Όταν ήμουν νέος την άνοιξη ήμουν πολύ ερωτευμένος και μού άρεζε ένα τραγουδάκι για τις μαργαρίτες. Το έλεγε η Αλίκη Καγιαλόγλου.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Μια μαργαρίτα έκοψα, στον κήπο σου μια μέρα
κι εκεί στο παραθύρι σου εστάθηκα πιο πέρα
Μαδώντας τα φυλλάκια της ρωτούσα έναν-ένα
αν ‘μ’ αγαπάς – δε μ’ αγαπάς’ για να μου και μένα.
Κι η Μαργαρίτα εσώπασε και δεν μου απαντούσε
στέγνωσε και μαράθηκε και εκεί που ξεψυχούσε
Μη με ρωτάς, ψιθύρισε, γέρνοντας το κεφάλι
Γιατί η αγάπη που ζητάς αγάπη έχει άλλη!
Και τώρα έρημος φτωχός με την πικρή αλήθεια
γυρνώ στους δρόμους μοναχός με μια πληγή στα στήθια
Και κλαίω την αγάπη μου που είχα μεγαλώσει
για τη δική σου την καρδιά π’ αλλού την είχες δώσει
Αχ Μαργαρίτα, αχ Μαργαρίτα
πες, μη λυπάσαι το δικό μου τον χαμό
Αχ Μαργαρίτα, πες την αλήθεια
εσύ που νιώθεις της αγάπης τον καημό
