Του Γιάννη Κορομήλη
Του Γιάννη Κορομήλη
Το πρώτο λοιπόν, καταπώς γράψαμε και χθες, «εμπόδιο» στο οποίο σκοντάψαμε και «φάγαμε τα μούτρα μας» ήταν η ένταξη μας στο ευρώ. Και τούτο διότι είμαστε μια μικρή (κι αυτό δεν πειράζει τόσο, και η Ελβετία είναι μικρή αλλά πλούσια) και κυρίως οικονομικά αδύνατη χώρα (1 ευρώ=340, 75 δρχ). Και κάναμε «συνεταιρισμό» με μεγαθήρια, όπως η Γερμανία. Ήμασταν, όπως λέγαμε και χθες ένα πήλινο τσουκάλι που κλήθηκε και συνταξίδεψει με αρκετά χάλκινα. Κατά το μύθο του Λαφονταίν. Σχετικά ο Λαφονταίν (μιμητής του δικού μας Αισώπου)έγραψε κι έναν άλλο μύθο . Ο οποίος, σε γενικές γραμμές λέει τα εξής:
Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάμαλι, μια γίδα (κατσίκα), κι ένα αρνί κι ένα… λιοντάρι έκαναν συμφωνία να γίνουν συνέταιροι. Να διαμοιράζονται δηλ. κέρδη και ζημίες. Έγιναν. Μια μέρα η γίδα έπιασε σε παγίδα της, ένα τρυφερό ελαφάκι. Κατά τη συμφωνία το έφερε στους φίλους και εταίρους, να κάνουν μοιρασιά. Ο βασιλιάς των ζώων, το λιοντάρι, άρπαξε με τ΄ άγρια νύχια του το ελαφάκι, το χώρισε σε τέσσερα «μερτικά» και λέει:
«Το πρώτο μερίδιο το παίρνω εγώ. Γιατί είμαι, ως γνωστόν, ο βασιλιάς των ζώων. Αλλά και το δεύτερο θαρρώ σ΄εμένα ανήκει. Διότι είμαι δυνατός. Δυνατότερος από τον καθένα σας, αλλά και τους τρεις μαζί. Μα και το τρίτο το κρατώ για την ανδρεία μου, που είναι ξακουστή σ΄όλο τα δάσος και πιο πέρα. Κιαν πει κάποιος από σας τους τρεις πως θα βάλει το πόδι του στο τέταρτο, θα τον πνίξω αμέσως».
Επιμύθιο δεν έχει ο Λαφονταίν. Είναι περιττό μάλλον. Το κατάλαβαν – μα ήταν αργά- και το δαμάλι και η γίδα και το αρνί. Όπως – ελπίζω- το καταλάβαμε κι εμείς μετά βέβαια την ένταξη μας στη ζώνη του ευρώ όταν είδαμε πως απ΄τη μια μέρα στην άλλη τα πάντα έγιναν πιο ακριβά. Κι εμείς φτωχότεροι.
Σαν να μην έφταναν αυτά μας ήρθε και η κρίση. Ο Κώστας Καραμανλής το κατάλαβε και μίλησε για την ανάγκη «παγώματος των μισθών και συντάξεων, για σφιχτή οικονομία» και άλλα παρόμοια. Ο ΓΑΠ αντιθέτως είχε άλλη γνώμη. Έτσι κραύγαζε συχνά «λεφτά υπάρχουν» και υπόσχονταν παροχές και επιδόματα. Κι εμείς ο σοφός λαός… δώσαμε 44,5% αναδεικνύοντας πρωθυπουργό το Γιωργάκη. Ο οποίος ενώ βουλιάζαμε οικονομικά έδωσε τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης του… κάποια επιδόματα. Μετά κατάλαβε τι συνέβαινε…
Κι απ΄το Καστελόριζο, με διάγγελμα προς το λαό μας πληροφορούσε πως κάλεσε το ΔΝΤ να μας βοηθήσει. Και ήρθε (για πρώτη φορά σε χώρα της Ευρώπης) το ΔΝΤ και μαζί με την Ε.Ε και την Ε.Κ.Τ. (τρόικα) συνυπέγραψε (ο ΓΑΠ) το πρώτο Μνημόνιο. Με το οποίο μας έδεσαν χειροπόδαρα οι συνεταίροι και δανειστές μας.
Μπήκαμε λοιπόν, πρώτοι εμείς απ΄όλες τις χώρες της Ευρώπη στο πρόγραμμα σωτηρίας (το Μνημόνιο). Και βλαστημήσαμε (βλαστημούμε και σήμερα και θα βλαστημούμε για δεκαετίες πολλές ακόμα) την ώρα και την στιγμή που μπήκαμε. Θα μπορούσαμε άραγε να μην μπούμε; Όχι, με κανέναν τρόπο. Σίγουρα θα μπορούσαμε να μην μπούμε αν είχαμε ως εθνικό μας νόμισμα τη δραχμή.
Όμως εμείς απαρνηθήκαμε το χιλιάδων ετών νόμισμα μας για να ενταχθούμε στο ευρώ. Τον κακό μας τον καιρό, θα πείτε. Και τον κακό τους τον καιρό εκείνων που το αποφάσισαν, των τότε κυβερνώντων δηλ.. Αφού εμείς, ο λαός, δεν ρωτηθήκαμε ούτε τότε ούτε ποτέ ως τώρα. (Μήπως μας ρώτησαν και οι σημερινοί Αριστεροδεξιοί κυβερνώντες αν θέλουμε να ξεπουλήσουμε τη Μακεδονίας μας στους Σλαβοαλβανορομά τους οποίους Τσίπρας, Κοτζιάς ανέδειξαν σε… Μακεδόνες. Που μιλούν την ανύπαρκτη… μακεδονική γλώσσα και είναι , λέει, μακεδονικού έθνους , που επίσης δεν υπήρξε ποτέ, ούτε υπάρχει).
Αν δεν ανήκαμε στην ευρωζώνη θα μπορούσαμε με μια μικρή ή μεγάλη υποτίμηση της δραχμής να ξεπεράσουμε λιγότερο επώδυνα και σίγουρα συντομότερα την κρίση που μας έχει κυριολεκτικά διαλύσει. Κατά το παρελθόν (πριν το 2002, όταν βρεθήκαμε στα δύσκολα (και επί Ανδρέα κ.α) αυτό ακριβώς κάναμε: υποτιμούσαμε τη δραχμή και συνεχίζαμε την πορεία μας. Το 2010 όμως είχαμε πρωθυπουργό το Γιωργάκη και εθνικό νόμισμα το ευρώ. Που βέβαια δεν μπορούσαμε επουδενί να υποτιμήσουμε. Έτσι ο Γιωργάκης υπόγραψε το 1ο Μνημόνιο, με το οποίο υποθηκεύτηκε «οριστικά και αμετάκλητα και χωρίς όρους η δημόσια περιουσία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει η Ελλάδα». Έτσι ακριβώς γράφει το Μνημόνιο (άρθρο 14 παρ. 5).
Στο ευρώ λοιπόν σκοντάψαμε. Αλλά για τα δεινά μας δεν φταίει μόνο αυτό. Αλλά και άλλοι παράγοντες. Θα τους δούμε στη συνέχεια.
