Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Καμιά φορά δεν ξέρεις τι γίνεται με το δίδυμο εαυτό σου!
– Δίδυμος εαυτός;
– Ναι, εγώ κι εγώ!
– Εσύ κι εσύ;
– Ναι, σου λέω!
– Ξέρω δίδυμα αδέρφια… τι άλλο; Ναι, δίδυμα αδέρφια! Τίποτα άλλο!
– Είναι που κρύβουμε και μέσα μας ένα δίδυμο εαυτό!
– Και γιατί τον κρύβουμε; Μας έκανε κανένα κακό ή θα του κάνουμε εμείς;
– Τον θυμόμαστε κάπου κάπου. Όχι πάντα! Τις περισσότερες φορές τον αγνοούμε, τον ξεχνούμε εντελώς, σαν να μην υπάρχει, σαν να μην υπήρξε ποτέ, σα να…
– Και αυτός ο δίδυμος εαυτός γιατί υπάρχει; Τι τον χρειαζόμαστε;
– Έλα μου, ντε! Τι τον χρειαζόμαστε; Και όμως υπάρχει και βασιλεύει και κυριαρχεί όταν δεν χρειάζεται! Και έτσι από δω παν κι οι άλλοι! Και καταλαβαίνεις μετά! Ο ένας κυνηγά τον άλλο, σκοτώνονται και όλο γυροφέρνουν και όλο καταστρέφουν και όλο ανάβουν φωτιές και κόντρα από δω και κόντρα από κει, σου γίνεται ένας αχταρμάς και κουρνιαχτός… Μας ακούει όλη η γειτονιά! Και ξέρεις άμα έχεις γειτόνους που καμαρώνουν με τέτοιο κουρνιαχτό και όλο μας γλυκοκοιτάζουν και μας χειροκροτούν και εμείς αλίμονο συνεχίζουμε να προσφέρουμε θέαμα προς διασκέδαση γειτόνων και φίλων των γειτόνων και ακόμα παραπέρα…
– Λίγο σε χάνω και δεν σε πιάνω… Κάπου μου στέλνεις παράσιτα!
– Ε, πάρε το μηδέν τότε!
– Για λέγε!
– Είμαστε δυο, παραμένουμε δυο και είμαστε αντιμέτωποι. Ο ένας θέλει αυτό και ο άλλος θέλει εκείνο! Υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων, ντε! Όχι! Δεν μπορεί να συμφωνήσουμε ότι θέλουμε το ίδιο πράγμα! Υπάρχει τεράστια ασυμφωνία χαρακτήρων. Τεράστια! Μέχρι την Παταγονία ένα πράγμα! Και τι μέλλει γενέσθαι;
– Ποιος να ξέρει άραγε να μας πει;
– Κανείς από μας! Από τους άλλους κάποιοι ξέρουν, αλλά το κρατούν εφτασφράγιστο μυστικό!
– Και τι κάνουμε τότε;
– Βλέπεις να γίνεται τίποτα; Έτσι πορευόμαστε! Αυτή είναι η πορεία μας! Ο ένας μας εαυτός πορεύεται για να διαμαρτυρηθεί και ο άλλος κατηγορεί την διαμαρτυρία! Ποιος έχει δίκιο από τους δυο;
– Ναι! Ποιος; Ο δίδυμος ή ο δίδυμος;
– Καιρός να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή!
