Της Γνωσούλας Χαϊλατζίδου
Πάει κι έρχεται, πάνω από ένα μήνα τώρα, η νεαρή μητέρα που στέλνει το παιδάκι της σε παιδικό σταθμό του δήμου Κατερίνης, ζητώντας απεγνωσμένα να μερεμετίσουν τα λίγα μέτρα του, επικίνδυνα κατεστραμμένου μπροστά στην είσοδο του σταθμού, πεζοδρόμιου, μπας και προλάβουν το κακό που παραμονεύει σε κάθε βηματάκι των νηπίων, αλλά .. τζίφος.
Η διοίκηση του δήμου έχει άλλες, σοβαρές δουλειές. Τα συνεργεία της είναι αγκαζαρισμένα, μέρα- νύχτα, γιορτές και σχόλες, με την ανάπλαση της πλατείας «Δημοκρατίας» (ή «Ευκαρπίδη», ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να την ονομάζει), με το στρώσιμο των «βιοκλιματικών», οικολογικών («φιλοπεριβαλλοντικών εν γένει) εγχρώμων κυβόλιθων και την τοποθέτηση «ποιοτικού» (βεβαίως) φωτισμού.
Η διοίκηση του δήμου είναι απασχολημένη με υψηλού επιπέδου σχεδιασμούς στο πλαίσιο μιας «ολιστικής» (όπως λέει και ξαναλέει, ο δήμαρχος), προσέγγισης της αναβάθμισης της ποιότητας ζωής των δημοτών της.
Μιας αναβάθμισης που μπορεί να επικεντρώνεται και να εστιάζει στην αντιμετώπιση του «φαινομένου της αστικής νήσου θερμότητας» (κόστους 2,3 εκ. ευρώ), αλλά αρνείται να ρίξει μια ματιά, έστω, στις τρύπες που χάσκουν έξω από την πόρτα ενός παιδικού σταθμού.
Ούτε μιας μέρας δουλειά, ούτε ένα τσουβάλι τσιμέντο, δεν κοστίζει η ασφάλεια των λιλιπούτειων δημοτών. Ούτε ολιστικούς σχεδιασμούς, ούτε μελέτες χρειάζεται.
Καταλαβαίνουμε ότι το αποτύπωμα του δημάρχου θέλει μεγάλες βιτρίνες για να φανεί. Δεν θέλουμε να του στερήσουμε τη χαρά. Δε γίνεται όμως να απασχολεί αυτό κάθε δραστηριότητα του δήμου. Δε μπορεί να γίνεται σε βάρος της ασφάλειας ορισμένων δημοτών του και δη μικρών παιδιών. Έλεος.
Χαϊλατζίδου Γνωσούλα
Δημοτική σύμβουλος με τον ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ
