Ακόμα κι αν η αναφερόμενη τηλεθέαση για τον τελικό του Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία (Γαλλία-Κροατία 4-2) των 3,572 δισεκατομμυρίων φαίνεται να είναι υπερβολική, όσο και οι προβλέψεις του προέδρου της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, για πέντε δισεκατομμύρια τηλεθεατές στο Μουντιάλ 2022 στο Κατάρ, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι σίγουρα ένα από τα λίγα πραγματικά παγκόσμια γεγονότα.
Το εναρκτήριο παιχνίδι του Κατάρ εναντίον του Ισημερινού και ο όμιλός τους (1ος), ο οποίος έχει επίσης τη Σενεγάλη και την Ολλανδία, κάνει δύσκολο σε κάποιον να φανταστεί πολλές άλλες εκδηλώσεις υπάρχουν, στις οποίες τέσσερις τόσο διαφορετικές χώρες να ανταγωνίζονται σε μια τέτοια σκηνή.
Η πρώτη φορά από το 1934…
Σίγουρα, όμως, από την προσέγγιση στο Μουντιάλ του Κατάρ δεν μπορεί να απουσιάζει μια αίσθηση ανησυχίας. Αυτό είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο από το 1934 που φιλοξενείται από μια χώρα, η οποία δεν έχει παίξει στο παρελθόν σε αυτό.
Γιατί λοιπόν το Κατάρ έδειξε τέτοια μεγάλη προθυμία να διοργανώσει το τουρνουά, ξοδεύοντας σχεδόν 220 δισεκατομμύρια δολάρια;
Η απάντηση δεν είναι απλή, αλλά είναι σίγουρα διαχρονική, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε σχετική ανάλυσή του στην ιστοσελίδα UnHerd ο αρθογράφος του Gurdian και του Sports Illustrated, Τζόναθαν Γουίλσον, σημειώνοντας ότι «η φιλοξενία του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν πάντα μια πολιτική πράξη».
Το στοίχημα της Ουρουγουάης το 1930
Όταν, για παράδειγμα, η Ουρουγουάη διοργάνωσε το πρώτο τουρνουά το 1930, η κυβέρνηση του Χουάν Καμπιστέγκι ανέλαβε το κόστος των ταξιδιωτικών εξόδων των ομάδων, επειδή πίστευε ότι το τουρνουά θα προωθούσε την εκατονταετηρίδα της ανεξαρτησίας της χώρας. Το στοίχημα απέδωσε. Η Ουρουγουάη νίκησε στον τελικό την Αργεντινή με 4-2.
Το Μουντιάλ του Μουσολίνι το 1934
Όμως, αυτό δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με εκείνο που συνέβη στην Ιταλία τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο Μπενίτο Μουσολίνι γνώριζε καλά τις προπαγανδιστικές δυνατότητες του αθλητισμού.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αμβέρσας του 1920 ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού του, όταν οι Ιταλοί αθλητές τραγούδησαν την «Κόκκινη Σημαία». Δώδεκα χρόνια αργότερα, έφτασαν στο Λος Άντζελες ντυμένοι με ασορτί μαύρα πουκάμισα τραγουδώντας το “Giovinezza”, τον ύμνο του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος. Πήραν τη δεύτερη θέση στον πίνακα των μεταλλίων. Οι νίκες στο εξωτερικό, όπως σημείωσε ο Μουσολίνι ήδη από το 1928, «ήταν ξεκάθαρα σημάδια φυλετικής ανωτερότητας που προορίζονται να αντικατοπτρίζονται σε πολλούς τομείς εκτός του αθλητισμού».
Η Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, καθοδηγούμενη από τον Βιτόριο Πότσο, εκτός των όποιων δυνατοτήτων της βρήκε διαιτητές καλοπροαίρετους. Υπήρξαν πολλές φήμες σχετικά με τις συναντήσεις μεταξύ του Μουσολίνι και του Σουηδού διαιτητή, Ιβάν Έκλιντ, ο οποίος διηύθυνε ασυνήθιστα τόσο τον ημιτελικό όσο και τον τελικό της Ιταλίας.
Η “La Gazzetta della Sport” περιέγραψε την εθνική ομάδα ως «μικρούς, γενναίους στρατιώτες που παλεύουν για μια ιδέα που είναι μεγαλύτερη από αυτούς».
Η κατάκτηση του Μουντιάλ αφορούσε επίσης την προβολή της ιδέας της Ιταλίας ως σύγχρονου έθνους. Υπήρχαν μεγάλες επενδύσεις στα γήπεδα για μια δεκαετία πριν από το τουρνουά. Θέλησε να δείξει ότι η Ιταλία οργάνωσε το φεστιβάλ ποδοσφαίρου με στυλ.
Το «στρατιωτικό» Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978
Η Αργεντινή επελέγη το 1966 ως «οικοδέσποινα» για το τουρνουά του 1978, τη διοργάνωση μιας στρατιωτικής χούντας. Πριν από τη διεξαγωγή του τουρνουά, οι φτωχογειτονιές καταστράφηκαν ή κρύφτηκαν από τα μάτια, οι αντιφρονούντες συγκεντρώθηκαν και περίπου το ένα δέκατο του εθνικού προϋπολογισμού δαπανήθηκε για την κατασκευή ή την ανακαίνιση σταδίων. Το πιο σημαντικό, η Αργεντινή κατέκτησε το τρόπαιο.
Το αν, όπως πιστεύεται ευρέως, ήταν η επιτυχία που κράτησε τη χούντα στην εξουσία είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά δύο λεπτομέρειες φαίνονται ενδεικτικές. Πρώτον, περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια από το «Μονουμεντάλ», το στάδιο όπου η Αργεντινή νίκησε την Ολλανδία στον τελικό, βρίσκεται η ESMA (Σχολή Μηχανικών του Ναυτικού), η οποία, υπό τη χούντα, έγινε ένα διαβόητο κέντρο βασανιστηρίων. Όταν οι κρατούμενοι, ακούγοντας τους βρυχηθμούς του πλήθους, πανηγύρισαν στα κελιά, ο στρατηγός Χόρχε Ακόστα, ένας από τους πιο βάναυσους βασανιστές, έβαλε τρεις από αυτούς στο αυτοκίνητό του και έσπασε τα παράθυρα, για να δουν τους εορτασμούς στους δρόμους.
Επίσης, τέσσερα χρόνια αργότερα, μετά την εισβολή στα Φόκλαντ, οι τηλεοπτικές εκπομπές της Αργεντινής κυριαρχούνταν από δύο πράγματα: ειδήσεις από τον πόλεμο και επαναλήψεις της δόξας του ’78.
Η… διήγηση της Αγγλίας το 1966
Όλα αυτά δείχνουν ότι η περίπτωση του Κατάρ δεν είναι μοναδική. Κάθε χώρα που έχει «φιλοξενήσει» το Παγκόσμιο Κύπελλο το έχει κάνει, έχοντας ως στόχο να εμφανιστεί ως νέα δύναμη. Ακόμη και η Αγγλία, το 1966, είδε τον θρίαμβό της ως μέσο για να προβάλλει μια εικόνα ενός ζωντανού, σύγχρονου έθνους που αναδύεται από τη ζοφερή εικόνα της δεκαετίας του ’50.
Ο αθλητισμός ως μέσο επιρροής
Σίγουρα δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις προς σημείωση, όμως χωρίς αμφιβολία αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει διαφορετική αίσθηση. Αυτό οφείλεται εν μέρει στη συζήτηση περί διαφθοράς την εποχή (2010) της επιλογής του Κατάρ. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι το εμιράτο του Περσικού Κόλπου έκανε κάτι λάθος, αλλά 16 από τα 22 μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της FIFA που έλαβε την απόφαση είτε καταδικάστηκαν, είτε κατηγορήθηκαν αξιόπιστα για αδίκημα, ενώ πολλοί αναρωτήθηκαν τι συζητήθηκε στο μεσημεριανό γεύμα, εννέα ημέρες πριν από την ψηφοφορία, μεταξύ του τότε Γάλλου Προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, και του Ταμίμ αλ-Τανί, ο οποίος έκτοτε διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Εμίρης του Κατάρ, αλλά και του τότε Γάλλου επικεφαλής της UEFA, Μισέλ Πλατινί.
Έπειτα, υπάρχουν τα αναφερόμενα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το γεγονός ότι από τότε τα κράτη του Κόλπου αγόρασαν μεγάλους ποδοσφαιρικούς συλλόγους και τα δικαιώματα να διοργανώνουν αγώνες Φόρμουλα Ένα. Είναι ένας άλλος τρόπος, με τον οποίο ο αθλητισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να παρουσιάσει μια συγκεκριμένη εικόνα ενός έθνους και να συγκεντρώσει επιρροή.
Ο πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, και η γενική γραμματέας, Φάτμα Σαμούρα, απέστειλαν αυτό το μήνα επιστολή σε καθεμία από τις 32 ομοσπονδίες ποδοσφαίρου που μετέχουν στο Μουντιάλ, καλώντας τους να μην επιτρέψουν «να παρασύρεται το ποδόσφαιρο σε κάθε ιδεολογική ή πολιτική μάχη που υπάρχει».
Η επιστολή κάνει λόγο για την ευκαιρία «να καλωσορίσουμε και να αγκαλιάσουμε όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού ή εθνικότητας» – και όμως η ομοφυλοφιλία είναι απαγορευμένη στο Κατάρ.
Ίσως πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η διαδικασία υποβολής υποψηφιοτήτων για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 αφορούσε ένα τουρνουά που θα διεξαγόταν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, αλλά οι κανόνες άλλαξαν μετά την επικράτηση του Κατάρ στη σχετική ψηφοφορία.
Επίσης, δεν υπήρξαν ποτέ λιγότερες από 16 ημέρες μεταξύ του τελικού του Champions League και του πρώτου αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, επομένως οι περισσότεροι παίκτες είχαν τρεις με τέσσερις εβδομάδες περιθώριο για προετοιμασία. Αυτό σημαίνει όχι μόνο μεγαλύτερη πιθανότητα κόπωσης και τραυματισμού για τους παίκτες, αλλά και έλλειψη χρόνου προετοιμασίας για τους ομοσπονδιακούς προπονητές.
Κατανόηση μεταξύ των λαών
Θα υπάρξουν εκείνοι που αμφισβητούν πόση σημασία έχει όλο αυτό. Το ποδόσφαιρο, τελικά, είναι μόνο ένα παιχνίδι. Είναι μόνο 22 παίκτες που κυνηγούν μία μπάλα. Σε σύγκριση με τις διωκόμενες μειονότητες και τους εργαζόμενους στα εργοτάξια του Μουντιάλ μέσα σε άθλιες συνθήκες, ποιος νοιάζεται για το ποδόσφαιρο; Αλλά το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει σημασία. Έχει σημασία για όσους το παίζουν και για όσους το παρακολουθούν και για όσους πιστεύουν, μαζί με τον Ζιλ Ριμέ, ότι, παρ’ όλα αυτά, η διοργάνωση μπορεί να είναι ένα γεγονός που ενθαρρύνει την κατανόηση μεταξύ των λαών.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΖΟΓΙΑΝΝΗΣ
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
