Για τον Γκέμπελς, η φωτογραφία ήταν ζήτημα εθνικής σημασίας, καθώς ήταν επιφορτισμένη να εκπληρώσει «μια ‘υψηλή’ αποστολή, την οποία κάθε Γερμανός θα πρέπει να υπηρετεί αγοράζοντας μια φωτογραφική μηχανή». Έτσι, λοιπόν, η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκπαίδευσης, θεματοφύλακας της πολιτιστικής κληρονομιάς, ενισχυτής της εθνικής συνείδησης, αλλά πάνω από όλα ως αναψυχή διαφυγής.
Όπως υποστηρίζει ο γερμανός ιστορικός Rolf Sachsse, «οι Ναζί επιζητούσαν να ελέγξουν τόσο τη δημόσια διοίκηση, όσο και την ιδιωτική παραγωγή των φωτογραφιών με απώτερο στόχο να κατασκευάζουν τεκμήρια, που θα μνημόνευαν τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής των Γερμανών κάτω από τον Ναζισμό». Σύμφωνα με το κύριο επιχείρημα του Sachsse, συμπληρώνει η Ηρώ Κατσαρίδου, μέσω αυτών των όμορφων εικόνων η ναζιστική προπαγάνδα σκόπευε να εκπαιδεύσει τους Γερμανούς να ‘στρέφουν το βλέμμα μακριά’ από τη φρίκη και τις θηριωδίες που διέπραττε το ναζιστικό καθεστώς ενώ η αναψυχή είχε και πολιτικά κίνητρα εφόσον μέσω αυτής ανανεωνόταν η ενέργεια των στρατιωτών προκειμένου να επιτύχουν νέες νίκες στα πεδία των μαχών.
Μικροϊστορικά του Αντώνη Κάλφα
antoniskalfas@yahoo.gr
