Θλίψη έχει προκαλέσει η απώλεια του γνωστού δημοσιογράφου Γιώργου Γεωργίου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε σε ηλικία 71 ετών μετά από νοσηλεία του στον Άγιο Σάββα.
Ο γνωστός δημοσιογράφος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας αλλά και του φίλαθλου κόσμου γενικότερα μέσα από της τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές του εκπομπές, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς αλλά και προσφιλείς στο κοινό και τους λάτρεις του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου.
Ο Γιώργος Γεωργίου, για αρκετά χρόνια της ζωής του ανέβαινε έναν οικογενειακό Γολγοθά, λόγω της σπάνιας ασθένειας του γιου του Τάσου, από την οποία ταλαιπωρήθηκε από νεαρή ηλικία μέχρι και τη στιγμή που κατέληξε, το 2017, σε ηλικία 35 ετών.
Ο Τάσος Γεωργίου έπασχε από “Αταξία του Φρίντριχ”, μία ασθένεια που εκδηλώνεται συνήθως στην ηλικία των πέντε έως 15 ετών και επηρεάζει το νευρικό σύστημα.
Οι ασθενείς παρουσιάζουν αταξία, δηλαδή απώλεια του συντονισμού των κινήσεων.
Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του γιου του μάλιστα, ο Γιώργος Γεωργίου είχε υποστεί ανακοπή καρδιάς, με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, όπου και χρειάστηκε να νοσηλευτεί διασωληνωμένος.
Ο γνωστός δημοσιογράφος, τα προηγούμενα χρόνια και δη λίγο πριν αλλά και λίγο μετά την απώλεια του γιου του, είχε μιλήσει σε αρκετές συνεντεύξεις για την σπάνια ασθένεια που του στοίχισε τη ζωή και τον Γολγοθά που αντιμετώπισε ο ίδιος και η οικογένειά του:
“Όταν αρρώστησε ο γιος μου το 1992 και τον πήγα στην Αγγλία και έμαθα τα καθέκαστα…
Έπαθε μια σπάνια ασθένεια, ένα παιδί στο 1,5 εκατομμύριο.
Αταξία του Φρίντριχ λέγεται.
Είναι ανίατη, κληρονομική, το κληρονόμησε και από μένα και από τη μητέρα του.
Εγώ και η μαμά του είμαστε φορείς.
Όταν μας είπε ο γιατρός τι περιμένει τον Τάσο κι εμάς, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα.
Το πρωί που σηκώθηκα, πάω να πλυθώ και βλέπω τα μαλλιά μου άσπρα.
Αρχίζω να μασάω ψωμί ψύχα και να σπάνε τα δόντια μου”.
“Όταν η πρώτη μου γυναίκα έμαθε ότι η ασθένεια του γιου μας δεν έχει επιστροφή, πήγε να αυτοκτονήσει.
Σηκώθηκα το πρωί, είδα τα μαλλιά μου άσπρα, έτρωγα ψίχα ψωμί και έσπαγαν τα δόντια μου από τη στενοχώρια.
Η μεγάλη πληγή για μένα ξέρεις ποια ήταν;
Τον κοίταζα κι έλεγα… τι αισθάνεται αυτό το παιδί μέσα του.
Δεν τον ρώτησα ποτέ.
Ούτε αυτός μου το είπε, αλλά καταλάβαινα τι είχε μέσα του.
Η πρώην σύζυγός μου ήταν ηρωΐδα, ζούσε επί 15 χρόνια έναν Γολγοθά”.
“Είχα πάει στο νοσοκομείο και έκανα εγχείρηση προστάτη.
Είχα τους ορούς, τα ράμματα…
Με πήρε η Μαρία, Σάββατο βράδυ, και μου είπε ότι το παιδί είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση και είναι στο νοσοκομείο.
Τη Δευτέρα το πρωΐ βγάζω τους ορούς μόνος μου, λέω στον γιατρό να μου κόψει τα ράμματα και έφυγα και πήγα στο Τζάνειο.
Ήταν στην εντατική.
Στις 5 το απόγευμα μου λέει ο γιατρός “δεν είναι φθέμα ημερών, είναι θέμα ωρών πια”, στις 8 παρά 20 πέθανε.
Πήγα στις 5, ήταν σε κώμα, απλά τον είδα, και 8 παρά 20 πέθανε. (…)
Έξι μήνες μετά το θάνατο του γιου μου έπαθα ανακοπή.
Όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο, το πρώτο πρόσωπο που είδα ήταν της κόρης μου της Σταυρούλας, που με παρακαλούσε να μην πεθάνω”.
