Κάποτε, ανάμεσα στις άλλες αναμνήσεις του, έγραφε και τα εξής, μελαγχολικά: « Άρχισαν και οι Χαιρετισμοί… Παλαιότερα, πήγαινα στους Αγίους Ασωμάτους, άναβα ένα κερί, έκανα τον σταυρό μου, έψελνα κιόλας κάτι λίγο, με τα χείλη μισόκλειστα. Τώρα, όμως; Τώρα, μετά τα όσα διαβάζω, μετά τα όσα ακούγονται, δεν μού κάνει καρδιά να πάω στην εκκλησία. Πληγώνομαι. Κι ας ξέρω πως οι περισσότεροι παπάδες είναι πραγματικά άνθρωποι του Θεού, και καμιά σχέση δεν έχουν με ορισμένους ιεράρχες…».
Και εγείρονται τα ερωτήματα: Όταν κάποιοι πρόεδροι της ομάδας που λατρεύεις, αγαπητέ κύριε Λευτέρη, της ΑΕΚ, παρεσπόνδισαν και έκαναν λοβιτούρες, μήπως σταμάτησες να πηγαίνεις στο γήπεδο για να χειροκροτείς την ομάδα σου; Κι όταν τα πολιτικό κόμμα στο οποίο ανήκεις – όποιο κι αν είναι αυτό- δεν κάνει αυτά που υποσχέθηκε ή κάποιος υπουργός έκανε ατασθαλίες, έπαψες να ψηφίζεις το κόμμα σου; Κι αν μερικοί δημοσιογράφοι «τα παίρνουν», τα βάζεις με την ένωσή σας; Ασφαλώς όχι. Κι αν βρίσκονται μερικοί κληρικοί που φέρουν ανάξια το όνομα του Χριστού, θα πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για την Εκκλησία; Πολλοί προβάλουν τέτοιες φτηνές δικαιολογίες για να μην πάνε στην εκκλησία!
Είναι αλήθεια, όλοι, που αγαπούν τον Θεό, λυπούνται για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της όποιας χριστιανικης εκκλησίας, άσχετα σε ποια Ομολογία ανήκει. Αυτό όμως δεν θα μας ωθήσει να αποκοπούμε από την εκκλησία. Στην εκκλησία δεν πηγαίνουμε γιατί μερικοί κληρικοί μας αρέσουν και είναι ηθικοί ή σταματάμε να πάμε όταν αυτοί που διακονούν το θείο Λόγο δεν είναι εντάξει (βέβαια, για τον εκκλησιασμό σου να πας στην εκκλησία που ο ιερέας είναι άνθρωπος του Θεού και είναι άξιος της υψηλής αποστολής του). Κι όταν πάμε στην εκκλησία δεν ψάλλουμε «κάτι λίγο, με τα χείλη μισόκλειστα», ενώ όταν τραγουδάμε τον ύμνο της ομάδας μας ή ένα τραγούδι που μας αρέσει, το λέμε όχι με μισόκλειστα χείλη αλλά μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας (ας μη ξεχνάμε ότι από το περίσσευμα της καρδιάς λαλούν τα χείλη!).
Στην Εκκλησία πηγαίνουμε πρώτιστα και κυρίως για να λατρεύσουμε τον Τριαδικό Θεό κι όχι να δούμε ανθρώπους. Δυστυχώς, πολλοί «χριστιανοί», πηγαίνουν στην εκκλησία τυπικά, για να κάνουν ένα άχαρη καθήκον, ενώ κάθε μέρα λατρεύουν τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, πολιτικούς ακόμη και κληρικούς , αντί τον αληθινό Θεό. Κι όταν λατρεύουμε τον Θεό η λατρεία μας είναι «εν πνεύματι και αληθεία», μέσα από την καρδιά μας ή περιορίζεται μόνο σε εξωτερικές εκφράσεις και συμβολισμούς; Βέβαια, η λατρεία μας επίσης δεν επικεντρώνεται μόνο για 1-2 ώρες στο χώρο της εκκλησίας, αλλά επεκτείνεται σ’ όλες τις μέρες της εβδομάδας και αγγίζει κάθε τομέα της ζωής του πιστού χριστιανού, είναι βίωμα της καθημερινής του ζωής. Γιατί πηγαίνεις στην εκκλησία: για να ευχαριστήσεις τους γονείς σου, για να δείξεις πόσο θεοσεβής είσαι ή για να λατρέψεις τον Θεό; Πηγαίνεις στην εκκλησία με την έπαρση του Φαρισαίου της Παραβολής του Χριστού, για να πεις στον Θεό πόσο καλός είσαι επειδή προσεύχεσαι, νηστεύεις, δίνεις στους φτωχούς… ή με το συντριμμένο, ταπεινό πνεύμα του Τελώνη, που το μόνο που ζητούσε ήταν το έλεος του Θεού για τη συγχώρηση των αμαρτιών του; (Ευαγγέλιο Λουκά 18:9-14). Ο Θεός δέχτηκε την απλή προσευχή του Τελώνη και όχι τα ωραία λόγια του Φαρισαίου.
του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
