Η φωνή απ’ την άλλη άκρη της τηλεφωνικής μου σύνδεσης, μου συστήθηκε βιαστικά ρωτώντας με αν μπορούσα να αφιερώσω λίγο από το χρόνο μου για μια έρευνα της εταιρίας (δεν έχει σημασία το όνομα) για τα Μέσα Ενημέρωσης.
Μαγκλάρας Βασίλης
Όσο βέβαια, πρόλαβα να καταλάβω. Στην καταφατική απάντησή μου, με ρώτησε πόσα άτομα συστεγαζόμαστε στο ίδιο σπίτι; Του απάντησα δύο. Ηλικίας..; Με ρώτησε με ανακριτικό ύφος. Του αποκάλυψα ότι είμαι 75 ετών.
-Εβδομήντα πέντε είπατε; Α, τότε δεν μπορείτε να συμμετέχετε γιατί υπάρχει όριο μέχρι τα εβδομήντα τέσσερα και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.
Ήξερα ότι υπάρχουν όρια για όλα τα πράγματα στο μάταιο τούτο κόσμο, είτε έχουν να κάνουν με όσα πραγματευόμαστε στη ζωή μας, είτε με τους κανόνες που καθορίζουν το κοινωνικό μας πλαίσιο, είτε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και γενικότερα με τη στάση ζωής, που οφείλουμε να τηρούμε μέσα στο «Δημοκρατικό μας Πολίτευμα…». Το να υπάρχουν ηλικιακά όρια για να έχεις άποψη, πρώτη φορά μου συμβαίνει. Δηλαδή μέχρι τα εβδομήντα τέσσερα ήμουν ενεργός πολίτης. Ήμουν σκεπτόμενο άτομο και είχα γνώμη που μου επιτρεπόταν να την εκφράσω. Μετά… Η απόλυτη και ανεπιφύλακτη ΔΙΑΓΡΑΦΗ…
Ναι, μετά ο απόλυτος αποκλεισμός. Το αχρείαστο είδος που μας καταλαμβάνει το χώρο και απλά το ανεχόμαστε. Είμαστε με λίγα λόγια οι 75 ετών και άνω, κατά τις αντιλήψεις κάποιων καταμετρητών εξακρίβωσης γνώμης, το περιττό υπόλοιπο της κοινωνίας που δεν μπορεί να έχει λόγο. Βέβαια θα μπορούσα να θυμίσω ότι οι Αρχαίοι Υμών Πρόγονοι, αυτοί δηλαδή που μας κάνουν περήφανους σήμερα και μας υπολήπτεται η Παγκόσμια Κοινότητα έτρεφαν τη μεγαλύτερη εκτίμηση και σεβασμό για τους ηλικιωμένους. Αρκεί να θυμίσω τη Γερουσία της Σπάρτης, που απαρτίζονταν από άτομα άνω των εξήντα ετών και είχε βουλευτική, νομοπαρασκευαστική και δικαστική εξουσία. Τη Γερουσία της Ρώμης τη γνωστή Σύγκλητο που λειτουργούσε ως Βουλή. Αλλά και γενικότερα την εκτίμηση που έτρεφε η ανθρωπότητα στην ιστορική της διαδρομή, για τις γνώσεις και τη σοφία που εξέφραζαν οι ηλικιωμένοι.
Τώρα στην εποχή της εικόνας που αποκλείει τη διατύπωση σκέψης. Της ταχύ φαγάδικης κουλτούρας και της ηλεκτρονικής συνεύρεσης στην πληθυσμιακή αναγνώριση των «λαϊκ.», η συνθηματολογία «ψήφο στα επτά – ψόφο στα γηρατειά», αποτελεί όπως φαίνεται την μύχια επιθυμία της σύγχρονης αντίληψης περί φθαρμένης ύλης. Δεν ξέρω κι’ αν την ηλικιακή απαξίωση ακολουθεί και η φθορά των ΑΞΙΩΝ ως αναχρονιστικές, στην εμπέδωση νέων προτύπων που μας κατακλύζουν και πολιτικά τελευταία. Όμως εκείνα τα ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ που τιμούσε ο ΑΝΤΡΕΑΣ ,με ενοχλεί που τα κατεδαφίζουν πλέον χωρίς καν «στατική μελέτη».
Όχι, δεν θα αναφερθώ στα επιτεύγματα της γενιάς μου για τη Δημοκρατία και την Οικονομική Ανάπτυξη της Χώρας μας. Ούτε στα Έπη της προηγούμενης και στις τραγωδίες που περάσαμε σαν Λαός για να σταθούμε στα πόδια μας και να φέρουμε την Ελλάδα ως εδώ. Ούτε ακόμη θα τονίσω τη σημασία της τρίτης ηλικίας, στη στήριξη των νεότερων γενιών, φροντίζοντας παιδιά κι’ εγγόνια και συνεισφέροντας στην κοινωνική ισορροπία και την οικονομία του Τόπου μας. Απλά αναλογίζομαι τη διαχρονικότητα που εκφράζει μέσα από το αριστούργημά του «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν» ο Χόρας ΜακΚόι.
Θα μου πείτε τι έπαθα τώρα και γκρινιάζω; Απλά συνέδεσα το τηλεφώνημα του ηλικιακού ρατσισμού με την υποκρισία της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ, που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ το 1990, για την 1η Οκτωβρίου. Αφού γιορτάσαμε με κάθε επισημότητα την Παγκόσμια Ημέρα για την καρέτα – καρέτα, την ημέρα αγκαλιάς, την ημέρα του ύπνου(!), την ημέρα των ζώων και πάει λέγοντας, η Τρίτη Ηλικία χάθηκε στο ημερολόγιο ενός αφώτιστου τοίχου.
Ας είναι…
Εγώ με πολύ συμπάθεια θα υπενθυμίσω τα λόγια του Βίκτωρος Ουγκώ : Βλέπεις τη φλόγα στα μάτια των νέων. Μα στα μάτια των γέρων, βλέπεις το φως.
Μαγκλάρας Βασίλης 4/10/23 magklarasvas@yahoo.gr
