Οι νέοι στην Ελλάδα εγκαταλείπουν το πατρικό τους σπίτι κατά μέσο όρο σε ηλικία 30,7 ετών, καταγράφοντας μία από τις υψηλότερες ηλικίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με την Eurostat.
Παράλληλα, όπως αναφέρει η ευρωπαϊκή στατιστική αρχή, παρά τη μεταγενέστερη αποχώρηση, οι νέοι πλήττονται ιδιαίτερα από το υψηλό κόστος στέγασης. Το 30,3% των νέων ηλικίας 15-29 ετών δαπανά τουλάχιστον το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του στην στέγαση, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ (9,7%).
Το 2024, οι νέοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέλειψαν το πατρικό τους σπίτι κατά μέσο όρο σε ηλικία 26,2 ετών, σε μία ήπια μείωση από τα 26,3 έτη το 2023. Από το 2002, η μέση ηλικία κυμαίνεται σχετικά σταθερά, μεταξύ του χαμηλού 26,1 ετών το 2019 και του υψηλού 26,8 ετών το 2006.
Οι χώρες με τη μεγαλύτερη μέση ηλικία αποχώρησης, πάνω από 30 έτη, είναι η Κροατία (31,3), η Σλοβακία (30,9), η Ελλάδα (30,7), η Ιταλία (30,1) και η Ισπανία (30). Αντίθετα, οι νεότερες ηλικίες αποχώρησης καταγράφηκαν στη Φινλανδία (21,4), τη Δανία (21,7) και τη Σουηδία (21,9).
Το υψηλό κόστος στέγασης φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο τους νέους. Το 2024, το 9,7% των νέων ηλικίας 15–29 ετών ζούσε σε νοικοκυριά που δαπανούσαν τουλάχιστον το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος για στέγαση (δείκτης υπερβολικού κόστους στέγασης), ενώ για το σύνολο του πληθυσμού το ποσοστό ήταν 8,2%.
Επιπλέον, η Eurostat εντοπίζει σημαντικές διαφορές μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ. Οι υψηλότεροι δείκτες υπερβολικού κόστους στέγασης καταγράφηκαν στην Ελλάδα (30,3%) και τη Δανία (28,9%), ενώ οι χαμηλότεροι στην Κροατία (2,1%), την Κύπρο (2,8%) και τη Σλοβενία (3%).
Σε 16 χώρες της ΕΕ, οι νέοι πλήρωναν υψηλότερο ποσοστό για στέγαση σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, με τη μεγαλύτερη διαφορά στη Δανία (14,3 ποσοστιαίες μονάδες), ακολουθούμενη από την Ολλανδία (8,4 μονάδες).
Σε χώρες όπου οι νέοι φεύγουν νωρίτερα, όπως η Δανία, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Σουηδία και η Φινλανδία, η οικονομική επιβάρυνση λόγω στέγασης είναι μεγαλύτερη. Αντίθετα, σε χώρες όπου η αποχώρηση γίνεται αργότερα, όπως η Κύπρος, η Κροατία και η Ιταλία, τα ποσοστά υπερβολικού κόστους στέγασης είναι χαμηλότερα. Η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση, καθώς παρά τη μεταγενέστερη αποχώρηση των νέων, το κόστος στέγασης παραμένει υψηλό.
