Χθες πήγα στο χωριό μου να δω την μητέρα μου που ζει μόνη της αφού κι εγώ και η αδερφή μου φύγαμε από το χωριό, κι ένας ξάδερφός μου με τον οποίο έχουμε το ίδιο όνομα και επώνυμο ήρθε και μούδωσε ένα τετράδιο λέγοντας «Ξάδερφε αυτό το τετράδιο της έκθεσης το βρήκαν κάπου πεταμένο μέσα σε μια αποθήκη του Δημοτικού Σχολείου και μου το έφεραν επειδή γράφει το όνομά μου, αλλά πρέπει να είναι δικό σου αφού το 1972 – 73 εσύ πήγαινες στην ΣΤ΄ Τάξη».
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου – καθηγητή Χημικού
Το τετράδιο ήταν δικό μου αφού ο ξάδερφος είναι 15 χρόνια μικρότερος. Τότε το Δημοτικό Σχολείο είχε 35 μαθητές, αλλά εδώ και πολλά χρόνια είναι πλέον κλειστό και τα λιγοστά παιδιά φοιτούν σε γειτονικό χωριό. Με συγκίνηση πήρα το τετράδιο των εκθέσεών μου της ΣΤ΄ Δημοτικού και με έκπληξη είδα πόσο όμορφα γράμματα έκαμνα. Αργότερα από την πολλή μου βιασύνη τα χάλασα με αποτέλεσμα συχνά δεν καταλαβαίνω ούτε ο ίδιος τι γράφω. Μιας και είναι σήμερα η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 σκέφτηκα να σας παρουσιάσω την έκθεση που έγραψα τότε αφήνοντας το κείμενο όπως ακριβώς το είχα γράψει, απλώς αλλάζοντάς το σε μονοτονικό.
Έκθεσις 3η. Θέμα : Γιατί εορτάζουμε την 28ην Οκτωβρίου. 4 Νοεμβρίου 1972.
Μέσα στην τρισχιλιετή ιστορία της πατρίδος μου, υπάρχουν πολλοί σταθμοί, πολλά ορόσημα. Μελετώντας την ιστορία του πολυβασανισμένου λαού νιώθω ένα σύγκρυο να διαπερνά το κορμί μου και να με γεμίζη υπερηφάνειαν. Υπερηφάνεια γιατί γεννήθηκα στο μαρτυρικό αυτό τόπο που γεννά ήρωες και ημιθέους. Ανήκω σ’ ένα λαό που πάλεψε γενναία για να κρατήση ψηλά το λάβαρο της ελευθερίας. Έχυσε ποταμούς αιμάτων, πότισε την διψασμένη γη με αίμα των παλληκαριών της για να μείνη αλώβητη, ανεξάρτητη, υπερήφανη κι ελεύθερη.
Για το ίδιο πολέμησε και το 1940. Όταν ο Ιταλός πρέσβυς εζήτησε από τον πρωθυπουργόν Ιωάννην Μεταξάν, να του παραδώση την Ελλάδα. Να αφήση τα ιταλικά στρατεύματα να εισέλθουν εις το ελληνικόν έδαφος. «Όχι, όχι δεν θα περάσετε όχι !». Μαζί του μιλούσε κι όλη η Ελλάδα. Όλοι που επιχείρησαν να την καταλάβουν έφυγαν άπρακτοι. Τώρα που ο Μουσολίνι ήθελε να την καταλάβη, αυτή πάλι αντάξια του αντιστάθηκε.
Τότε ήρχισαν να εισέρχονται τα ιταλικά στρατεύματα εις το ελληνικόν έδαφος. Τανκς, πυροβόλα, κανόνια και πολλά άλλα όπλα είχαν οι Ιταλοί. Οι Έλληνες όμως είχαν ως μεγαλύτερα όπλα το θάρρος και την πίστη. Οι πιο απάτητες κορυφές της Πίνδου και του Γράμμου ήρχισαν να γράφουν μεγάλες σελίδες ιστορίας. Οι λίγοι Έλληνες όμως τους νικούν, τους Ιταλούς και Γερμανούς, κι από την γη μας πέρα τους πετούν.
Να μια άλλη φορά που η Ελλάδα έδειξε πως η νίκη δεν ανήκει στους πολλούς αλλά σ’ αυτούς που πολεμούν με θάρρος και πίστη. Στην Ελλάδα ανθίζουν αι δάφναι για να στεφανώνη τα παλληκάρια της που γυρνούν νικηταί. Αυτή η χώρα που λέγεται Ελλάδα από πολλούς αιώνες έμαθε να ζη ελευθέρα.
Η Ευρώπη σηκώνει δειλά το κεφάλι της και κοιτάζει την ηρωίδα Ελλάδα και λέγει : «Έως τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε όμως ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Να λοιπόν γιατί εορτάζουμε την 28ην Οκτωβρίου 1940.
