Διανύουμε τους θερινούς μήνες με την αφάνταστη προοπτική επανάληψης προστατευτικών μέτρων από το φθινόπωρο. Αυτή η περίοδος μοιάζει με ανάγκη για προετοιμασία προδιαδικαστέας απόφασης εκτέλεσης θανατικής ποινής.
Δρ. Στέφανος Δ. Αβακιάν
Πολίτες αναπτύσσουν συσχετισμούς με πιθανότητες για το ‘αν’ ο ιός επανέλθει δριμύτερος ή ‘αν’ κάτι συμβεί και σταματήσει την πορεία του. Η ποιο απαισιόδοξη περίπτωση αφορά την ανακάλυψη ή την επιθετική εισβολή νέου και περισσότερου θανατηφόρου ιού! (μακριά από εμάς….!)
Στο πέρασμα των προηγούμενων δύο χρόνων πολλά γεγονότα έλαβαν χώρα. Ο απλός πολίτης αδυνατεί να συλλέξει αλλά και να τα κατανοήσει στην ολότητα τους. Όμως, το φαινόμενο που πραγματικά ξεχωρίζει σε αυτόν τον κυκεώνα είναι η συμπεριφορά ‘υποστήριξης’ ή ‘διαφοροποίησης’. Δηλαδή η επιλογή υποστήριξης της αφήγησης για το εμβόλιο και την θανατηφόρα δράση του. Συνάμα, η επιλογή αποστασιοποίησης η/και αντίστασης.
Αυτή η διχοτόμηση στις συμπεριφορές ‘υπέρ’ η ‘κατά’ μας φέρνουν μπροστά στο ουσιαστικό θέμα της ιδεολογίας και της σημασίας της. Το ουσιαστικό θέμα βρίσκεται στην προσωπική εξάσκηση της πίστης σε μια ιδεολογία για αυτό που ο καθένας θέλει να υποστηρίζει ως ‘σωστό’ ή ‘λάθος.
Ένα πλαίσιο πίστης αφορά την ανακάλυψη θανατηφόρου ιού. Εκφράζεται μέσα από τον φόβο για την επέκταση του, την αντίδραση για τις θανατηφόρες συνέπειες του,. Κάποιοι προσηλώνονται περισσότερο στη εμπειρία του φόβου και άλλοι στην δυνατότητα της αντιμετώπισης και της αδυναμίας του συστήματος να ανταποκριθεί.
Η σχέση μεταξύ της προσωπικής εξάσκησης της πίστης προς μία ιδεολογία που υποστηρίζει την δραματική δράση ή αντιτάσσεται και προβάλει την υπερβολική αλλά αβάσιμη υστερία φόβου περιέχονται σε αυτό που ο καθένας μας δέχεται να πιστεύει με το να αφομοιώνει μέσα του συγκεκριμένες αντιλήψεις. Ο καθένας μας εξασκεί τα χαλινάρια της πίστης. Ανάλογα να προσαρμόζει την συμπεριφορά του με βάση την αξιολόγηση των στοιχείων που έχει ή θέλει να πιστεύει πως ισχύουν για την περίπτωση του.
Μέσα σε μία πλημμύρα από απόψεις, αντιδράσεις και κριτικές, το αξιοσημείωτο γεγονός αφορά την διαδικασία της εξέτασης ή της μη-εξέτασης των απόψεων που βρίσκονται στο πλαίσιο της πίστης. Δηλαδή, η προσωπική επιλογή συνάρτησης με συγκεκριμένες αντιλήψεις που υπερασπίζουν ή αντιμάχονται. Για παράδειγμα, η πίστη για την θανατηφόρα δράση του ιού, ή, η πίστη προς την υπερβολική διάδοση της δράσης του ιού για την χειραγώγηση των λαών, αντιπροσωπεύουν απόψεις που βρίσκονται στο πλαίσιο της δράσης της ατομικής πίστης!
Η ατομική εξάσκηση της πίστης αφορά την πιο σημαντική κοινωνική και πνευματική πράξη του ανθρώπου. Η αναγνώριση της σημασίας της είναι τόσο αξιότιμη όσο και η αίσθηση της ανθρώπινης ελευθερίας. Η πίστη του καθενός βρίσκεται στα σπλάχνα της ελεύθερης βούλησης.
Σήμερα, ο πυλώνας της προσωπικής πίστης αγνοείται σαν θέμα στις καθημερινές συζητήσεις. Η ατομική διαδικασία ‘αποδοχής’ μέσα από την πίστη, παραμένει ζωτικής σημασίας για όλους μας.
Άσχετα με την επιλογή που ο κάθε πολίτης αποφασίζει να κάνει ‘υπέρ’ ή ‘κατά’ του ιού στην ουσία λαμβάνει μέρος σε μία ευρύτερη, πραγματική παλαίστρα στην οποία η ιδεολογία είναι αυτή που βασιλεύει! Η ιδεολογία αφορά ένα κράμα απόψεων. Δεν είναι πίστη σε έναν συγκεκριμένο ‘ισχυρισμό’ αλλά γίνεται πίστη σε ένα ‘κράμα ισχυρισμών’ των οποίων οι σχέσεις δημιουργούν νόημα για τον καθημερινό πολίτη.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, ο καθένας μας λαμβάνει ενεργό μέρος στη παλαίστρα της ιδεολογίας υποστηρίζοντας η αντιτάσσοντας συγκεκριμένες ιδέες.
Δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρχει ‘ουδέτερη στάση’. Η σιωπή και η απόσυρση από την παλαίστρα της ιδεολογίας παραμένει εξίσου σημαντική για όλους και η ουδέτερη στάση είναι στάση και αυτή! Αυτό σημαίνει πως η παθητική ουδετερότητα περιέχει μεγάλο όγκο ευθύνης γιατί επηρεάζει το ‘πως’ αυτή η ιδεολογία αναπτύσσεται συλλογικά στην διάρκεια του χρόνου.
Η επιλογή μας ως προς την προσωπικής ‘αποδοχή’ ή ‘αντίσταση’ απέναντι σε μία ιδεολογία παραμένει απόρροια της προσωπικής αποδοχής ή της απόριψης τερκματών που πιστεύουμε πως αντιστέκονται στις βασικές αρχές μίας ιδεολογίας.
Αυτό σημαίνει πως κανένας μας δεν μπορεί να μείνει πραγματικά έξω από την ‘παλαίστρα’ της ιδεολογίας. Κανένας δεν μπορεί να σταθεί ουδέτερος από την πράξη της πραγμάτωσης της ιδεολογίας άσχετα από το που βρίσκεται στην κοινωνία ή σε τι βαθμό αποφασίζει να αγωνίζεται.
Η πίστη του ατόμου αφορά την διαδικασία της αποδοχής για όλα αυτά που θεωρεί σωστά χωρίς να έχει όλες τις πληροφορίες που θα ήθελε να έχει.Το ερώτημα που δημιουργείται από τον παραπάνω συνειρμό επομένως αφορά την δύναμη της προσωπικής πίστης ως συμπεριφορά δράσης. Δηλαδή, η ατομική αίσθηση πως η πίστη αφορά εκείνη την πνευματική πράξη που πραγματώνει τον άνθρωπο ως ενεργό πολίτη.
Η αναφορά μου στην ‘πίστη’ αφορά αυτή την μοναδική εμπειρία παραδοχής και εμπιστοσύνης που περνάει τελείως απαρατήρητη από όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Το άτομο αφουγκράζεται αυτό που δέχεται νοερά αλλά μας φαίνεται παράξενο πως ο καθένας δήθεν ξαφνικά και τυχαία αποφασίζει είτε να ‘αντισταθεί’ ή να ‘υποστηρίξει’ αυτό που διακυβεύεται.
Η δήθεν εντύπωση της αποδοχής μίας πραγματικότητας χωρίς την κατανόηση της μυστικής δράσης της πίστης δημιουργεί μία τρομερή ψευδαίσθηση που είναι πραγματικά επικίνδυνη. Ο κίνδυνος βρίσκεται στο ό,τι υποθέτουμε πως το άτομο θέλει να πιστεύει ότι δήθεν αυτό που δέχεται είναι αντικειμενικό και αξιόπιστο αναιρώντας την δική του/της πράξης της πίστης για την ολοκλήρωση αυτής της αποδοχής.
Χωρίς την συναίσθηση αυτής της μυστικής πράξης ο άνθρωπος διαλέγει να αποδέχεται αλλά ΔΕΝ αναζητά την αξιολόγηση για αυτά που αποφασίζει να πιστεύει. Η ζύμωση μεταξύ εκείνων των ομάδων που ‘υποστηρίζουν’ ή ‘αντιτάσσονται’ στις διάφορες θεωρίες για τον ιό μεταλλάσσονται σε μία πραγματική κοινωνική ασθένεια στην κοινωνία γιατί ο καθένας αποσύρεται από το να εξετάσει τους περιορισμούς η μισαλλοδοξίες για αυτά που αποδέχεται.
Αν ο καθένας μας δεν αφυπνισθεί για το πως αποδεχόμαστε ιδέες και αλήθειες ως ‘πραγματικότητα’ μέσα από την εξάσκηση της προσωπικής πίστης σε μία ιδεολογία κινδυνεύουμε να χάσουμε από τα χέρια μας το πραγματικό νόημα της ελευθερίας.
Όταν αυτό που παρουσιάζεται ως ‘αλήθεια’ αντιμετωπίζεται ως ‘πραγματικότητα’ χωρίς καμία οξυδέρκεια για το ‘πως’ και ‘γιατί’ τότε αυτή η πραγματικότητα βρίσκεται στο κέντρο ενός μεγαλύτερου φάσματος ιδεολογίας που λειτουργεί καταλυτικά για όλους.
Η συλλογική συμπεριφορά ή οι ατομικές αποφάσεις μας έχουν καθοριστική συνέπεια για την ζωή μας, ιδιαίτερα, όταν φοβόμαστε να αντικρούσουμε τις πραγματικές συνέπειες γιατί είμαστε πολύ ‘εύκολοι’ στην παραδοχή όλων εκείνων των ισχυρισμών που ‘κάποιοι’ θέλουν να μας προσφέρουν στο πιάτο μας ως τελικές ‘αλήθειες’.
