Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμη μέσα από το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας και η Σκοτίνα έμοιαζε να κοιμάται αργά, κάτω από τη γλυκιά αγκαλιά του φθινοπώρου. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν στον νυχτερινό ουρανό, σαν μικρές φλόγες που ξυπνούσαν από το βάθος του χρόνου. Στο χωριό, οι ήχοι της ημέρας δεν είχαν ακόμη αρχίσει, αφήνοντας τη γη να αναστενάξει από την κούραση της σοδειάς και του καρπού της.
Μαζί με τον παππού μου τον Θεοχάρη περπατούσαμε σιωπηλοί μέσα στο δάσος και το σκοτάδι της νύχτας μας τύλιγε σαν μια ζεστή κουβέρτα. Τα φύλλα που είχαν πέσει, σκορπισμένα γύρω τους, άφηναν τον αέρα να περνά ελεύθερα, με ένα γλυκό, απαλό θρόισμα, σαν να τραγουδούσε η ίδια η φύση για το τέλος μιας ακόμη χρονιάς.
«Κάθε φθινόπωρο,» είπε ο παππούς μου με μια φωνή γεμάτη γλύκα και νοσταλγία, «η γη μας θυμίζει την αξία της υπομονής. Οι καστανιές περιμένουν και δίνουν τον καρπό τους όταν είναι έτοιμες, χωρίς βιασύνη. Και κάθε χρόνο, τον παίρνουμε, τον προστατεύουμε και τον προσφέρουμε στους ανθρώπους μας με αγάπη.»
Εγώ κοίταξα τον παππού μου, που είχε τα χέρια του γεμάτα ρυτίδες, και ένιωσα την αγάπη του για τον τόπο μας να γεμίζει την καρδιά του. Είχε μεγαλώσει ακούγοντας τις ιστορίες του δικού του παππού για τα δέντρα, για τις εποχές που έρχονταν και περνούσαν, για τη ζωή που κυλούσε αργά και σταθερά, σαν τον ρυθμό ενός τραγουδιού που ποτέ δεν χάνεται.
«Ο παππούς είναι σαν τις καστανιές,» σκέφτηκα . «Πάντα εκεί, πάντα δυνατός, πάντα έτοιμος να μας προστατεύσει με την αγάπη του.»
Όταν φτάσαμε στην καρδιά του δάσους, έσκυψα και πήρα ένα κάστανο που είχε πέσει από το δέντρο. Το κράτησα στην παλάμη μου και ένιωσα τη ζεστασιά του, την αίσθηση του κόσμου που τον περιέβαλλε και τον φρόντιζε. Σαν ένα μικρό σύμβολο της γης, του τόπου μας και της παράδοσης που θα μας άφηναν οι παππούδες μας.
«Κοίτα, Χάρη,» είπε ο παππούς, «το κάστανο δεν είναι απλά ένας καρπός. Είναι μέρος της γης μας, μέρος της ιστορίας μας, των προσπαθειών μας, της αγάπης μας για ό,τι μας δίνει η φύση. Και, όπως το κάστανο, έτσι κι εμείς πρέπει να αναπτυσσόμαστε, να σπέρνουμε και να φυλάμε ό,τι είναι πολύτιμο.»
Κοίταξα το κάστανο, και μια ζεστασιά πλημμύρισε την καρδιά μου. Ήταν σαν να κρατούσα όλη τη σοφία της γης μέσα μου, όλη την αγάπη των ανθρώπων του χωριού και όλη την κληρονομιά των προγόνων μου.
Αφού μαζέψαμε όσα κάστανα μπορούσαμε να μεταφέρουμε το άλογο του παππού μου εκείνη την ημέρα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό μας, καθώς περπατούσαμε ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι και να μοιραστώ τη συναισθηματική μου φόρτιση. «Παππού, με αυτό το κάστανο… είναι σαν να κρατάω όλο το χωριό μέσα μου. Όλες τις στιγμές, όλους τους ανθρώπους που το φρόντισαν και όλες τις ιστορίες τους. Ήταν για εμένα σαν μια μεγάλη αγκαλιά.»
Ο παππούς μου χαμογέλασε τρυφερά, και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα που δεν μπορούσε να κρύψει. «Ακριβώς, παιδί μου. Όταν κρατάς κάτι τόσο απλό και τόσο πολύτιμο, κρατάς μαζί του όλη τη δύναμη της παράδοσης και της αγάπης. Και αυτή η αγάπη να ξέρεις είναι εκεί, για πάντα.»
Όταν επιτέλους φτάσαμε στο χωριό, αυτό είχε γεμίσει με φως και ήχους. Χαμόγελα φώτιζαν τα πρόσωπα των ανθρώπων, ενώ οι γλυκιές μυρωδιές από τα κάστανα που ψήνονταν στην πυρά ανακατεύονταν με τη μουσική και τα γέλια μικρών και μεγάλων.
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά γρηγορότερα. Ήξερα πως η στιγμή αυτή δεν ήταν συνηθισμένη και έκλεινε μέσα της την αγάπη που οι άνθρωποι είχαν για το χωριό τους, για τη γη τους, για τη ζωή που πέρασε και για αυτή που έρχεται.
Στο σπίτι του παππού, γύρω από τη φωτιά στο τζάκι, με την αγκαλιά του χωριού ανοιχτή και την αίσθηση της γης να με περιβάλει, αισθάνθηκα ένα με όλους, ένα με τη φύση, ένα με το παρελθόν και το μέλλον. Και για πρώτη φορά, κατάλαβα πως η πραγματική μαγεία δεν είναι μόνο ο καρπός και τα δένδρα. Είναι η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε, είναι η αγάπη στην παράδοση που δεν πεθαίνει ποτέ, και στο δώρο της γης που συνεχώς μας τροφοδοτεί και μας θυμίζει ποιοι είμαστε.
Και εκείνη την ώρα, κάτω από τον ουρανό γεμάτο άστρα, το μικρό μου χέρι άγγιξε το κάστανο και το κράτησε κοντά στην καρδιά μου, σαν να το είχα ήδη φυλάξει για πάντα μέσα μου.
Γράφει ο Θεοχάρης Στύλος
Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας
