Τα ως νέα, εμφανισθέντα κατά περιόδους, κόμματα στη χώρα μας – που ξεπερνούν αισίως τα 10 τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια – εξαφανίσθηκαν ως διάττοντες αστέρες. Όχι όλα. Μερικά τα πιο πρόσφατα, όπως οι ΑΝ.ΕΛ, το Ποτάμι, η ΛΑΕ, η «Πλεύση Ελευθερίας» (της Ζωής Κωνσταντοπούλου), ζουν ακόμα και ελπίζουν.
Τα ως νέα, εμφανισθέντα κατά περιόδους, κόμματα στη χώρα μας – που ξεπερνούν αισίως τα 10 τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια – εξαφανίσθηκαν ως διάττοντες αστέρες. Όχι όλα. Μερικά τα πιο πρόσφατα, όπως οι ΑΝ.ΕΛ, το Ποτάμι, η ΛΑΕ, η «Πλεύση Ελευθερίας» (της Ζωής Κωνσταντοπούλου), ζουν ακόμα και ελπίζουν. Οι ΑΝΕΛ της Δεξιάς αν και έχασαν δυνάμεις παραμένουν το δεκανίκι , που στηρίζει, την εξουσία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε μια υβριδική, αντιφατική ιδεολογικά συμμαχία με συνδετικό ιστό την εξουσία. Το Ποτάμι, κινούμενο στο χώρο του Κέντρου, αποδυναμώνεται από κεντρόφυγες δυνάμεις.
Στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ η ΛΑ.Ε του Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν φαίνεται προς το παρόν να απειλεί το κυβερνών κόμμα ούτε και παρουσιάζει τη δυναμική που απαιτείται ώστε να εξασφαλίσει την είσοδο της στη Βουλή. Πιο ελπιδοφόρο το ξεκίνημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν αποκλείεται να αναδειχθεί μελλοντικά η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ ( της εποχής των 13 συνιστωσών αρκετές των οποίων ήδη τον εγκατέλειψαν.
Αλλά κι αυτά, όπως κι όλα τα προηγούμενά τους που εξεμέρτησαν τα του βίου τους, δεν αποτελούν το «νέο» που όλοι περιμένουμε. Και τούτο διότι άμα μπαλώνεις κομμάτια και κομματάκι από παλιά υφάσματα κάνεις σίγουρα κουρελού. Κάτι νέο αποκλείεται να κάνεις. Παρά τα μπογιαντίσματα και τις φανφάρες. Το γεγονός αυτό το συνειδητοποίησε πλήρως ο λαός μας γι αυτό και δεν «συγκινείται» εύκολα. Παραμένει άβουλος, απογοητευμένος, ανασφαλής και αμήχανος. Δεν περιμένει τίποτα, δεν ελπίζει τίποτα. Έχει αυτοακυρωθεί.-
Νιώθει αδύναμος να αλλάξει την κατάσταση. Μοιάζει με τον βαρκάρη του Νίκου Καζαντζάκη που κωπηλατώντας αντίθετα στο ρέμα μεγάλου ποταμού σε ώρες ισχυρής νεροποντής. Η αυξανόμενη ορμή των νερών μειώνει συνεχώς τις δυνάμεις του, μα αυτός συνεχίζει. Σπάζει το ένα κουπί, συνεχίζει με το άλλο. Σπάζει και το δεύτερο οπότε βλέποντας πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως σταυρώνει τα χέρια του κι αφήνεται στα άγρια νερά να οδηγούν τη βάρκα του και τον ίδιο στον καταρράκτη που έχασκε τεράστιος με μικρή απόσταση. Πριν συμβεί το μοιραίο εκείνος παραιτείται από τα πάντα και λέει το γνωστό: «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος!
Βρισκόμαστε άραγε κι εμείς οι νεοέλληνες σε παρόμοια κατάσταση; Όχι. Όμως αυτή την εικόνα μας δίνουν όλα τα κόμματά μας, καινούργια και παλιά. Νιώθουμε ότι οδηγούμαστε στην πλήρη καταστροφή από δυνάμεις άγνωστες πλην πανίσχυρες τις οποίες δεν βλέπουμε κανένα τρόπο να τις αντιπαλέψουμε. Πιστέψαμε πολλοί από μας πως κάτι θα έκαμνε ο ΓΑΠ και το Πα.σο.κ. ύστερα ο Α. Παπαδήμος, αργότερα οι Σαμαράς – Βενιζέλος ( αυτοί είχαν το ελαφρυντικό ότι δεν τους άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ να ολοκληρώσουν το έργο τους) και τέλος οι Τσίπρας – Καμμένος. Οι τελευταίοι αποδείχθηκαν απελπιστικά άπειροι κι ανεύθυνοι, πέρα από εθνολαϊκιστές και μηδενιστές. Έτσι, εξωτερικά τουλάχιστον, μοιάζουμε με το βαρκάρη και τα σπασμένα του κουπιά.
Μοιάζουμε εξωτερικά γιατί μας έμαθαν να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Από τα κόμματα, τους τεχνοκράτες, τους διακεκριμένους. Από κάποιον σωτήρα τέλος πάντων. Και παραδόξως, παρά τις τόσες και συνεχείς διαψεύσεις μας εμείς δεν αλλάζουμε μυαλά. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως δεν μπορεί την τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει, κάποιος θα βρεθεί και θα μας σώσει. Και μένουμε άπραγοι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι, αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα» (Βάρναλης, Μοιραίοι).
Δεν μπαίνουμε ούτε στον κόπο να αναλογιστούμε μήπως πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς. Μια παροιμία μας λέει: «Δώσε μου Θεέ μου- Κουνήσου να σου δώσω». Με άλλα λόγια το αρχαίο: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Είναι θέμα κοινής λογικής. Ωστόσο δεν φαίνεται πως τη διαθέτουμε. Με εξαίρεση κάποιους φωτισμένους. Παράδειγμα ο πρόσφατα, σε ηλικία μόλις 56 ετών, χαμένος καθηγητής Γ. Τσαμουργκέλης. Ο οποίος, βαρύτατα χτυπημένος από σοβαρή ασθένεια παρουσίασε βιβλίο του. Στην παρουσίαση εξέφρασε τον πόνο και την αγωνία του για την πορεία της χώρας λέγοντας: « Υπάρχει η εναλλακτική. Να ξανασχεδιάσεις τη ζωή σου…
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τη συμμετοχή όλως και την ευθύνη όλων, Για να ξαναζήσει». Ακούει κανείς;
Συνεχίζεται
