Του Γιάννη Κορομήλη
Διαπραγματευόμαστε εμείς και οι Σκοπιανοί, αλλά γιατί; Πότε γίνονται διαπραγματεύσεις; Όταν υπάρχουν διαφορές απόψεων, σχετικά με κάποιο σοβαρό θέμα βεβαίως ή διαφορετικές προσεγγίσεις. Πάντοτε βέβαια πάνω σε υπαρκτό, πραγματικό πρόβλημα.
Τα Σκόπια ή η ΠΓΔΜ, το ομόσπονδο κρατίδιο, μέχρι το 1944, είχε το όνομα Βαρδαρία (προερχόμενο από τον Βαρδάρη – Αξιό, που το διασχίζει). Ή Bardarsca στην παραλλαγμένη, μερικώς διαφοροποιημένη, βουλγαρική γλώσσα που μιλούν και γράφουν οι κάτοικοι του κρατιδίου. Ιστορικά αυτό ήταν το όνομα του κρατιδίου, (παλιότερα έφερε και άλλες άσχετες με τη Μακεδονία ονομασίες), μέχρι που ο Τίτο είχε την πονηρή και υστερόβουλη ιδέα να το μετονομάσει… Μακεδονία. Απώτερος στόχος να αποχτήσει ένα ομόσπονδο τότε κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας μελλοντική έξοδο στο Αιγαίο (όραμα του πανσλαβισμού παλαιόθεν).
Πέρασαν τα χρόνια και οι Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε. Στο μεταξύ όμως φαίνεται ότι κάπου βόλευε η ονομασία Μακεδονία και στους Μεγάλους, Σοβιετική Ένωση πρώτη και ΗΠΑ στη συνέχεια . Έτσι κάποιες προσπάθειες τότε, δηλαδή από το 1944 και τα επόμενα χρόνια της Ελλάδος να αρθεί αυτή η ανιστόρητη ονομασία έπεσε στο κενό.
Η Ελλάδα είχε άλλωστε τότε μεγαλύτερα βάσανα από το αν κάποιο κρατίδιο στα πλαίσια μιας γειτονικής μεγάλης χώρας (Γιουγκοσλαβία) λεγόταν Μακεδονία ή Θεσσαλονίκη ή οτιδήποτε άλλο.
Η Ελλάδα τότε, στη δεκαετία του 1940, εκτός από μικρή και αδύναμη, διαλυμένη από τη γερμανική κατοχή και στη συνέχεια από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, που να βρει το κουράγιο αλλά και τη δύναμη να τα βάλει με την ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ. Και άσε που οι μεγάλοι ως γνωστόν βαριακούν, ακούν μόνο αν κανείς είναι δυνατός ώστε να τους αναγκάσει να ακούσουν.
Ετσι η κατάσταση έμεινε όπως είναι και σήμερα. Οι Σκοπιανοί ήταν πρώτα Γιουγκοσλάβοι, με διαβατήρια Γιουγκοσλαβίας, χωρίς ιδιαίτερη παρουσία σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή το Μακεδονία ήταν εσωτερική τους καθαρά υπόθεση. Όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και η Bardarsca έγινε ανεξάρτητο κράτος, τότε οι Σκοπιανοί – παρακινημένοι προφανώς και από τις μεγάλες Δυνάμεις (διάβαζε ΗΠΑ)- η ΕΣΣΔ βλέπετε είχε διαλυθεί και αυτή – και με πληθυσμιακή κατανομή σκέτο μωσαϊκό (Σλάβοι, Αλβανοί, Ρομά, Έλληνες) , σκέφτηκαν για να μπορέσουν να διατηρήσουν την ενότητα του κρατιδίου τους και ίσως για να αποκτήσουν μια κάποια ενοποιητική «εθνικότητα» άρχισαν να γεμίζουν την πρωτεύουσα τους τα Σκόπια με αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να ονομάζουν το αεροδρόμιο τους Μέγας Αλέξανδρος, να φαντασιώνονται ότι αποτελούν ενιαίο έθνος, το Μακεδονικό (!), και η παραφθαρμένη βουλγάρικη γλώσσα τους … να είναι η Μακεδονική, η γλώσσα δηλαδή που μιλούσε ο Μέγας Αλέξανδρος! Και να φτιάχνουν χάρτες… της Μεγάλης Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη (στη θάλασσα δηλαδή όπως από αιώνες ονειρευόταν) και άλλα πολλά ανιστόρητα παρόμοια.
Και φτιάξαν και ένα Σύνταγμα, που να κατοχυρώνει όλα αυτά και επιπλέον, θεωρώντας εμάς τους Μακεδόνες ως υποτελείς στην Ελλάδα που κατέκτησε, κατ’ αυτούς βέβαια, τη Μακεδονία, να προβλέπουν στο Σύνταγμά τους, ότι θα μας… απελευθερώσουν στο μέλλον.
Κι άλλα πολλά. Οι άνθρωποι έχουν φαίνεται πολλή μεγάλη φαντασία αλλά και μεγαλομανία. Σλάβοι κατά πλειοψηφίαν που ήρθαν στην περιοχή κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα, να ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος ας σημειώσουμε ότι πέθανε το 323 π.Χ. Μεγάλο ιστορικό άλμα θα πείτε, πολλών αιώνων αλλά αυτό θα πει πλούσια φαντασία και, όπως και κάποιοι άλλοι, λατρεία στα μεγάλα ψέματα.
Συνεχίζεται
