν ξεχνώ» δεν ανευρίσκεται πουθενά, οι μάνες των αγνοουμένων έχουν απέλθει από τον βίο, ίσως και πολλές από τις γυναίκες και αδελφές αυτών. Πάντως εμείς πανηγυρίζουμε κατ’ έτος την πτώση της «επάρατης χούντας» και την παλινόστηση της δημοκρατίας στη χώρα μας χάρη στην προδοσία από μέρους μας της Κύπρου! Και το θέατρο θα συνεχιστεί άγνωστο για πόσο.
Κατά καιρούς επανέρχεται στο προσκήνιο το «Κυπριακό ζήτημα», γνωστοποιείται νέος κύκλος διαπραγματεύσεων με στόχο την ανεύρεση δίκαιης και βιώσιμης λύσης. Η γλώσσα της διπλωματίας διακρίνεται για το πλήθος των καλολογικών στοιχείων που χρησιμοποιούν εκείνοι, που την κατέχουν. Δίκαιη και βιώσιμη θα είναι η τελική λύση, όπως ήταν εκείνη των συνθηκών Ζυρίχης – Λονδίνου, όπως ήταν η άλλη του σχεδίου Ανάν, όπως θα είναι αυτή, που φαίνεται να προδιαγράφεται στον ορίζοντα, που ακούει στο όνομα «διζωνική-δικοινωτική ομοσπονδία». Η «λύση» του σχεδίου Ανάν αποτράπηκε χάρη στο δάκρυ του μακαριστού τότε προέδρου της Κύπρου. Τώρα όμως ο κίνδυνος είναι πολύ ορατός.
Δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, όποιος δεν δέχεται ότι το δικτατορικό καθεστώς επιβλήθηκε με την ανάμειξη των ΗΠΑ, μέσω της CIA, στα εσωτερικά της χώρας μας. Μόνο αιθεροβάμονες θα χαρακτήριζαν την ενέργεια ως ωμή ανάμειξη και παραβίαση δικαιωμάτων ανεξάρτητης χώρας. Η χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη. Είναι θλιβερό να προβάλλονται ως σωτήρες μας οι ισχυροί με την παρέμβασή τους, όταν η επανάσταση ψυχορραγούσε υπό τις απάνθρωπες ενέργειες γενοκτονίας του στρατού του Ιμπραήμ.
Συνετέλεσαν αναμφισβήτητα στο να αποκτήσει ανεξαρτησία μικρό τμήμα της κατοικούμενης επί χιλιετίες από Έλληνες γης, όχι όμως επειδή πίστευαν στα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Έσπευδαν να διαδεχθούν τον «μεγάλο ασθενή» απωθώντας τον στην Ασία. Τότε ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί μέθοδος αξιοποίησης του «μαύρου χρυσού».
Νικητής στη διεκδίκηση του νεοσύστατου νεοελληνικού κράτους υπήρξε η αναδυόμενη τότε και μετέπειτα κραταιά αυτοκρατορία, η Μεγάλη Βρετανία. Προκλητικά υποστήριξε αυτή την Οθωμανική αυτοκρατορία, ώστε να καταπνίξει την επανάστασή μας.
Με τις ραδιουργίες της επέτυχε τη δολοφονία, μέσω των υποχειρίων της ομογενών μας, του πρώτου και τελευταίου ηγέτη της χώρας, του μεγάλου Ιωάννη Καποδίστρια. Επέτυχε στη συνέχεια την έκπτωση από τον θρόνο του μη ελεγχόμενου Όθωνα και την εγκατάσταση πλήρως αφοσιωμένης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της δυναστείας των Γλύξμπουργκ (1864). Στάθηκε εμφανές εμπόδιο στην πραγμάτωση του ονείρου εξάπλωσης της χώρας μας προς βορρά. Αγόρασε αντί ευτελούς τιμήματος την Κύπρο λόγω των «υπηρεσιών» της προς την Οθωμανική αυτοκρατορία (1878). Συνετέλεσε καθοριστικά στον εθνικό μας διχασμό και στην συμφορά μας που ακολούθησε, τη μικρασιατική καταστροφή. Δεν είχε ικανοποιηθεί μ’ αυτά. Σχεδίασε και προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949).
Μεσούντος αυτού, καθώς το άστρο της κραταιάς αυτοκρατορίας έδυε, μας παρέδωσε αυτή στην ανερχόμενη τότε δύναμη, που κατέστη σύντομα πλανητική, στις, ΗΠΑ. Οι Τούρκοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν την απόβαση στην Κύπρο χωρίς την αμέριστη στήριξη των Άγγλων και τις ψεύτικες υποσχέσεις των Αμερικανών στους «εθνοσωτήρες» μας. Ας μη βαυκαλιζόμαστε λοιπόν ότι είμαστε ανεξάρτητη χώρα. Τελούμε ακόμη υπό «προστασία», είμαστε προτεκτοράτο!
Βέβαια σ’ όλες τις συμφορές που μας βρήκαν απαραίτητος ήταν ο εγχώριος παράγων, που θα διαδραμάτιζε τον ρόλο του Εφιάλτη. Κάποιοι τονίζουν: Δεν μας φταίουν οι ξένοι. Και τους δίνουν συγχωροχάρτι. Ασφαλώς και μας φταίουν, όμως περισσότερο φταίουν οι εφιάλτες. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» (Ιωάννης Καποδίστριας).
Ας προσπεράσουμε τις παλαιότερες συμφορές και ας εστιάσουμε στην τελευταία, που ακολούθησε το τελευταίο έπος του ελληνισμού, την εξέγερση των Κυπρίων της ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων αποικιοκρατών. Το κακό άρχισε με την απόρριψη του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του λαού της Κύπρου από μέρους των Αγγλοαμερικανών. Ως αντίδραση στο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για συζήτηση του θέματος στον ΟΗΕ οργανώθηκε από τους Άγγλους η επίθεση κατά των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης με σφαγές και λεηλασία. Και είμασταν ήδη μέλη του ΝΑΤΟ. Ήταν δίκαιες οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου ή ευνοούσαν προκλητικά την τουρκική μειονότητα, δηλαδή τους, στην πλειοψηφία, εξισλαμισθέντες ομογενείς μας; Ασφαλώς η ελληνική πλευρά δέχθηκε πιέσεις να υποκύψει και να υπογράψει. Η μοίρα του αδυνάτου σπεύδουν να αναλύσουν οι διασπείροντες και καλλιεργούντες πνεύμα υποταγής. Ίσως σύντομα να πάψουν οι Ελληνόπαιδες να διδάσκονται για τον αδύναμο Λεωνίδα με τους 300 Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς (μάλλον αυτούς τους έχουμε ξεχάσει). Θα πάψουν να διδάσκονται για την απόκριση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ. Θα πάψουν να διδάσκονται για το Μανιάκι και το Μεσολόγγι, για το έπος του 1940-41 και το άλλο της ΕΟΚΑ, αν δεν έχουν πάψει.
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη νοσταλγοί της δικτατορίας, που πιστεύουν ότι νέοι επίορκοι ίσως αποτρέψουν την καταστροφή, στην οποία μας οδηγούν με «δημοκρατικό» τρόπο, οι φιλήκοοι των ξένων. Αυτοί μας παραμυθιάζουν με τις διαβεβαιώσεις τους ότι η χώρα μας είναι ισχυρή ως ισότιμο μέλος διεθνών οργανισμών. Μάλιστα τώρα προεδρεύουμε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πέρα από τα οικονομικά αδιέξοδα, στα οποία μας έφεραν οι υποταχθέντες στις εντολές των ισχυρών της ΕΕ, βιώνουμε ταπεινώσεις με την απεμπόληση των εθνικών μας δικαίων. Διασπείρεται με κομπορρημοσύνη ο σεβασμός από μέρους μας του ανυπάρκτου διεθνούς δικαίου.
Προβάλλεται με καύχηση η ύπαρξη ισχυρών «συμμάχων», όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που θα μας προστατέψουν από την τουρκική επιθετικότητα. Και υποχωρούμε διαρκώς στις πιέσεις, καθώς αποδειχθήκαμε ο πιο αδύναμος κρίκος. Εκχωρήσαμε το όνομα Μακεδονία αναγνωρίζοντας μακεδονική εθνότητα και γλώσσα σε ομιλούντες διάλεκτο της βουλγαρικής. Και τώρα στέκεται εμπόδιο για συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την είσοδο των γειτόνων μας στην ΕΕ η Βουλγαρία, ενώ εμείς παραμένουμε νεκρικά απαθείς στις παραβιάσεις της συμφωνίας, που υπογράψαμε κατ’ εντολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ! Ο Αλβανός πρωθυπουργός μας προκαλεί εντός ελληνικού εδάφους.
Έναντι της Τουρκίας εμφανιζόμαστε ψοφοειδείς και κάνουμε και τεμενάδες. Η σπαρασσόμενη Λιβύη δεν μας λογαριάζει. Οι «εταίροι» μας σφυρίζουν αδιάφορα στις κατά καιρούς άτονες εκκλήσεις για φρούρηση των ελληνικών συνόρων, που τα αποκαλούμε και ευρωπαϊκά! Οι ασκούντες την εξουσία στη χώρα μας αδιαφορούν για τη δημογραφική γήρανση και την έξοδο των νέων από τη χώρα μας υποσχόμενοι ανάκαμψη και ανάπτυξη, ενώ καθημερινά έρχονται στο φως νέα σκάνδαλα διασπάθισης δημοσίου και κοινοτικού χρήματος προς εξυπηρέτηση κομματικών φίλων.
Μπροστά σ’ όλα αυτά, που φανερώνουν θλιβερή παρακμή του κοινωνικού σώματος, ο λαός μας παραμένει απαθής και αδιάφορος, ωσάν αυτά να εξελίσσονται σε άλλη χώρα ή σε άλλο πλανήτη. Εμείς βέβαια, οι κάποιας ηλικίας, σε λίγο θα απέλθουμε. Δεν πρέπει όμως να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις στις επερχόμενες γενιές; Θα μείνει μόνο το ρηθέν «όλοι μαζί τα φάγαμε», στο οποίο να προσθέσουμε «όλοι μαζί υποταχθήκαμε»;
«Μακρυγιάννης»
