Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Είκοσι χρόνια έχω συμπληρώσει από τότε που έκοψα το τσιγάρο, οριστικά και αμετάκλητα. Ευτυχώς, γιατί εκτός από την τεράστια οικονομία που έκανα, έσωσα και τα πνευμόνια μου.
Και τώρα που ο ύπουλος κορωνοϊός τριγυρνάει να επιτεθεί στα πνευμόνια μας, ελπίζω να αντέξω καλύτερα εάν με βρει.
Πάντως, το τελευταίο πακέτο τσιγάρα που είχα καπνίσει πριν από 20 χρόνια δεν το πέταξα με αγανάκτηση – όπως λέει και το παλιό τραγουδάκι με την Βίκυ Μοσχολιού:
«Σαν το πακέτο που δεν έχει πια τσιγάρα
έτσι και μένα με πετάς σε μια γωνιά
αφού με έκανες να ζω δυστυχισμένα
μου φέρεσαι με τόση απονιά…».
Το κράτησα για ενθύμιο. Όχι μόνο για να μου θυμίζει την ηρωική μου απόφαση να κόψω το κάπνισμα, αλλά περισσότερο γιατί είχε ένα έντονο κόκκινο χρώμα και στη μέση ζωγραφισμένη μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλα, που χαμογελούσε ελαφρά όπως η Τζοκόντα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που άρχισε το κάπνισμα, δεν άλλαξα ποτέ μάρκα τσιγάρα. Πάντα τα ΣΑΝΤΕ με την γοητευτική ξανθιά.
Τώρα που το σκέφτομαι μετά από τόσα χρόνια, νομίζω ότι η αιτία ήταν μια ξανθιά συμμαθήτρια μου, με την οποία ήμουν τότε ερωτευμένος…
