Η «ομολογία» και «παραδοχή» αυτή του Ιωαννίδη έγινε όταν, πλέον, το άστρο «του πραγματικού, του ουσιαστικού, του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του ΚΚΕ της Κατοχής και μετά…» άρχισε να δύει. Όπως είναι γνωστό, η 3η ευρεία Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής (23-25/11/1952) καθαίρεσε τον Γιάννη Ιωαννίδη από το Πολιτικό Γραφείο, στο οποίο συμμετείχε για πάνω από είκοσι χρόνια αδιαλείπτως και υπήρξε το μακροβιότερο μέλος του ανωτάτου οργάνου του ΚΚΕ, και τον απάλλαξε από κάθε καθοδηγητική δουλειά και τον έστειλε, όπως λέει η απόφαση, σε ένα εργοστάσιο «..για να κάνει, αρχίζοντας από τη βάση, απ’ τα κάτω.. όσα δεν έκανε ως τα σήμερα» και «να τα κάνει τώρα ριζικά, αποφασιστικά, ανεπιφύλακτα, ολοκληρωτικά». (ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, 1979, σελ. 493-8).
Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
Περίληψη Προηγουμένου: Σε κάθε διαφωνούντα στη Συμφωνία της Βάρκιζας η εντολή της καθοδήγησης του Κόμματος, του Ιωαννίδη, ήταν: Φυλακίστε! Χτυπήστε! Εξοντώστε!.. Επτά χρόνια μετά αποφασίζεται στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Μάιος 1950) ότι, μετά από τη γνώμη του συντρόφου Στάλιν, η Συμφωνία ήταν εσφαλμένη. Ο Ιωαννίδης, που έλαβε το λόγο, συμφώνησε με αυτό.
Η «ομολογία» και «παραδοχή» αυτή του Ιωαννίδη έγινε όταν, πλέον, το άστρο «του πραγματικού, του ουσιαστικού, του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του ΚΚΕ της Κατοχής και μετά…» άρχισε να δύει. Όπως είναι γνωστό, η 3η ευρεία Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής (23-25/11/1952) καθαίρεσε τον Γιάννη Ιωαννίδη από το Πολιτικό Γραφείο, στο οποίο συμμετείχε για πάνω από είκοσι χρόνια αδιαλείπτως και υπήρξε το μακροβιότερο μέλος του ανωτάτου οργάνου του ΚΚΕ, και τον απάλλαξε από κάθε καθοδηγητική δουλειά και τον έστειλε, όπως λέει η απόφαση, σε ένα εργοστάσιο «..για να κάνει, αρχίζοντας από τη βάση, απ’ τα κάτω.. όσα δεν έκανε ως τα σήμερα» και «να τα κάνει τώρα ριζικά, αποφασιστικά, ανεπιφύλακτα, ολοκληρωτικά». (ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, 1979, σελ. 493-8). Έτσι, επτά χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσιζε να «διαγράψει» κυριολεκτικά προηγούμενες αποφάσεις του ίδιου οργάνου και να λάβει εκ διαμέτρου αντίθετη απόφαση, ότι δηλαδή η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν εσφαλμένη. Ο Ιωαννίδης, η ψυχή και το σώμα της καθοδήγησης του ΚΚΕ τα χρόνια εκείνα που απειλούσε, όπως είδαμε, καθέναν που είχε αντίθετη άποψη για την Συμφωνία της Βάρκιζας με φυλάκιση, χτύπημα, εξόντωση, τώρα πλήρωνε ο ίδιος, αφού υποχρεώθηκε, πρώτα, να αλλάξει γνώμη και ο ίδιος…
Η Συμφωνία της Βάρκιζας για το ΚΚΕ: Ειλικρινής Στρατηγική Κίνηση ή απλός Τακτικός Ελιγμός;
Οι διατάξεις των Άρθρων 1, 2, 4, 5, 7, 8, και 9 της Συμφωνίας ήταν ευνοϊκές έως χαριστικές για το ΚΚΕ/ΕΑΜ αν λάβουμε υπόψη ότι ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ είχαν κατά κράτος ηττηθεί και στρατιωτικά και ηθικά κατά τα Δεκεμβριανά. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η στρατιωτική ήττα ήταν τόσο βαριά που ο ΕΛΑΣ ζήτησε επειγόντως και με κάθε τρόπο ανακωχή από τον Σκόμπυ. Για να σώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί. Η ηθική ήττα που υπέστη το ΕΑΜ/ΚΚΕ λόγω των ακροτήτων που διέπραξε (συλλήψεις, εκτελέσεις και ομηρία πολιτών) είχαν και βραχυχρόνιες (π.χ. διάσπαση του ΕΑΜ, αποχώρηση κομμάτων και των προσωπικοτήτων της ευρύτερης αριστεράς) αλλά και μεσομακροχρόνιες επιπτώσεις καθώς οι ακρότητες καταγγέλθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία, μηνύσεις στις κατά τόπους εισαγγελικές αρχές από τα θύματα ή τους συγγενείς τους. Υπό τις συνθήκες αυτές το ΚΚΕ και μετά από μία ένοπλη στάση, με τα προαναφερθέντα άρθρα της Συμφωνίας της Βάρκιζας «…αποκτούσε καθεστώς νομίμου πολιτικού κόμματος, με τις εφημερίδες του να κυκλοφορούν ελεύθερα, με τα μέλη του να γίνονται δεκτά στις ένοπλες δυνάμεις και στις δυνάμεις ασφαλείας..» και, τέλος με την Κυβέρνηση να είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει «..την απρόσκοπτον λειτουργία των ατομικών ελευθεριών ως του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της διά του Τύπου εκφράσεως των στοχασμών ..και την αποκατάσταση πλήρως των συνδικαλιστικών ελευθεριών» όπως αναφέρει ο ΑΒΕΡΩΦ-ΤΟΣΙΤΣΑΣ, 2000(1973), σελ. 167.
Έτσι το ΚΚΕ διατηρούσε την ευχέρεια πολιτικής δράσεως όχι μόνον με νόμιμα μέσα αλλά και με τον γνώριμο για το ΚΚΕ τρόπο της «παράνομης δουλειάς». (ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ, 1989). Μετά από τα δραματικά Δεκεμβριανά το ΚΚΕ και την κατά κράτος ήττα του ΕΛΑΣ με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το ΚΚΕ πέραν του ότι νομιμοποιούνταν, ως κόμμα «συγχωρούνταν» κιόλας, αναλαμβάνοντας χωρίς τα βάρη του άμεσου παρελθόντος να ελέγχει την κυβέρνηση στην τήρηση των προβλεπόμενων στη Συμφωνία της Βάρκιζας, όπως την ερμήνευε αυτό, με κάθε μέσον π.χ. απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες. Και όλα αυτά σε ένα Κράτος με τα ταμεία άδεια, με ανύπαρκτη οικονομία, με τη δραχμή να παραπαίει, με την ανεργία και τις στερήσεις να επιμένουν. «Το Κόμμα (ΚΚΕ) ανέφερε και καταδίκαζε δημόσια κάθε παράβαση των όρων της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ελέχθη παραπάνω ότι συχνές υπήρξαν οι παραβάσεις αυτές. Πρέπει όμως να προστεθεί ότι οι εφημερίδες του ΚΚΕ δεκαπλασίαζαν τις παραβάσεις αυτές και τις παρουσίαζαν με λεπτομέρειες εξαιρετικά παραποιημένες και εξογκωμένες… Για να γίνει ανακεφαλαιοποίηση με ένα γενικό χαρακτηρισμό: Ο τόνος του ΚΚΕ την εποχή εκείνη δεν ήταν ο τόνος της περισκέψεως και της προσοχής. Ήταν ο τόνος της υπεροψίας και της προκλήσεως» (ΑΒΕΡΩΦ-ΤΟΣΙΤΣΑΣ, 2009(1973), σελ.171). Οι όποιες παραβάσεις αλλά και οι κάθε είδους διώξεις εναντίον όσων είχαν συμμετάσχει στον ΕΛΑΣ, από πολίτες που είχαν θρηνήσει οικεία πρόσωπα στον Εμφύλιο του 1943-44, την ΕΑΜοκρατία αμέσως μετά την απελευθέρωση (Οκτ.-Νοέμ., 1944), τα Δεκεμβριανά, αυτές οι παραβάσεις απ’ ό,τι φαίνεται ήταν καλοδεχούμενα από το Κόμμα, το οποίο τα διόγκωνε με κάθε μέσον φανατίζοντας και συσπειρώνοντας τα μέλη. Διευκολύνοντάς το στο να τους προτείνει, για να τους προφυλάξει δήθεν, άνοδο στο βουνό ή μεταφορά στο Μπούλκες.
