Εις ώτα μη ακουόντων
Έγινε κακήν κακώς το δημοψήφισμα για την απόσχιση της Καταλονίας από την Ισπανία. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν γνωστό πριν γίνει. 90% περίπου είπαν αντίος στον θενιόρ Ραχόι και 900 ψηφοφόροι έφαγαν το ξύλο της αρκούδας.
Βέβαια η περιοχή αυτή είχε μια ενισχυμένη αυτονομία από τη Μαδρίτη με δική της βουλή αλλά για κάποιο λόγο αυτό δεν τους έφτανε. Ήταν δυσαρεστημένοι γιατί η ευημερούσα περιοχή τους υποστήριζε οικονομικά άλλες φτωχότερες περιοχές της Ισπανίας. Κι αυτό το υποστήριζε η ρεπουμπλικανική αριστερά (!) ενώ οι σοσιαλιστές υποστήριζαν την σημερινή αυτονομία και τέλος η δεξιά μια ενίσχυση της αυτονομίας χωρίς όμως απόσχιση.
Βέβαια υπήρχε προϊστορία με την εθνική διαφοροποίηση των καταλανών που περίμεναν την έρμη τη δημοκρατία για να αναπτυχθεί αυτή σε βαθμό παροξυσμού, ιδίως στη νεολαία. Όσο διαρκούσε η δικτατορία του Φράνκο (1939-1974) οι καταλανοί έκαναν την πάπια. Μετά ο εθνικισμός άρχισε να φουντώνει και επικράτησαν αποσχιστικές τάσεις που είναι φυσικό φαινόμενο σε κοινωνίες με ιδιαιτερότητες.
Ακόμα και σ’ ένα χωριό να γίνει δημοψήφισμα για να φύγουν από ένα Δήμο που τους «καταπιέζει», τα «ναι» θα έχουν ένα συντριπτικό ποσοστό. Λίγοι θα είναι αυτοί που θα σκεφτούν για τα μετέπειτα, όπως κάνουν τώρα οι βρετανοί μετά το μπρέξιτ.
Αν φύγει η Καταλονία (μια εδαφικά μικρή περιοχή για το μέγεθος της Ισπανίας) η τελευταία θα χάσει τι 1/5 του ΑΕΠ. Αυτή που θα έχει όμως μεγαλύτερα ντράβαλα θα είναι η Καταλονία. Γιατί ενώ τώρα χάνει από το ένα μέρος, κερδίζει από το άλλο, αφού σαν πλούσια περιοχή εκμεταλλεύεται τους υπόλοιπους με παντοίους τρόπους, όπως ακριβώς κάνει η Γερμανία στην Ευρώπη. Μετά θα φύγει από το ευρώ (χαρά ο Λαφαζάνης), από την ΕΕ και θα περιχαρακωθεί από τους εθνικιστές σε μια κλειστή κοινωνία με άδηλο μέλλον. Φυσικά τη Μπαρτσελόνα όπως και τις άλλες ομάδες δεν τη συμφέρει γιατί άλλο να παίζει στο πρωτάθλημα Ισπανίας κι άλλο στης Καταλονίας! (τότε θα τους έδειχνε ο θρύλος τους καταλανούς).
Το πρόβλημα είναι τα σημεία των καιρών με τον εθνικισμό να κομματιάζει τα πάντα. Πρωτοστάτης η νεολαία με την έμφυτη τάση για ελευθερία και φυγή από κάθε πατρική ή πατερναλιστική εξουσία.
Θυμόμαστε στο δικό μας «δημοψήφισμα» οι περισσότεροι νέοι ψήφισαν «όχι» για τι δεν ήθελαν να τους κυβερνάει η … Μέρκελ. Το γιόρτασαν για μια μέρα με χορούς και τραγούδια. Το αν μας κυβερνάει τώρα η Μέρκελ το έδειξε το ενδιαφέρον μας για τις γερμανικές εκλογές.
Το πρόβλημα βέβαια του εθνικισμού θα μπορούσε να ήταν και θετικό αν οι ηγέτες περιόριζαν τους λαούς σε ευγενή άμιλλα. Έχουμε όμως την εντύπωση ότι ο θεός Άρης γυαλίζει τα όπλα του για όσους δεν δοκίμασαν τη φρίκη του πολέμου και τα θεωρούν όλα ένα παιγνίδι.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης χρειάζονται μεγάλες κοινωνικές οντότητες για να εισακούονται από την κεντρική εξουσία. Σ’ ένα χωριό ο καθένας έχει κάποια αξία και στο κοινοτικό συμβούλιο η φωνή του ακούγεται. Όσο μεγαλώνει η επικράτεια τόσο πιο ασήμαντο γίνεται το άτομο και όλο πιο σημαντικές γίνονται οι ενώσεις. Αυτό λέει η κοινή λογική.
Όμως όλοι οι μωροφιλόδοξοι θέλουν ανεξέλεγκτη εξουσία χωρίς περιορισμούς. Κι ο λαός δυστυχώς τους ακολουθεί. Βέβαια με αυτό δεν δικαιολογούμε την αστυνομική βία εναντίον των ψηφοφόρων αφού εξαρχής η Μαδρίτη δεν αναγνώρισε τη νομιμότητα. Όμως η εξουσία έχει δική της γλώσσα: «Ξέρεις με ποιον τα ‘βαλες ρε;»
Κώστας Δαλακιουρίδης
