Καλημέρισα δύο καλούς κυρίους κατά τη διάρκεια της αθλητικής μου δραστηριότητας στο Α’ ΔΑΚ Κατερίνης.
“Πως είστε; Όλα καλά;”
“Συζητάμε τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι άδικο αυτό που βιώνουμε. Δεν αξίζει στον τόπο τέτοια τύχη. Κάτι πρέπει να αλλάξει “.
Σε αυτό το “κάτι” με βρήκαν σύμφωνο. Ναι πρέπει να αλλάξει κάτι. Μάλλον πρέπει να αλλάξουν πολλά.
Χρειάζεται άμεση θεραπεία η άρρωστη νοοτροπία μας. Αυτή που έχει ριζώσει μέσα μας και κατατρώει κάθε τι θετικό που μάταια προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Μην περιμένουμε να αλλάξουν πρώτα οι άλλοι αν εμείς οι ίδιοι έχουμε κληρονομήσει την συνήθεια του ωχαδερφισμού και ακολουθούμε τα πατήματα του “όσα έρθουν κι όσα πάνε και με μόνα και με ζυγά εμείς κυκλοφοράμε”. Όταν παραμένουμε κριτές των πάντων και συνάμα υποκριτές, δικαστές και παντογνώστες πως να αλλάξει η κοινωνία μας.
Απεχθάνομαι τις κολακείες για τις δομές, τις υποδομές, την οργάνωση και την λειτουργία κρατών, όπως η Γερμανία, όταν οι δικοί μας παππούδες, γιαγιάδες, μανάδες και πατεράδες, ως μετανάστες, συνέβαλλαν τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση ενός κράτους από την αρχή.
Αδικούμε τους εαυτούς μας, τους επιστήμονες μας, όλους τους άξιους Έλληνες που φοίτησαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, απομονώθηκαν από ένα άρρωστο κατεστημένο και παραμένουν ανενεργοί. Είναι άδικο να μην αξιοποιούμε τον ανεκμετάλλευτο πλούτο της χώρας γιατί έτσι προστάζουν τα αφεντικά της Ευρώπης και της Αμερικής. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας όταν παραμένουμε ανενεργοί, υποτελείς μπροστά στο ολοκαύτωμα που συντελείται στα ιδανικά, στις αξίες, στην τεράστια ελληνική περιουσία που πωλείται για λίγα τάλαρα, όπως έλεγε κι ο Μακρυγιάννης.
Όσο θα μαλώνουν σαν τα κοκόρια οι «μεγάλοι», σαν τα μικρά παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι τους, όσο ο απλός λαός θα συμβιβάζεται στη συνθήκη του δούναι και λαβείν, άλλο τόσο θα μεγαλώνει ο πάτος του βαρελιού. Όσο παραμένουμε απαθείς, διχασμένοι, αλλοτριωμένοι, βολεμένοι στα λάθη και τα πάθη ενός μιαρού παρελθόντος θα είμαστε και συνυπεύθυνοι που δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτε.
Είμαστε ένας ιδιαίτερος, ξεχωριστός λαός σε όλες της εκφάνσεις της ζωής. Είμαστε ο λαός ο επιπόλαιος, ο «τζαναμπέτης» που ξεχνά γρήγορα και πέφτει ξανά και ξανά στα ίδια ατοπήματα.
Είναι κρίμα κι άδικο. “Κάτι πρέπει να αλλάξει…”.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
