– Φτου και βγαίνω!
– Φτου, και που θα πας;
– Όπου με βγάλει ο δρόμος! Πάω να συναντήσω ομοιοπαθείς!
– Ομοιοπαθείς; Εσύ τι έχεις πάθει;
– Ρωτάς; Κανένας μας δεν πρέπει να ρωτάει!
– Κι εγώ είμαι ομοιοπαθής;
– Όλοι, ρε! Όλοι ένα κουβάρι… Άστα!
– Και μετά;
– Λέω να πεταχτώ μέχρι το Βέλγιο, να μεταφέρω τα αγωνιστικά χαιρετίσματα από δω των κατοίκων της ηρωικής μας χώρας!
– Να μεταφέρεις τα αγωνιστικά μας χαιρετίσματα στο Βέλγιο; Που ρε; Στις Βρυξέλες;
– Όχι, ρε! Στην Αμβέρσα!
– Στην Αμβέρσα; Όσο πας και με μπερδεύεις, δεν μπορώ να καταλάβω τι θες να πεις. Τι δουλειά έχουμε με την Αμβέρσα;
– Ρε, ο δήμαρχος της Αμβέρσας βγήκε και είπε “Έχουμε χρεοκοπήσει, είμαστε η νέα Ελλάδα”!
– Έλα ρε. Σιγά! Είμαστε η νέα Ελλάδα! Δηλαδή; Τι είναι η νέα Ελλάδα; Θα παραδεχτούν ότι είναι κι αυτοί τεμπέληδες όπως μας χαρακτήριζαν τότε; Σε τι αποδίδουν την χρεοκοπία τους; Μήπως φταίμε πάλι εμείς; Γιατί τότε για όλα τα δεινά της Ευρώπης έφταιγαν τα όμορφα παλικάρια της Ελλάδας!
– Όχι, μάλλον μόνο όσο αφορά την χρεοκοπία!
– Ναι, καλά, Μας έκαναν μια ωραία χρεοκοπία, μας άρπαξαν ότι ήθελαν και μετά ξανά οδεύουμε προς την ευημερία! Είμαστε πανευτυχείς! Δόξα στην νέα Ελλάδα!
– Πυρ και μανία ο δήμαρχος της Αμβέρσας! Με τους ηγέτες της Ευρώπης, του Βελγίου δηλαδή και της Γερμανίας. Αλλά όσο να πεις δεν θα πάρει η μπάλα κι άλλους; Θα πάρει!
– Για λέγε;
– Για την ενεργειακή κρίση…
-Το ωραίο είναι ότι οι κρίσεις που ζούμε έχουν μια ποικιλία, δεν είναι πάντα οι ίδιες ! Έτσι για να μην πλήττουμε! Θέλει μια ποικιλία η ζωή για να περνάει ευχάριστα!
– Για την ενεργειακή κρίση δεν φταίει ο Πούτιν, αλλά εμείς οι Ευρωπαίοι που δεν εκμεταλλευτήκαμε τους δικούς μας πόρους για να μην εξαρτιόμασταν από άλλους!
– Α! Τώρα μιλάς σωστά! Το έλεγα, το έλεγα κι εγώ! Νομίζανε ότι ο Πούτιν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια! Πάρε και τούτη, πάρε και την άλλη, να ‘χεις να πορεύεσαι, παλιοευρωπαίε!
– Εμ, έτσι είναι! Τώρα, περσινά ξινά σταφύλια! Την φάγαμε! Και μη ρωτάς πόσο γλυκά είναι τα σταφύλια! Ξίνισαν! Ξίνισαν!
