Του Αδάμου Ευαγγέλου
Όσο συνεχίζουμε να είμαστε μια οικονομία χωρίς αποτελεσματική παραγωγική βάση, το πρόβλημα του χρέους και της εξυπηρέτησής του (τόκοι) θα διογκώνεται και ο φαύλος κύκλος του δανεισμού θα διευρύνεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η οικονομία αναγκαστικά να προσαρμόζεται καθημερινά σε χαμηλότερα επίπεδα για να επιβιώσει. Αυτή η προσαρμογή δημιουργεί τεράστιες απώλειες στο κοινωνικό σύνολο, δημιουργεί χιλιάδες νέους ανέργους και προκαλεί σημαντικά βιοτικά προβλήματα στους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά όμως η οικονομία μπορεί να επιβιώσει έστω και χαμηλότερα, δίνοντας ευκαιρίες με την προϋπόθεση όμως, να εκλείψει ο πολιτικός κίνδυνος. Τότε μπορούν να εμφανιστούν και τα πρώτα δείγματα ανάπτυξης.
Άρα το πρόβλημά μας δεν είναι η κρίση, αλλά η κρίση του πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν μπορεί και δεν θέλει να δείξει τις δομές του αντιπαραγωγικού κράτους. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος επέτρεψαν να βγουν στην επιφάνεια, θεωρίες συνομωσίας, απομονωτισμού, αντιευρωπαϊσμού, λαϊκισμού, δημαγωγίας, τυχοδιωκτισμού, θεωρίες ανορθολογικές που δεν διστάζουν να ασκούν πολιτική βία, να αμφισβητούν τη Δημοκρατία.
Σήμερα ο πολικός κίνδυνος προέρχεται πρωτίστως από τις επιλογές του κυβερνώντος κόμματος, που από τη μία εφαρμόζει αντιλαϊκή πολιτική, προκειμένου να μην θιγεί ο δημόσιος τομέας και από την άλλη εκδηλώνει με κάθε τρόπο την αντιπάθειά του για την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα. Μέρες «δόξης» για τους Σκουρλέτηδες και τους Δρίτσηδες που υπερασπίστηκαν και υλοποίησαν τις διάφορες και ανόητες θεωρίες τους περί μη ιδιωτικοποιήσεων, καταδικάζοντας σε περαιτέρω φτωχοποίηση την Ελληνική κοινωνία. Οι κυβερνώντες αντί να δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα για να βρουν δουλειά οι άνεργοι, αυτοί επιτέθηκαν στις επιχειρήσεις και δημιούργησαν και άλλους ανέργους.
Η ομήγυρης που κυβερνά τη χώρα, αδυνατεί να συνδυάσει κοινωνική προστασία με δημοσιονομική βιωσιμότητα και ανάπτυξη. Αντιστέκεται στις μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα ο χρόνος που χάνεται από εδώ και στο εξής θα βαραίνει πολλαπλά, γιατί θα αφαιρεί την όποια δυναμική μπορεί η οικονομία να ανακτήσει στην προσπάθειά της να επανέλθει στην κοινωνικότητα. Υπάρχουν πολλοί στην κυβερνητική παράταξη που, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος λόγος που προκάλεσε στη χώρα μας μια τόσο βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, είναι η άρνηση να προσαρμοστούμε στην ιστορική αλλαγή συνθηκών που προκάλεσε και προκαλεί η ανεπανάληπτη κρίση. Ακόμη εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι προτεινόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, όπως καταγράφονται στις διαδοχικές ανανεώσεις των μνημονικών κειμένων, συνιστούν επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού. Παραβλέπουν όμως ότι όλα τα ανταγωνιστικά κράτη ακολουθούν ένα παρόμοιο πρότυπ9ο οργάνωσης των κύριων οικονομικών λειτουργιών. Επομένως, γίνεται αντιληπτό ότι οι κυβερνώντες δε μπορούν, ή δεν θέλουν καταλάβουν ότι με λιγότερες ή καθόλου μεταρρυθμίσεις και ελλειμματική δημοσιονομική διαχείριση, οδηγούμαστε σε πολύ δύσκολες οικονομικές καταστάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με την καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης, η οποία φορτώνει με νέα οικονομικά βάρη τον Ελληνικό λαό, αφού επιβαρύνει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους της χώρας. Ακόμη, όσο διαιωνίζεται η εκκρεμότητα της δεύτερης αξιολόγησης δε θα εισρέουν στο δημόσιο ταμείο τα κεφάλαια των δανειστών με συνέπεια να κινδυνεύουμε να συνθλιβούμε από έλλειψη ρευστότητας.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούνται από την ανορθολογική πολιτική πρακτική των παιδιών της πρώτης φοράς αριστεράς, τα οποία δεν δέχονται να μάθουν πως λειτουργεί8 στοιχειωδώς η διεθνής πολιτική, πως λειτουργεί η πολιτική οικονομία. Δεν δέχονται να μάθουν, γιατί έρχονται αντιμέτωποι με τις ιδεοληψίες, με τις οποίες επί χρόνια πότιζαν τα μυαλά τους. Έτσι διαμόρφωσαν μα πολύ κακή νοοτροπία. Όλη αυτή παρέα ανδρώθηκε στο θερμοκήπιο της δογματικής αριστεράς, δηλαδή σ’ ένα περιβάλλον απολιθωμένης σκέψης και πολιτικής που αδιαφορεί για την πραγματικότητα.
Κι’ αν συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία με την πραγματικότητα, τότε είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κάποιος ποια θα είναι η συνέχεια στης χώρας την επόμενη μέρα. Ο κίνδυνος να μπει η χώρα στο «πράσινο μίλι» είναι υπαρκτός. Τότε όλοι θα χάσουμε και όλοι θα φταίμε.
*Ο Αδάμος Ευαγγέλου
είναι πρώην καθηγητής εφαρμογών στο ΑΤΕΙ.Θ
και μέλος του Ειδικού Διδακτικού Προσωπικού
Του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
