Είναι ένας από τους 300 χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες του Μουντιάλ. Περίπου 6,5 χιλιάδες άνθρωποι δεν άντεξαν τις σκληρές (και κλιματολογικά) συνθήκες και έφυγαν από τη ζωή. Οι αρχές του Κατάρ αναγνωρίζουν όλο αυτό το διάστημα μόνο 9 εργατικά ατυχήματα…
Ο Abin κέρδιζε στη χώρα του περίπου μισό ευρώ την ώρα. Ένας φίλος του τον ενημέρωσε για τις μεγάλες ευκαιρίες που προσφέρει το Κατάρ. Προ οκταετίας πλήρωσε περίπου 3.000 ευρώ σ’ έναν ατζέντη για να εξασφαλίσει τη βίζα.
Όταν έφτασε στο Κατάρ, διαπίστωσε άθλιες εργασιακές συνθήκες και θλιβερή κατάσταση στη διαβίωση. Έμενε σ’ ένα δωμάτιο μαζί με άλλα έξι άτομα, με κοινή τουαλέτα και χωρίς παράθυρα.
Ήταν αναγκασμένος να δουλεύει από νωρίς το πρωί σε θερμοκρασίες άνω των 50 βαθμών Κελσίου και – παρά τις υποσχέσεις – έπαιρνε 1 ευρώ την ώρα. Με το ζόρι ο μηνιαίος μισθός του έφτανε τα 250 ευρώ.
Τα μισά χρήματα τα έστελνε στη γυναίκα και τα παιδιά του, στο Νεπάλ. Με τα άλλα μισά ζούσε ο ίδιος κακήν-κακώς. Δούλεψε για να κατασκευαστεί το στάδιο Ahmad Bin Ali, το οποίο κόστισε μισό δισ. ευρώ. Ακόμη και τώρα, βρίσκεται στο Κατάρ, αλλά δεν πρόκειται να πάει στο γήπεδο για να δει ποδόσφαιρο. Λέει ότι το σιχάθηκε. Πριν καν γίνει η σέντρα!
Όταν προέκυψαν τα πρώτα εργασιακά προβλήματα, η FIFA υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει να τα επιλύσει. Οσο και να συζήτησε με τους διοργανωτές, η κατάσταση δεν άλλαξε ποτέ. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις τα αφεντικά αγρίεψαν και απειλούσαν με εκδίωξη από τη χώρα όσους εργαζόμενους τολμούσαν να καταγγείλουν το παραμικρό.
Ο Abin γεύτηκε μια τραυματική εμπειρία και ετοιμάζεται να γυρίσει στο Νεπάλ πριν την έναρξη του Μουντιάλ. Του είπαν ότι μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει και το 2023, στη συντήρηση των γηπέδων.
Δεν το δέχτηκε.
Ήδη στη χώρα του μπορεί να παίρνει με την ίδια δουλειά αυτό το 1 ευρώ την ώρα…
Γράφει ο Κυριάκος Θωμαΐδης.
