Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, ο συνθηματικού χαρακτήρα τίτλος, εντυπωσιακός, υποσημειώνουμε, με την απαντοχή να αποτελέσει τσιτάτο σε απάντηση τηλεοπτικών, διά μεσοπρόθεσμων περικοπών, προτάσεων επιστροφής στην κανονικότητα, κι όχι όλες οι εισηγήσεις, βέβαια, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων.
Μία εξ αυτών, λοιπόν, του βουλευτή των «ΑΝ.ΕΛ», Δημήτρη Καμμένου, για να εξειδικεύσουμε, εγκαταλείποντας τις γενικότητες που δεν συμπαθεί η στήλη, ως γνωστόν, θεωρήθηκε καλό να απευθυνθεί στους συνταξιούχους, μέρες Λαμπρής, κι όσο για το περιεχόμενο;
Μην τα ρωτάτε, πενόμενοι χρεοφειλέτες μου. Διότι, το φτωχό μυαλό του «πειναλέοντος» χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», ακούγοντας (σ.σ. ελεύθερη απόδοση) πως αν λάβει το κράτος το κατοστάρικο που προσφέρει στα άνεργα εγγόνια θα ανοίξει δουλειές για να μη ρεμπελεύουν ανά τις καφετέριες, δεν υπονόησε ομηρία των νεότερων από τους παλαιοτέρους μέσω χαρτζιλικιού, όπως θα ήθελε ο εισηγητής, αληθώς τεκμαίρουμε.
Και δεν πήγε, γιατί το αντιπαραγωγικό ελληνικό δημόσιο αν είχε πρόθεση να λύσει το ακανθώδες ζήτημα της ανεργίας με τη διαμόρφωση κατάλληλου επενδυτικού «κλίματος» αντί μαζικών προσλήψεων που πλάι σε άλλες δυσλειτουργίες μας έριξαν στα βράχια του ενεστώτα, για να μην ξεχνιόμαστε, σαράντα και βάλε χρόνια Μεταπολίτευσης έφταναν και περίσσευαν προκειμένου να το πράξει, αφενός.
Αφετέρου, τη σήμερον ημέρα, κατόπιν τόσων περικοπών και χαρατσιών, ας όψονται τα Μνημόνια, ποιος συνταξιούχος καταφέρνει να περισσέψει κατοστάρικο προς αναψυχή παιδιών, παιδιών των παιδιών ή άλλων συγγενών, ερωτούμε.
Κι επειδή απάντηση – πολιτική, ε! – δεν επιθυμούμε ένεκα που έχουμε και κάτι «ατμόσφαιρες» να διατηρήσουμε σε φυσιολογικά επίπεδα, συνεχίζουμε μόνοι την εξιστόρηση προσπαθώντας να «κουμπώσουμε» τον τίτλο στη διά πένας εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, παράφραση φιλοσοφημένου πονήματος τού Άκη Πάνου, με την αφεντιά μας άδουσα:
Εφτά εγγό- και τι να δώ-
ποιον άνεργο να πρωτοσώ-
Ο ένας χρόνια παντρεμέ-
ο άλλος αρραβωνιασμέ-
με οικογένειες, δηλαδή,
Κύριος να τους λυπηθεί.
Εφτά εγγό- δυστυχισμέ-
απ’ τα κουβέρνα ξεχασμέ-
δικαίως αγανακτισμέ-
και με τα πάντα αηδιασμέ-
Πώς τα ’χετ’ έτσι καταφέ-
εκπρόσωποι πολιτισμέ- ;
Ουδείς δουλε- απ’ τους εφτά,
από τα χρέ- τι να προφτά- ;
Συνέχεια να κλαιν τι μοί-
εφτά νομά- χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμάτιο γιαπί,
ποιος να πιστέ- τον βουλευτή;
Έλα μου ντε, δύσκολο ερώτημα το ανωτέρω, αναγνώστες μου, αλλά απαντήσεις σήμερα δεν δεχόμαστε, το είπαμε.
Ναι, για(!), οπότε φύγαμε να παρουσιάσουμε τη λόγω μισεμού των νεότερων – «brain drain» που μάθαμε λέμε και στα χωριά, αποχαιρετώντας τους πτυχιούχους, αμ πώς! –εικόνα της κοινωνίας, άδοντες όλοι μαζί το σε διασκευή Γιάννη Κακουλίδη παλαιότερο σουξέ της στήλης:
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι και τα νιάτα στο ταξίδι…
Ο Μιχάλης στο Βισμπάντεν,
ο Θανάσης στο Τορόντο,
κι ο «Βενιαμίν» εξ Άντεν
να μηνά πρίμο – σεκόντο:
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι
και τ’ αδέλφια στο ταξίδι,
Γερμανία, Καναδά,
έφτασαν να βρουν δουλειά,
κι άμα λάχει Αραβία,
όπου ανθεί η εργολαβία.
Το φευγιό δεν είναι λύση,
σ’ άλλων τους ρυθμούς χορεύεις,
απ’ ανατολή σε δύση
σαν ρολόι να δουλεύεις,
επειδή στη «μάμα Γκρις»
δεν σε νοιάστηκε κανείς,
κυβερνώντες μου, το περί «κρείττον του λαλείν το σιγάν» μήνυμά μας ελήφθη παρ’ υμίν; Όβερ!…
-Ω-
