Χριστούγεννα αύριο. Μία από τις δύο μεγαλύτερες γιορτές της ανά τον κόσμο χριστιανοσύνης. Η αλήθεια είναι πως για τους περισσότερους από μας τα Χριστούγεννα (όπως και το Πάσχα) σημαίνουν πολύ λίγα πράγματα σε πνευματικό επίπεδο και πολλά σε υλιστικό. Φαγητό, πιοτό, διασκέδαση – έστω και περιορισμένα συγκριτικά μ’ εκείνα της προ κρίσης εποχής.- Τα θρησκευτικά μας καθήκοντα ή παραμερίζονται παντελώς ή περιορίζονται στα τυπικά. Λίγος εκκλησιασμός και για τους λίγους κάποιες ευχές στους εορτάζοντας, πολλά χρόνια πολλά και μετά η οικογένεια, οι παρέες, το φαγοπότι…
Χριστούγεννα αύριο. Μία από τις δύο μεγαλύτερες γιορτές της ανά τον κόσμο χριστιανοσύνης. Η αλήθεια είναι πως για τους περισσότερους από μας τα Χριστούγεννα (όπως και το Πάσχα) σημαίνουν πολύ λίγα πράγματα σε πνευματικό επίπεδο και πολλά σε υλιστικό. Φαγητό, πιοτό, διασκέδαση – έστω και περιορισμένα συγκριτικά μ’ εκείνα της προ κρίσης εποχής.- Τα θρησκευτικά μας καθήκοντα ή παραμερίζονται παντελώς ή περιορίζονται στα τυπικά. Λίγος εκκλησιασμός και για τους λίγους κάποιες ευχές στους εορτάζοντας, πολλά χρόνια πολλά και μετά η οικογένεια, οι παρέες, το φαγοπότι…
Όσο για το ίδιο το νόημα και το μήνυμα της μεγάλης γιορτής δεν διαθέτουμε και πολύ χρόνο. Είναι τα ψώνια κατά τα προεόρτια, οι υποχρεώσεις, φορές – φορές και τα βάσανα μας, οι στενοχώριες μας, οι ανθρώπινες ανάγκες μας που δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε λόγω των συνθηκών που ροκανίζουν ακόμα και τον ελεύθερο μας χρόνο, που τις άγιες τούτες μέρες είναι περισσότερος.
Δεν θα υποχωρήσω στον πειρασμό να μπω σε ξένα χωράφια. Σ’ αυτά της εκκλησίας, και των θεολόγων. Ως απλός Χριστιανός θα πως δυο λόγια από καρδιάς σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού και την σημασία της για όλους μας. Είναι κοινώς αποδεκτό, ακόμα κι από εκείνους που δεν δέχονται τη θεία φύση του Ιησού, ακόμα και από τους ορκισμένους άθεους, ότι η έλευση του Σωτήρος στη Γη και η διδασκαλία του άλλαξαν την πορεία της ανθρωπότητας.
Και αυτό δεν έγινε με πολεμικά μέσα, με αιματηρή επανάσταση αλλά με το θείο λόγο του Ιησού. Στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η Αγάπη, η ενεργητική Αγάπη. Στους αρχαίους Έλληνες αντίστοιχες λέξεις ήταν η φιλότητα (του Εμπεδοκλή) και ο έρωτας (του Πλάτωνα κυρίως). Σε άλλους λαούς υπάρχει ενδεχομένως η λέξη όμως όχι με το νόημα που έδωσε σ’ αυτήν ο Ιησούς Χριστός.
Συγκεκριμένα ο Χριστός μας έδωσε ένα «μέτρο» της πραγματικής Αγάπης κι ένα κανόνα ζωής. Και τα δύο αιώνια. Ισχύουν και τώρα όπως κι όταν ειπώθηκαν πριν 2.000 χρόνια περίπου, και θα ισχύουν και στο μέλλον, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Μας δίδαξε ο Ιησούς: «Κανένας δεν αγαπάει περισσότερο τον άλλον από εκείνον που είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του γι αυτόν». Σκεφθείτε το λίγο. Ποιος από μας θα θυσίαζε τη ζωή του για κάποιον (και ποιόν) άλλο; Κάποια μάννα ίσως για το παιδί της. Ίσως και κάποιος ερωτευμένος πραγματικά για τον/την αγαπημένο του/της.
Ορίζοντας το ιδανικό της ενεργητικής Αγάπης ο Ιησούς μας έδωσε ένα σωστό και πλήρες κριτήριο. Ικανό να φωτίζει το δρόμο της ζωής μας έστω και ως ένα μακρινό κι άφταστο για μα ανέσπερο φως.
Και δεν αρκέστηκε μόνο στη διδαχή, στα λόγια. Το έκανε πράξη ο ίδιος. Ώστε να αποτελέσει για όλους μας μέγα παράδειγμα προς μίμηση. Δέχθηκε εκουσίως τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, τις λοιδορίες , τη Σταύρωση θυσιάζοντας τη ζωή του για μας.
Κι έκανε και κάτι άλλο που ξεπερνάει κατά πολύ τα ανθρώπινα , κάτι «υπερέχων πάντα νουν»: Παρακάλεσε τον Θεό – πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές του: «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσι». Πατέρα συγχώρεσε αυτούς που με σταύρωσαν που με πότισαν χολή και όξος, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν!!! Ποιος άνθρωπος ποτέ θα μπορούσε να διανοηθεί να συγχωρήσει αυτούς που τον πλήγωσαν, τον βασάνισαν, τον σκότωσαν με μαρτυρικό τρόπο; Κανένας. Εμείς με την παραμικρή, ακόμα και υποθετική υλική ζημία που θα μας προκαλέσει κάποιος άλλον ζητούμε εκδίκηση και στην καλύτερη περίπτωση απόδοση δικαιοσύνης. Είμαστε άνθρωποι εμείς. Εκείνος ήταν Θεός. Κάτι που πολλοί το αρνούμαστε. Μας έδωσε πλήρη ελευθερία. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» Μας έδωσε το αυτεξούσιο. Και το σέβεται απόλυτα.
Μας έδωσε επίσης την εντολή – κανόνα ζωής. Να αγαπούμε με όλη μας την καρδιά το Θεό (δηλαδή να τηρούμε τις εντολές Του) και τον συνάνθρωπό μας όπως τον εαυτό μας. Κι εμείς τη θάψαμε κάπου βαθειά ώστε, να μην τη θυμόμαστε καν και να μπορούμε χωρίς καμία ενόχληση να υπηρετούμε τον εγωισμό μας, και τα πάθη μας.
Απομακρυνθήκαμε από το Χριστό και έντρομοι από την τροπή που πήραν τα πράγματα στη Χριστιανική κατά τα άλλα χώρα μας, ψάχνουμε ματαίως να ανακαλύψουμε το σωτήρα που θα μας λύσει τα προβλήματα που σε τελευταία ανάλυση εμείς προκαλέσαμε, προδίδοντας τον Ιησού και τη διδασκαλία του .
Ο Ινδουιστής Μαχάτμα Γκάντι είχε δυστυχώς δίκαιο όταν έλεγε: «Καμία θρησκεία δεν προδόθηκε περισσότερο από τους πιστούς της όσο ο Χριστιανισμός από τους Χριστιανούς. Μακάρι η γέννηση του Θεανθρώπου να μας συνεφέρει.
Χρόνια Πολλά
