Εις ώτα μη ακουόντων
Περπατάς χουζουρλίδικα στον πεζόδρομο. Να και μια χρήση επί τέλους για τον άνθρωπο όπου υποτίθεται ότι δεν θα τον σακατέψει κάποια ρόδα. Και λέμε υποτίθεται γιατί εκτός από τους πεζούς τον ίδιο χώρο διεκδικούν πατίνια, ποδήλατα και μηχανάκια.
Περπατούσαμε λοιπόν αμέριμνοι σ’ έναν πεζόδρομο οπότε βλέπουμε κάποιο γνωστό και πάμε λοξά να τον συναντήσουμε. Εκείνη τη στιγμή ένα σίδερο μας χτυπάει στη μέση κι ακούγεται ένα γκουπ καθώς σωριαστήκαμε κάτω. Κι ενώ μας βοηθούσαν να σηκωθούμε ακούμε ένα εξάψαλμο από ένα δεσποινάριο με περισσή αναίδεια και την ευφράδεια της κ. Αυλωνίτου όταν βρίσκεται σε φόρμα.
– Που έχεις στα μάτια σου ρε μπάρμπα; Δεν βλέπεις μπροστά σου;
– Μπροστά μου βλέπω πίσω δεν βλέπω. Δεν είμαι σαν τον Λιόντα τον ληστή πού είχε κι ένα μάτι στην πλάτη!
– Να προσέχεις όταν στρίβεις!
– Μήπως να βγάζω και φλας;
– Ου να χαθείς κρύε!
Παίρνει το ποδήλατο το ξανακαβαλά καθότι βιαστική μας ρίχνει μια ματιά όλο υπονοούμενα (αν σε βρω στο δρόμο θα σε σακατέψω) και μας αφήνει να σκούζουμε. Κι ακούμε τον γνωστό να μας ειρωνεύεται:
– Τι το έκανες το κορίτσι γέρο σάτυρε;
Κανείς δεν συγκινήθηκε για το ότι το περιστατικό έγινε σε πεζόδρομο. Άλλωστε ήταν πταίσμα μιας κι ευτυχώς το δεσποινάριο δεν έτρεχε. Γιατί υπάρχουν μερικά παιδάκια καμικάζι που κάνουν σλάλομ με τα ποδήλατα ανάμεσα σε πεζούς που πρέπει να είναι τελείως προβλέψιμοι αλλιώς πάνε γυρεύοντας. Επί πλέον οι μπόμπιρες έχουν πλήρη άγνοια του κινδύνου και φυσικά τα ποδήλατα είναι ανασφάλιστα ώστε αν σε στείλουν στο νοσοκομείο τουλάχιστον να αποζημιωθείς Γιατί αν ζητήσεις τα ρέστα από τον πατέρα του κινδυνεύεις να ξαναπάς στο νοσοκομείο. Έτσι αισθάνεται ο Ρωμιός το πρέπον και το δίκαιο:
– Από ποιο στενό ξετρύπωσες ρε κι έπεσες επάνω στο παιδί;
– Δηλαδή φταίω κι από πάνω; Τι γράφει στην αρχή του πεζόδρομου;
– Ναι αλλά είναι μικρός και δεν ξέρει να διαβάζει.
– Τότε οφείλεις να το ενημερώσεις εσύ!
– Τι είπες ρε;
Τα μετά δεν τα γράφουμε γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Το γεγονός είναι ότι μεγαλώσαμε μια γενιά με τον μπαμπά να υπερασπίζεται το βλαστάρι του σε όσους βλάπτει, αλλά και στον δάσκαλο, στον αστυνομικό, στον γείτονα και σε όποιον τολμήσει να το νουθετήσει. Βέβαια οι εποχές έγιναν πονηρές και δεν είναι όπως παλιά που όλοι ορμήνευαν αλλά και προστάτευαν τα παιδιά.
Πάντως όσοι εποχούμενοι για κάποιο λόγο, πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάποιο όχημα σε πεζόδρομο θα πρέπει η ταχύτητα να είναι ίση με του πεζού και τότε δεν νομίζουμε να ότι μπορεί να γίνει ατύχημα και η παράβαση θα είναι μόνο τυπική.
Κώστας Δαλακιουρίδης
