«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ./ Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά./Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην ‘πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή./Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους Δεν τους πρέπει ελευθεριά…»
του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
Η διχόνοια οφείλεται κυρίως στην απόρριψη της αξίας του άλλου, στον φουσκωμένο εγωισμό μας, στην παντογνωσία μας (ξερόλες), στην ανωτερότητά μας, στην εριστική διάθεσή μας, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και πάνω απ’ όλα στη ζήλια, τον φθόνο…
Το διχαστικό πνεύμα φουντώνει κυρίως σε θέματα πολιτικά, ποδοσφαιρικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά… Ιδιαίτερα, είναι θλιβερή όταν στην οικογένεια υπάρχουν θέματα κληρονομικά κ.ά.
Διασκευάσαμε από τα αγγλικά μια ιστορία με σημαντικό μήνυμα για το πρόβλημα του διχασμού μεταξύ αδελφών. Ευχή μας είναι να ελέγξει και προβληματίσει κάποιους που έχουν διαμάχες σε κληρονομικά θέματα που τους κρατούν στη φυλακή του μίσους και της μιζέριας… Ας μην ξεχνάμε ότι, φεύγοντας από την πρόσκαιρη αυτή ζωή δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας.
Η ιστορία μας: Κάποτε ένας ξυλουργός επισκέφθηκε έναν γείτονά του, ο οποίος πρόσφατα είχε προστριβή με τον μικρότερο αδελφό του, για ένα αγρόκτημα που διαχειρίζονταν μαζί για 30 χρόνια. Ο ξυλουργός χρειαζόταν δουλειά, τουλάχιστον έτσι είπε, και ρώτησε τον μεγάλο αδελφό αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κάνει για να τον βοηθήσει.
«Ναι, είπε ο μεγαλύτερος αδελφός, έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε απέναντι από το ρυάκι σε εκείνο το αγρόκτημα. Είναι ο γείτονάς μου, ο μικρότερος αδελφός μου. Την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα λιβάδι ανάμεσά μας. Πρόσφατα με μια μπουλντόζα του στο ανάχωμα του ποταμού, δημιούργησε ένα μεγάλο ρυάκι ανάμεσά μας. Μπορεί να το έκανε αυτό για να με εκνευρίσει, αλλά θα του ανταποδώσω με κάτι καλύτερο! Βλέπεις εκείνη ξυλεία δίπλα στην αχυρώνα; Θέλω να μου χτίσεις έναν φράχτη 2,5 μέτρων, έτσι ώστε, να μη βλέπω τα μούτρα του».
Ο ξυλουργός είπε: «Νομίζω ότι, κατάλαβα τι ακριβώς θέλεις να κάνεις. Θα σου κάνω τον φράχτη όπως τον θέλεις και θα μείνεις πολύ ευχαριστημένος, από τη δουλειά που θα κάνω». Έμεινε ήσυχος, κι έτσι πήγε στην πόλη για διάφορες δουλειές. Ο ξυλουργός δούλεψε σκληρά πολλές ώρες…
΄Όταν, το ηλιοβασίλεμα, επέστρεψε ο αγρότης, ο ξυλουργός του έδειξε τη δουλειά που ολοκλήρωσε. Τα μάτια τού αγρότη άνοιξαν διάπλατα και κατσούφιασε οργισμένα, επειδή δεν υπήρχε κανένας φράχτης.
Ο ξυλουργός, αντί για φράχτη είχε φτιάξει μια γέφυρα που εκτεινόταν από τη μια πλευρά του ρυακιού ώς την άλλη, με κιγκλιδώματα και όλα τα απαραίτητα!
Ξαφνικά, προς έκπληξη τους, είδαν τον γείτονα, τον μικρότερο αδελφό του, να διασχίζει τη μικρή γέφυρα και να έρχεται προς το μέρος τους, με χέρια απλωμένα. Όταν πλησίασε, με συγκίνηση είπε: «Αδελφέ μου, είσαι πολύ καλός άνθρωπος! ΄Εχτισες αυτή τη γέφυρα, ύστερα από όλα όσα σου είπα και έκανα…». Η συμφιλίωση έγινε! Ο ξυλουργός, συγκινημένος πήρε την εργαλειοθήκη και τους είπε: «Θα ήθελα πολύ να μείνω, αλλά, ξέρετε, έχω πολλές ακόμα γέφυρες να χτίσω!»
Κι’ εμείς, καθώς ζούμε σ’ έναν κόσμο διχασμένο, πρώτιστη αποστολή μας είναι, να χτίσουμε γέφυρες αγάπης και συμφιλίωσης ανάμεσα σε συνανθρώπους μας. ΄Οπως ο Ιησούς Χριστός, μέσω της σταυρικής Του θυσίας έγινε η γέφυρα που μας συνδέει με τον Θεό, έτσι κι εμείς ας γίνουμε η γέφυρα που να συνδέει τους άλλους συνανθρώπους μας με τον Ιησού. Ακόμη, ας αφουγκραστούμε τις ανάγκες των ανθρώπων και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μέρος της λύσης των προβλημάτων τους, όσο είναι δυνατόν, αναζητώντας πάντα τη σοφία και την καθοδήγηση του Θεού σε κάθε κατάσταση.
Ας είμαστε καλοί ακροατές στις κραυγές και τις ανάγκες των άλλων. Ο Θεός να μας βοηθήσει να χτίσουμε γέφυρες που να φέρουν τους ανθρώπους στον Χριστό. Κι αυτό, στη συνέχεια θα τους φέρει πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Με τα λόγια και τις πράξεις μας ας προάγουμε την ενότητα και να δοξάζουμε τον Θεό κάθε στιγμή.
