Όταν ήμουν μικρός μού άρεσαν πολύ τα κεφτεδάκια.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Είχα όμως ένα μεγάλο πρόβλημα: Όταν πήγαινα επισκέπτης σε άλλο σπίτι η μαμά μου μού απαγόρευε να τρώω. Και με υποχρέωνε όχι μόνο να μένω πεινασμένος και να τρέχουν τα σάλια μου, αλλά να λέω και ψέματα:
– Άμα σε ρωτήσουν να βάλουν να φας κι εσύ, θα πεις Όχι,, ευχαριστώ, δεν πεινάω. Είναι ντροπή να νομίζουν ότι είσαι πεινάλας, ότι στο σπίτι μας δεν μαγειρεύουμε και δεν έχουμε να φας. Μόνο αν σε ξαναρωτήσουν και επιμένουν την τρίτη φορά θα λες Ναι.
Έτσι κι εγώ ο καημένος περίμενα πάντα την τρίτη φορά…
Τώρα όμως που μεγάλωσα αποφάσισα να επανορθώσω αυτήν την μεγάλη αδικία και να μη λέω ψέματα.
Όταν είναι να πάω κάπου επίσκεψη, τότε από νωρίς τούς παίρνω τηλέφωνο και παραγγέλνω να μαγειρέψουν κεφτεδάκια με σάλτσα και πουρέ πατάτας.
Και να μού κρατήσουν δύο μερίδες!
