Όλα αυτά είναι καλά στη θέση τους. Το πρόβλημα προκύπτει όταν τα βάζουμε ως αυτοσκοπό και τα καταφέραμε με την εξυπνάδα και την εργατικότητά μας. Κι έτσι συμπεραίνουμε, πως δεν υπάρχει ανάγκη να εκφράσουμε την ευχαριστία μας σε κάποιον, αφού δεν είναι παρά κατόρθωμα μας! Και, χωρίς να το καταλάβουμε, όλα αυτά μάς απομακρύνουν από τον Θεό.
Γι αυτό πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε η δουλειά μας, η απόκτηση υλικών αγαθών, η ψυχαγωγία μας κ.ά. να μην απορροφήσουν όλον τον χρόνο μας και μας απομακρύνουν από τον Θεό, ο Οποίος πρέπει να έχει την προτεραιότητα στη ζωή μας.
Αντίθετα, να βλέπουμε τον Θεό ως φορέα όλων αυτών. Τότε η ευχαριστία μας δεν θα περιορίζεται μόνο σε μέρες που ο ήλιος λάμπει κι όλα πηγαίνουν ομαλά αλλά θα αντέξει και σε καταιγίδες.
Κάποιος είπε: «αν η ουσία τής χριστιανικής θεολογίας είναι η χάρη, τότε η ουσία της χριστιανικής ζωής είναι η ευγνωμοσύνη».
Ο δε John Frame, καθηγητής Φιλοσοφίας είπε: «…η ευγνωμοσύνη δεν είναι μόνο συναίσθημα, αλλά διάθεση που εκφράζεται σε πράξεις ευχαριστίας. Εκείνοι που είναι ευγνώμονες στον Θεό δεν προσκυνούν τους διάσημους, δεν χρησιμοποιούν μάταια το όνομά Του,δεν περιφρονούν τους γονείς τους κ.ο.κ. Συνεπώς , η ευγνωμοσύνη και η υποταγή, είναι αδιαχώριστες».
Φυσικά, η ευγνωμοσύνη μας δεν περιορίζεται μόνο σε ευχάριστες καταστάσεις, δηλ., όταν όλα πηγαίνουν καλά, όταν έχουμε δουλειά, σπίτι, υγεία, αγαπημένη οικογένεια, έμπιστους φίλους κλπ., αλλά και όταν οι περιστάσεις είναι δυσμενείς.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αλλοπρόσαλλο, όπου η αρετή της ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας είναι σπάνιο. Ελάχιστες είναι οι φορές που ευχαριστούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν, μάλιστα, ακόμα λιγότερο τον Θεό. Πολύ γρήγορα ξεχνάμε το καλό που μας έκαναν. Αντίθετα, κυριαρχούν μέσα μας το μίσος, η κακία, η υπονόμευση, τα πισώπλατα μαχαιρώματα κι όλα τα κακά που μπορούμε να φανταστούμε!
Ακόμη, ξεχνάμε τις ευλογίες τού Θεού σε μας, η απληστία μας, το αχόρταγο μάτι μας, κοιτά τις ευλογίες των άλλων και αρχίζουμε να γκρινιάζουμε για όσα νομίζουμε ότι μας λείπουν. Δεν κάνουμε σύγκριση με τα εκατομμύρια συνανθρώπων μας που στερούνται ακόμα και το καθημερινό ψωμί τους. Ο εγωισμός και η πλεονεξία μας έχουν την τάση να βλέπουμε το χωράφι του άλλου που έχει πιο πράσινο γρασίδι. Άλλες φορές, πάλι, βλέπουμε τον γείτονα μας να έχει το τελευταίο μοντέλο αυτοκινήτου, της κουζίνας, του ψυγείου κ.ά. Όταν, μάλιστα, δεν αποκτούμε αυτό που θέλουμε, γινόμαστε πικρόχολοι, ζηλεύουμε και θυμώνουμε.
Όταν έρχεται ο πειρασμός τής απληστίας και δεν είμαστε αισθανόμαστε ευγνώμονες, ας θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού: «Μην ανησυχείτε (κείμενο: Μην μεριμνήσετε) , λοιπόν, λέγοντας τι θα φάμε ή τι θα πιούμε ή τι θα ντυθούμε – άλλωστε όλα αυτά τα επιδιώκουν οι ειδωλολάτρες – επειδή ξέρει ο Πατέρας σας ο ουράνιος ότι όλα αυτά τα χρειάζεστε» (Ματθαίος 6:31,32)
Για πόσα πράγματα που έχουμε πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, ξεκινώντας από τον μικρόκοσμο μας ως το απέραντο σύμπαν. Αν παραθέταμε όλα τα αγαθά και τις ευεργεσίες για τα οποία πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό δεν θα έφτανε ούτε ένα πολυσέλιδο βιβλίο: Υλικές προμήθειες, την υγεία, για όλα τα όργανα τής πολύπλοκης μηχανής τους σώματός που δουλεύει όλο το 24ώρο, την οικογένειά, τους φίλους … Και πάνω απ’ όλα για τον Ιησού Χριστό και τη σωτηρία που προσφέρει, σ’ όσους με μετάνοια πιστέψουν σ’ Αυτόν.
Στη διάρκεια του νέου χρόνου ως καθημερινό σύνθημα μας να ευχαριστούμε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες Του και με τα λόγιά μας αλλά και με την καθαρή ζωή μας. Να σκορπάμε απλόχερα, αφειδώλευτα το άρωμα τής αγάπης Του, σ’ έναν κόσμο, που η δυσοσμία της αμαρτίας τον κάνει ανυπόφορο.
του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
