Του Γιάννη Κορομήλη
Όλες οι κυβερνήσεις – όλοι οι άνθρωποι, θάλεγε κανείς – κάνουν λάθη. «Λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτε». Σωστό. Όμως εκείνο που έχει σημασία είναι το μέγεθος και οι συνέπειες των λαθών. Και στο σημείο αυτό η σημερινή κυβέρνηση το έχει παρακάνει. Υποσχέθηκε έναν καλύτερο δρόμο για έξοδο από την κρίση, μέσω «σκληρών διαπραγματεύσεων».
Αποτέλεσμα: Ο «δρόμος» που διάλεξε με οδηγούς τον Αλ. Τσίπρα και τον Γ. Βαρουφάκη όχι μόνο δεν οδηγούσε προς την έξοδο αλλά σ’ ένα νέο βαθύτερο γκρεμό, σ’ ένα επαχθέστερο, από τα δύο προηγούμενα, μνημόνιο, πρόσθεσε στο υπέρογκο χρέος της χώρας άλλα 100 δις ευρώ ( τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης) και ήδη οι δανειστές μιλούν για την ανάγκη νέων μέτρων και νέου ( του τέταρτου κατά σειρά) μνημονίου.-
Εκτός αυτού άνοιξε ένα σωρό μέτωπα. Με την Εκκλησία, με τους Δικαστικούς, με τους βασικούς θεσμούς της Πολιτείας γενικότερα δημιουργώντας την εντύπωση (τουλάχιστον) ότι στοχεύει στο να ελέγχει πλήρως η ίδια όλες τις εξουσίες. Παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα είναι σαφέστατο και ορίζει τις λειτουργίες (εξουσίες) της Πολιτείας και από ποιους ασκούνται. Συγκεκριμένα (άρθρο 26 παρ. 1,2,3) 1. Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 2. Η εκτελεστική από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση. 3. Η δικαστική από τα δικαστήρια. Οι αποφάσεις εκτελούνται στο όνομα του λαού.
Κι όμως κι ο Πρωθυπουργός ο ίδιος, μια δύο φορές, «παραπονέθηκε» λέγοντας: «πήραμε την κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία». Βέβαια δεν εξήγησε τι εννοεί με τη λέξη εξουσία. Την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα ή τον έλεγχο και των άλλων εξουσιών. Το λέμε αυτό γιατί οι Μαρξιστές – Λενιστές έχουν ιδεολογική «αδυναμία» στην Παντοδυναμία του κόμματος, στον ένα και μόνο κόμμα, κι όχι στα πολλά, όπως πρεσβεύει το Σύνταγμα, στην δικτατορία του προλεταριάτου ( ή του Τσάβες και Μαδέρο ας πούμε) και στη «Λαϊκή Δημοκρατία» (λαϊκή κατ’ ευφημισμόν). Αλλά και άλλα ηγετικά στελέχη και είπαν και επέδειξαν αυταρχική ή και αντιδημοκρατική συμπεριφορά.
Εξάλλου έχουμε και αρκετές αποδείξεις ότι «Αριστερές» κυβερνήσεις κατά το παρελθόν ήθελαν πάντα όλη την εξουσία για τον εαυτό τους. Θυμίζουμε απλά την περίπτωση Αλεξ. Κέρενσκι Ρώσου δικηγόρου και πολιτικού, ηγέτη των μετριοπαθών σοσιαλιστών της Τρουντοβικής φράξιας του Σοσιαλ- Επαναστατικού κόμματος. Ο Αλ Κερενσκι υπηρέτησε ως δεύτερος πρωθυπουργός της Ρωσικής προσωρινής κυβέρνησης από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο του 1917. Στις 7 Νοεμβρίου η κυβέρνηση του ανατράπηκε, ως μετριοπαθής και κεντροαριστερά, από τους καθοδηγούμενους από τον Βλ. Λένιν Μπολτσεβίκους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στην εξορία.
Εύλογο το ερώτημα: Γιατί κάνει τόσα λάθη η κυβέρνηση. Φταίει ασφαλώς ως ένα βαθμό η απειρία του Πρωθυπουργού και των περισσότερων υπουργών του. Αλλά πρωτίστως ευθύνονται οι λαθεμένες – κάτι που έχει αποδειχτεί από καιρό – οι πεποιθήσεις τους.
Αμετανόητοι λαϊκιστές και «παντογνώστες» ζουν σ’ ένα διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που ζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Γι αυτό και – πράγμα κακό για τη χώρα- είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Γιατί αγνοούν το κακό που κάνουν πιστεύοντας σε ξεπερασμένες μεθόδους άσκησης πολιτικής και ,σε πρότυπα άλλων εποχών.
Στις πεποιθήσεις και στις αυταπάτες τους κυρίως οφείλονται τα λάθη και οι παραλείψεις τους. Ειδικότερα για τις πεποιθήσεις ο Μαχάτμα Γκάντι έχει πει – και συμφωνούν μαζί του οι πλέον σύγχρονες επιστημονικές έρευνες-: «Οι πεποιθήσεις σου γίνονται οι σκέψεις σου. Οι σκέψεις σου γίνονται οι λέξεις σου. Οι λέξεις σου γίνονται οι πράξεις σου. Οι πράξεις σου γίνονται οι συνήθειες σου. Οι συνήθειες γίνονται οι αξίες σου. Οι αξίες σου γίνονται η μοίρα σου.»
