Και πράγματι σε όλες τις εποχές και σε όλους τους πολιτισμούς οι γιορτές νοηματοδοτούσαν την κοινωνική ζωή. Μάλιστα όλες ήταν συνδεμένες με τη λατρεία θεών ή του Θεού. Την εποχή της νεωτερικότητας, κατά την οποία οι άνθρωποι καυχώνται για τις κοινωνικές κατακτήσεις, θεσμοθετήθηκε πλήθος αργιών. Οι πλείστες από αυτές σχετίζονται με θρησκευτικές γιορτές. Βέβαια από τις αργίες επωφελούνται οι εργαζόμενοι όχι για να συμμετάσχουν σε θρησκευτικής φύσεως εκδηλώσεις, αλλά για να αποδράσουν από την καθημερινότητα, που γίνεται ολοένα πιο καταθλιπτική. Μάλιστα σταδιακά οι δυτικές κοινωνίες οδεύουν προς εργασιακό Μεσαίωνα, όπως τον αποκαλούν οι σχετιζόμενοι με τα εργασιακά. Καθώς για το καπιταλιστικό σύστημα το χρήμα αποτελεί τη μοναδική αξία και ο χρόνος θεωρείται χρήμα οι εργαζόμενοι προτρέπονται ή εξαναγκάζονται να εργάζονται ολοένα και περισσότερο, παρά τα διατυμπανιζόμενα περί αυξήσεως του ελευθέρου χρόνου. Ο καπιταλισμός εδράζεται στην πρόκληση αναγκών και στην άγρια εκμετάλλευση. Ως εκ τούτου η κάλυψη των αναγκών, ενώ η αγοραστική δύναμη συρρικνώνεται, απαιτεί αύξηση των ωρών εργασίας.
Πέρα όμως από τις καθιερωμένες από αιώνες γιορτές έχουν εισαχθεί, τον τελευταίο καιρό, και άλλες, ώστε κάθε ημέρα του έτους να είναι αφιερωμένη σε θέμα, το οποίο τονίζεται από τα μέσα ενημέρωσης, εκφωνούνται λόγοι, προτείνονται μέτρα που πρέπει να ληφθούν και οι υπεραισιόδοξοι εύχονται σύντομα να εξαλειφθούν όλα τα κοινωνικά κακά από προσώπου γης! Βέβαια στις γιορτές αυτές δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στον Θεό. Όλες είναι καθαρά φυσιοκρατικές, αν όχι φυσιολατρικές.
Εκείνο που χαρακτηρίζει τις δυτικές κοινωνίες του καιρού μας είναι η αποϊεροποίηση των πάντων. Βέβαια οι γιορτές της Εκκλησίας δεν έχουν ακόμη καταργηθεί, όμως έχει αναληφθεί οργανωμένη επιχείρηση πλήρους διαστρέβλωσης του νοήματος αυτών, μάλιστα και των πλέον σημαντικών όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Ανέσυρα από το αρχείο μου παλαιότερο μικρό άρθρο μου και το παραθέτω.
Φωτοχυσίες, διάκοσμοι, κίνηση, θόρυβος! Προετοιμασίες για τη γιορτή! Ανταλλαγή δώρων, απόρροια όχι αγάπης αλλά κοινωνικού εξαναγκασμού, φαγοπότι υπέρμετρο, σαν να προηγήθηκε εξαντλητική νηστεία, γλέντι και ξενύχτι! Οι άνθρωποι του κόσμου της αφθονίας γιορτάζουν! Τί όμως γιορτάζουν; Τη γέννηση του Χριστού; Όχι ασφαλώς γι᾿ αυτό και δεν εύχονται καλά Χριστούγεννα. Καλές γιορτές ακούγεται εδώ κι εκεί. Ό,τι θυμίζει Χριστό είναι απλώς μια φάτνη κι αυτή ωραιοποιημένη, για να μη προδίδει το μήνυμα της ταπείνωσης πού έφερε ο Λυτρωτής, επιλέγοντάς την για τόπο της γέννησής του! Τίποτε δεν φαίνεται να τους πείθει πως ο Χριστός χρειαζόταν να γεννηθεί γι’ αυτούς!
Πείνα, βία, πόλεμοι, το φάσμα του θανάτου ορθωμένο απειλητικά! Οι άνθρωποι του κόσμου της στέρησης δεν μπορούν να γιορτάσουν. Θυμούνται όμως Εκείνον που ονόμασαν άρχοντα της ειρήνης, Εκείνον που μίλησε για αγάπη. Ξαναφέρνουν στο νου τους ερωτήματα χιλιοειπωμένα: Τί έφερε ο Χριστός με τη γέννησή του πάνω στη γη; Τί άλλαξε από τότε; Δεν συνεχίζεται η τραγωδία της ανθρωπότητας;
Ασφαλώς η τραγωδία συνεχίζεται! Θύματα όσοι δεν αισθανόμαστε την ανάγκη του Χριστού! Η μοναξιά, το κενό που αφήνει η εκδίωξή Του απ’ τις ψυχές μας δεν γεμίζει με υλικές απολαύσεις, ούτε με την ξέφρενη φυγή από την καθημερινότητα. Μαρτυρίες γι’ αυτό άφθονες. Θύματα ακόμη όσοι αισθανόμαστε τον Χριστό ανήμπορο να μας βοηθήσει και αφήνουμε τις καρδιές μας να ξεχειλίσουν από μίσος, ειρωνεία ή οίκτο γιατί τάχα ο Χριστός εξαπάτησε την ανθρωπότητα, την πλημμύρισε με ουτοπίες!
Κάποιες ψυχές, οάσεις μέσα στις ερήμους της αφθονίας αλλά και της στέρησης θα κάνουν φάτνη την καρδιά τους! Θα την προσφέρουν να γεννηθεί ο Χριστός. Θα ακούσουν των αγγέλων τον ύμνο της ειρήνης! Δεν θα αισθάνονται μόνοι, ούτε ο φόβος θα παραλύει τα γόνατά τους. Ο Χριστός είναι γι᾿ αυτούς ο Λυτρωτής. Έκαναν τον λόγο Του ζωή τους και γεύονται τους καρπούς. Πώς θα μπορέσουμε να αισθανθούμε όλοι σαν κι αυτούς αν δεν τους μιμηθούμε; Ο Χριστός μας έδειξε τον δρόμο. Σε μας εναπόκειται να τον πορευθούμε ή όχι.
Η χριστιανική πίστη βρίσκεται υπό διωγμό στις δυτικές, τις αποκαλούμενες ακόμη «χριστιανικές» κοινωνίες, αν και έχουμε περάσει στη μεταχριστιανική εποχή. Κάνω τη διάκριση η πίστη βρίσκεται υπό διωγμό, όχι οι πιστοί, καθώς αυτοί αποτελούν πλέον σπάνιο είδος και το αντίθεο σύστημα εξουσίας απαξιώνει να ασχοληθεί μ’ αυτούς προς το παρόν. Το πλήθος των «πιστών» με τους συμβιβασμούς, τη δειλία και την ιδιοτέλεια επευφημείται και επιβραβεύεται από το σύστημα εξουσίας, επειδή έχουν ενστερνιστεί το «πνεύμα προόδου» των συγχρόνων κοινωνιών! «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται» τόνισε ο Χριστός. Και επειδή οι πλείστοι έχουμε εγκαταλείψει την ευσέβεια και έχουμε υποταχθεί στο κυρίαρχο «πνεύμα» της εκκοσμίκευσης και του καταναλωτισμού, το αντίθεο σύστημα εξουσίας διώκει ακόμη τον Χριστό, τον νεκρό για τους αθέους, εδώ και 2000 έτη. «Καλές γιορτές» ακούγεται ως κυρίαρχη ευχή των ημερών. Το «Καλά Χριστούγεννα» τείνει να λησμονηθεί. Σε κάποιες χώρες επιχειρείται η επιβολή της ευχής «Καλές χειμερινές διακοπές». Το «Merry Christmas» της διεθνούς γλώσσας της εποχής μας διαφοροποιείται σε «Merry Xmas». Μάλιστα πρόσφατα πρόβαλαν στο προσκήνιο νέο «ήρωα», που φιλοδοξούν να υποκαταστήσει τον γεράκο, πρότυπο καταναλωτισμού, τον οποίο οι ανερμάτιστοι Νεοέλληνες «βάφτισαν» Αι Βασίλη, αγνοώντας ή απαξιώνοντας τον ασκητικότατο πνευματικό φωστήρα, τον Μεγάλο Βασίλειο. Ο νέος αυτός «ήρωας» καλείται Santa, όπως η αγία στην ιταλική γλώσσα. Αλλά αυτός είναι άνδρας και σ’ αυτόν καλούνται τα παιδιά να αποστέλλουν πλέον τα γράμματα ζητώντας την εκπλήρωση επιθυμίας τους, δηλαδή ζητώντας δώρο θαυμαστό. Το Santa με αναγραμματισμό γίνεται Satan. Ίσως θεωρούν πώς είναι ακόμη ενωρίς να προβάλλουν απροκάλυπτα αυτόν, στον οποίο έχουν υποταχθεί, αν και ακόμη πολλοί στις δυτικές κοινωνίες αρνούνται την ύπαρξή του. Ότι οι κοινωνίες αυτές τείνουν προς τη δαιμονολατρεία είναι πλέον ορατό. Η ψυχή έχει ανάγκη τροφής. Αφού η χριστιανική πίστη διώκεται και ο Χριστός απαξιώνεται, λοιδορείται και βλασφημείται, οι άνθρωποι είναι αναπόφευκτο να καταφεύγουν στα προσφερόμενα υποκατάστατα. Και αυτά προσφέρονται αφειδώς ακόμη και στα νήπια.
Ο Χριστός παραμένει ανυπόφορος για τους πάσης φύσεως εξουσιαστές, καθώς τους απογυμνώνει φανερώνοντας την υποκρισία, τη κενοδοξία, την απληστία και την άκρα δημαγωγία τους απέναντι στους ταλαίπωρους λαούς, που παραμένουν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Ο Χριστός δεν αντιμετώπισε μόνο τον Ηρώδη της εποχής του. Πάμπολλοι Ηρώδες επιχειρούν την εξόντωση φανερώνοντας όμως με τη λυσσώδη πολεμική ότι ο Χριστός μπορεί να γεννήθηκε σε στάβλο, αλλά θριάμβευσε συντρίβοντας τον θάνατο. Γι’ αυτό και οι οπαδοί του υλισμού, ιδεολογικού ή πρακτικού, έχουν επιλέξει την «κουλτούρα» του θανάτου. Η Ζωή τους είναι ανυπόφορη!
«Μακρυγιάννης»
