Αγκαλιά από το “Σ’ Αγαπώ”.
Αγκαλιά από το “Πόσο καλά που είσαι εδώ”.
Αγκαλιά από το “Βοήθησέ με”.
Αγκαλιά από το “Καλή Αντάμωση”.
Αγκαλιά από το “Πόσο μου λείπεις! ”
Αγκαλιές από το «Σε περίμενα».
Αγκαλιές από το «Δεν σε ξεχνώ».
Αγκαλιές από το «Ας ξαναβρούμε τον δρόμο».
της Μαρίας Καμπάνταη (*)
Αγκαλιές…
Δυο μπράτσα να σχηματίζουν όριο γύρω σου αλλά, ταυτόχρονα, και να σ’ ελευθερώνουν μέσα στην ασφάλεια που σου μεταγγίζουν. Και να δίνουν ζωή σε συναισθήματα και αποδοχή.
Η αγκαλιά είναι πόρτα. Ανοίγει προς τα μέσα. Εκεί όπου κατοικεί ο φόβος και η λαχτάρα μαζί.
Είναι γέφυρα. Δυο σώματα να συναντιούνται στο μισό δρόμο.
Είναι ανάσα. Μια μαγική παύση ενώ ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά. Κι έχουμε ανάγκη τέτοιες παύσεις, για να ενώνουμε αποστάσεις – μέσα μας, γύρω και έξω μας.
Πόσο τη στερηθήκαμε κατά την πανδημία…
Μέσα σε μια αγκαλιά, η καρδιά θυμάται τους ρυθμούς που ξέχασε, τις λέξεις που δεν είπε.
Το σώμα μαλακώνει. Σαν χώμα μετά τη βροχή.
Η ψυχή ανοίγει χαραμάδες. Από εκεί περνά φως.
Κάθε αγκαλιά έχει το δικό της βάρος. Άλλη μοιάζει με κουκούλι. Άλλη με άγκυρα.
Άλλη με χάρτη που δείχνει τον δρόμο της επιστροφής.
Και όμως όλες μοιράζονται την ίδια υπόσχεση: δεν είσαι μόνος.
Στην εποχή της απόστασης, η αγκαλιά γίνεται πράξη αντίστασης.
Ένα μικρό θαύμα που δεν ζητά εξηγήσεις.
Μια υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος δεν γιατρεύεται μόνο με λόγια.
Γιατρεύεται με επαφή. Με παρουσία. Με ζεστασιά.
Όταν αγκαλιάζουμε, αφήνουμε για λίγο ό,τι μας χωρίζει.
Στεκόμαστε εκεί, στο κοινό σημείο.
Η αγκαλιά δεν λύνει όλα τα προβλήματα.
Αλλά κάνει τον πόνο πιο ήσυχο.
Και αυτό, κάποιες μέρες, είναι αρκετό.
Η αγκαλιά θα έπρεπε να συνταγογραφείται από γιατρούς.
Υπάρχει μια δύναμη εκεί, ένα μυστικό φως που ακόμη δεν έχουμε εξηγήσει.
Η αγκαλιά θεραπεύει το μίσος. Μαλακώνει τη δυσαρέσκεια. Ανακουφίζει την κούραση.
Ξεθωριάζει τη θλίψη.
Όταν αγκαλιάζουμε χαμηλώνουμε τις άμυνες και επιτρέπουμε στον άλλον να πλησιάσει την καρδιά μας.
Η αγκαλιά επιτρέπει στον άλλον να πλησιάσει βαθύτερα από τις λέξεις.
Όταν δεν αγκαλιαζόμαστε χάνουμε δεσμούς.
Η αγκαλιά πρέπει, ναι, να συνταγογραφείται από γιατρό καθώς αναζωογονεί ψυχή και σώμα.
Οι ειδικοί της σχέσης και της ανθρώπινης επαφής συχνά μιλούν συμβολικά:
4 αγκαλιές για επιβίωση.
8 για συντήρηση.
12 – ή και περισσότερες – για ανάπτυξη.
Αλλά η αλήθεια είναι απλή: η σωστή δόση είναι αυτή που σε κρατά συνδεδεμένο.
Αυτή που δεν αφήνει την ημέρα να σε καταπιεί.
Αυτή που θυμίζει ότι υπάρχει ένα σώμα δίπλα στο δικό σου που δέχεται και προσφέρει ζεστασιά.
Κάθε μέρα χρειάζεται άλλη ποσότητα.
Κάποιες μέρες μια αγκαλιά αρκεί για να επαναφέρει τον κόσμο στη θέση του.
Άλλες φορές χρειάζεσαι πολλές, μικρές ή μεγάλες, σφιχτές ή απαλές.
Όσες επιτρέψουν την αναπνοή σου να μαλακώσει.
Η πιο ακριβής συνταγή είναι αυτή:
Όσες αγκαλιές χωρά η καρδιά σου, πριν γεμίσει.
Και μία ακόμη.
Και τα Χριστούγεννα είναι η πιο γενναιόδωρη δόση.
Τις μέρες αυτές, η αγκαλιά αλλάζει μορφή.
Γίνεται φως στο παράθυρο.
Γίνεται μυρωδιά από κανέλα και ζεστό ψωμί.
Γίνεται επιστροφή.
Γιατί ό,τι κι αν έχουμε χάσει μέσα στη χρονιά, πάντα αυτή η εποχή μας το θυμίζει: ο άνθρωπος χρειάζεται άνθρωπο.
Αλλά, η σωστή στιγμή δεν έρχεται με ημερολόγιο.
Κάθε στιγμή είναι κατάλληλη, γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν θα βρίσκονται για πάντα εκεί όπου τους συνηθίσαμε.
Και μια αγκαλιά που δίνεται τώρα, αξίζει περισσότερο από δέκα που σχεδιάζονται για αργότερα.
Καλά Χριστούγεννα, καλές αγκαλιές!
* Η Μαρία Καμπάνταη είναι κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας τριών βιβλίων που αγγίζουν καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ψυχής. Στον «Ανελκυστήρα» εξετάζει την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας, προσφέροντας σκέψεις και πρακτικά εργαλεία για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής. Στο «Μαμά…» προσεγγίζει με τρυφερότητα και επιστημονική ματιά τη βαθιά και πολύπλοκη σχέση μητέρας και παιδιού. Τέλος, στο «Οι καλές μέρες ξεκινούν με καφέ» αναδεικνύει τη δύναμη των μικρών, καθημερινών στιγμών που φέρνουν ισορροπία, χαρά και ελπίδα στην καθημερινότητά μας. Μπορείς να έρθεις σε επαφή μαζί της στο instagram: maria_kabadai
