Του Αντώνη Νταγλιούδη
Η ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων σε δημόσιο χώρο είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο ,απλό και ορισμένο νομικά: Τοποθέτηση τραπεζιών και καθισμάτων για εξυπηρέτηση πελατών με πληρωμή τέλους στον Δήμο .Ο χώρος παραμένει δημόσιος και προσπελάσιμος από τους πολίτες.
Κι όμως .Στη χώρα μας ερμηνεύεται αλλιώς: Παίρνουμε τον χώρο ,τον υπερυψώνουμε ενίοτε με ξύλο ή μπετόν ,τον κλείνουμε με ναϊλον ή και με κουφώματα ,τον σκεπάζουμε ,βάζουμε είσοδο που κλειδώνει ,εγκαθιστούμε θέρμανση και κλιματισμό και έτσι απλά επεκτείνουμε το κατάστημα με μια απολύτως αντιαισθητική και αυθαίρετη κατασκευή .Το κομμάτι αυτό της πλατείας ή του πεζόδρομου είναι πλέον ιδιωτική περιοχή. Οι πελάτες κάθονται «έξω» χειμώνα-καλοκαίρι ,δηλαδή στην επέκταση κι ας είναι ο εσωτερικός χώρος του καταστήματος πάντα άδειος.
Είναι γενικευμένο το φαινόμενο. Στηρίζεται στο «ας δουλέψουν οι άνθρωποι, κρίση έχουμε» χωρίς να εξηγούν το γιατί δεν θα δούλευαν αν τηρούσαν όλοι τα αυτονόητα. Και οφείλεται ξεκάθαρα στην ψηφοθηρία που καθιστά τους Δήμους αδύναμους να προστατέψουν τον δημόσιο χώρο,κάτι που θα έπρεπε να είναι πρώτο και βασικό τους μέλημα.
Και όταν λέω γενικευμένο φαινόμενο το εννοώ: Είδαμε πουθενά κάποια αντιπολιτευόμενη παράταξη Δήμων ,ή κάποιο ,οποιοδήποτε κόμμα ,να θέτει τι ζήτημα; Όχι δυστυχώς. Γιατί η παραβατικότητα των κανόνων προστασίας των απλών πολιτών(όπως και το κάπνισμα, το παρκάρισμα, οι ιδιωτικές παραλίες και χιλιάδες άλλα) είναι κανόνας.
Γιατί η κρίση που ζούμε είναι εκτός από οικονομική και κρίση αξιών και άρα βαθειά ,πολύ βαθειά πολιτική.
