Η Κατερίνα Γώγου, ξεκίνησε ως μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός που έπαιξε δίπλα σε μεγαθήρια του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Εκεί που θα μπορούσε να αγγίξει την κορυφή τα παράτησε όλα. Ακολούθησε τους δαίμονές της. Διάλεξε μια αντισυμβατική ζωή που αρχικά την έβαλε στο στόχαστρο των Αρχών και μετά, μια ημέρα σαν σήμερα, την οδήγησε στο θάνατο
«Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους, βρώμικα τζάμια και ανιστόρητους συμβιβασμούς», είχε γράψει η Κατερίνα Γώγου, η «καταραμένη ποιήτρια» των Εξαρχείων. Πριν το τέλος, ωστόσο, είχε προλάβει να ζήσει μια ζωή στα «κόκκινα». Δίπλα στους συντρόφους της, τους αναρχικούς, τα «μαύρα πουλιά» που «όλο ταξιδεύουν, γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή», που «ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο». Μια ημέρα σαν σήμερα, η Κατερίνα Γώγου έφυγε «για εκεί…», έφυγε «αυτοθέλητα» όπως είχε πει ο Δημήτρης Λιαντίνης για το δικό του φευγιό.
Η ταλαντούχα Κατερίνα Γώγου
Γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του Ιουνίου του 1940. Ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι, με έντονο βλέμμα. Ανήσυχο πνεύμα. Ήταν μόλις 5 ετών όταν άρχισε να παίζει σε θεατρικές παραστάσεις. Δεν άργησε να λάβει και τον τίτλο του «παιδιού θαύματος». Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη και θεωρούταν ένα από τα πλέον ανερχόμενα αστέρια. Πρωτοεμφανίστηκε στο θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου το 1961 στο έργο «ο κύριος πέντε τοις εκατό». Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε σε ηλικία μόλις 12 ετών, το 1952, στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «ο Άλλος» δίπλα στον Γιώργο Παππα. Η πορεία προς την κορυφή, όμως, για την Κατερίνα Γώγου ξεκίνησε όταν την ανακάλυψε ο δαιμόνιος Φίνος. Την είδε και οραματίστηκε τους ρόλους της. Η μικρή και… τρελιάρα φίλη ή αδερφή ή γλωσσού και καλόκαρδη οικιακή βοηθός, έκανε τους θεατές να εστιάζουν στους δεύτερους ρόλους της. «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (το 1959), «Δεσποινίς Διευθυντής» (το 1964), «Γάμος αλά ελληνικά» (το 1964), «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (το 1965), «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» (το 1965), είναι από τις πιο γνωστές επιτυχίες της.
Και ενώ έχει φτάσει στο σημείο που μπορεί να έχει τα πάντα, επιλέγει να μην έχει τίποτα. Αρχίζει να πολιτικοποιείται. Αρχικά δραστηριοποιείται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στη συνέχεια στον αναρχικό χώρο. Το 1978 κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο και το 1980 είναι το κινηματογραφικό της κύκνειο άσμα στη θρυλική «Παραγγελιά» που εξιστορεί το φονικό με πρωταγωνιστή το Νίκο Κοεμτζή. Όλοι όσοι τη γνώριζαν λένε ακόμα και σήμερα πως η επαφή της Γώγου με τον αναρχικό χώρο έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ήταν καταλυτική και την καθόρισε ως άνθρωπο. Ξαφνικά μετατράπηκε από μια ηθοποιό που χάριζε το γέλιο σε μια οργισμένη ποιήτρια, τα γραπτά της οποίας ανάβλυζαν επαναστατικότητα. Συμμετέχει σε κινητοποιήσεις και εκφράζει ανοιχτά την αλληλεγγύη της σε διωκόμενους αναρχικούς. Συχνάζει σε καταλήψεις, διοργανώνει συναυλίες ενάντια στην κρατική καταστολή.
Ταυτόχρονα, όμως, παλεύει και με τους προσωπικούς της δαίμονες που την είχαν σπρώξει στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Στην προσπάθεια να σώσει την κόρη της, τη Μυρτώ, από τα ναρκωτικά, «βυθίστηκε» και η ίδια. Από ένα σημείο και έπειτα η ζωή της ήταν μόνο αλκοόλ και χάπια. Η Γώγου απογοητευμένη είχε παρατήσει τα πάντα. Ακόμα και τις αγαπημένες τις πολιτικές δράσεις με τους συντρόφους της. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους πλέον. Στις 3 Οκτωβρίου του 1993, βρέθηκε νεκρή μέσα στο παλιό διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο. Αιτία θανάτου, ένα «κοκτέιλ» από χάπια και αλκοόλ. Το πρωινό εκείνης της ημέρας η Γώγου, είχε συναντηθεί με τον συγγραφέα Γιώργο Χρονά. «Ήταν περίπου 7:15 και μου είπε ”δε σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, βάλε μου να πιω”. Έβλεπε το μπουκάλι με το ουίσκι που ήταν πίσω από το κεφάλι μου και 7:15 το πρωί της έβαλα και ήπιε ουίσκι. Φεύγοντας μου είπε ”Φεύγω, πάω για κει”», είχε πει ο ίδιος σε μια παλαιότερη συνέντευξή του.
Η άγνωστη ιστορία με τη σύλληψη της ως ύποπτη για επίθεση της 17Ν
Την εποχή που η Γώγου δραστηριοποιούνταν έντονα και με εμφανή παρουσία στον αναρχικό χώρο, είχε μπει, όπως είναι λογικό, στο «μάτι» της Ασφάλειας. Αυτά ακριβώς τα «μπλεξίματα» με την αστυνομία ήταν που ήταν έφεραν να σύρεται στη ΓΑΔΑ ως ύποπτη για τις εκτελέσεις των Πέτρου και Σταμούλη, ενέργεια για την οποία είχε αναλάβει την ευθύνη «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη». Όλα έγιναν το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου 1980, όταν ο υποδιοικητής των ΜΑΤ Παντελής Πέτρου φεύγει από το γραφείο του στην οδό Πειραιώς και με τον οδηγό του, αστυφύλακα Σωτήρη Σταμούλη, κατευθύνονται στο Παγκράτι όπου ήταν το σπίτι του πρώτου.
Στην οδό Στίλπωνος, ωστόσο, μόλις 100 μέτρα από το σπίτι του Πέτρου, πέφτουν πάνω σε ενέδρα που τους είχαν στήσει μέλη της «17 Νοέμβρη». Τους πυροβολούν συνολικά 11 φορές με 45αρια πιστόλια. Ο Πέτρου δέχεται έξι από τις σφαίρες και χάνει τη ζωή του ακαριαία. Ο Σταμούλης δέχεται τις άλλες πέντε αλλά καταφέρνει να βγει από το αυτοκίνητο, δίνει σε μια περαστική τον ασύρματό του και της ζητά να ειδοποιήσει την αστυνομία. Λίγες ημέρες μετά θα υποκύψει στα τραύματά του. Στο σημείο της εκτέλεσης βρίσκονται προκηρύξεις της «17Ν» με τίτλο «Φόλα στα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ – Τα ΜΑΤ είναι οι βασανιστές του Καραμανλή».
Επειδή εκείνο το βράδυ είχε πολύ κρύο και έβρεχε, δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι στον δρόμο και έτσι οι αστυνομικοί πήγαιναν πόρτα – πόρτα με την ελπίδα να βρουν κάποιον που είδε κάτι παραπάνω. Οι άνδρες της αστυνομίας έμπαιναν σε σπίτια που είχαν οπτική επαφή με το σημείο της διπλής εκτέλεσης αλλά και παρακείμενα καταστήματα. Ανάμεσα σε όσους μάρτυρες κατάφεραν να βρουν, υπήρχε και ένας άνδρας ο οποίος τους είπε πως εκτός από εκείνους που σκότωσαν τους δυο αστυνομικούς, στην ομάδα υπήρχε και μια γυναίκα την οποία ο ίδιος είδε να τρέχει προκειμένου να απομακρυνθεί από το σημείο. Ο μάρτυρας αυτός αναγνώρισε δίχως καμία αμφιβολία την Κατερίνα Γώγου ως τη γυναίκα που έτρεχε για να φύγει.
Λίγη ώρα αργότερα, πάνοπλοι αστυνομικοί, έσπασαν την πόρτα του διαμερίσματος που έμενε η Γώγου και την μετέφεραν σηκωτή στην Ασφάλεια προκειμένου να την ανακρίνουν. Μετά από πολύωρη και εξαντλητική ανάκριση η Γώγου αφέθηκε ελεύθερη καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο σε βάρος της. Το περίεργο, μάλιστα, είναι πως η κατάθεση του «αυτόπτη μάρτυρα» που την ενέπλεκε στην υπόθεση, ουδέποτε περιληφθεί στη δικογραφία που σχηματίστηκε. Ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει αν όντως υπήρξε ποτέ αυτή η κατάθεση ή απλά ήταν μια προσπάθεια της αστυνομίας να «ταρακουνήσει» την Κατερίνα Γώγου για την αντικρατική της δράση.
Για πολλά χρόνια μετά από εκείνη τη νυχτερινή περιπέτεια στα κρατητήρια της Ασφάλειας, οι φίλοι της Γώγου έλεγαν πως όλο αυτό λειτούργησε «απελευθερωτικά» για την ίδια αφού, πλέον – έχοντας ζήσει την καταστολή στο πετσί της – δεν είχε τίποτα να χάσει και οι δημόσιες εμφανίσεις της σε κινητοποιήσεις αναρχικών, πύκνωσαν στον υπέρτατο βαθμό. Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, εντάσσεται και η… μήνυση που είχε κάνει η «μπέμπα» του ελληνικού κινηματογράφου, στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Αντώνη Δροσογιάννη και τον τότε αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., Νίκων Αρκουδέα, επειδή στις 28 Σεπτεμβρίου του 1986 σε ροκ συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού, χτυπήθηκε άγρια από αστυνομικούς, σε επεισόδια που είχαν γίνει εκεί. Η συγκεκριμένη κίνηση, άκρως συμβολική, ήταν αυτή που έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι η Γώγου είχε διαλέξει τον δρόμο που θα ακολουθούσε.
