Από το 1967, η Ελλάδα ζούσε στη σκιά της χούντας. Η λογοκρισία, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, η διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών δημιούργησαν ένα ασφυκτικό καθεστώς που έπνιγε κάθε διαφορετική φωνή. Όμως κάτω από αυτή τη σιωπή έβραζε η ανάγκη για αξιοπρέπεια.
Το Νοέμβρη του 1973, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου δεν ξεκίνησαν απλώς μια διαμαρτυρία. Άνοιξαν μια ρωγμή στο σκοτάδι.
Στην κατειλημμένη σχολή, εκεί όπου οι λέξεις «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» έγιναν κραυγή, δεν υπήρχαν μόνο νέοι. Υπήρχε ένας ολόκληρος λαός που ένιωθε να ανασαίνει ξανά. Οι δρόμοι γέμισαν ανθρώπους που για πρώτη φορά μετά από χρόνια στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς φόβο.
Κι όταν τα τανκς έριξαν την πύλη, δεν έσβησε η εξέγερση. Η θυσία έγινε σπόρος . Και ο σπόρος αλλαγή.
Σε αυτή τη μεγάλη ιστορική διαδρομή, υψώνεται και η παρουσία του
Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε ήδη γίνει στόχος του καθεστώτος από τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, εξορίστηκε και όλα αυτά όχι γιατί σήκωσε όπλο, αλλά γιατί σήκωσε φωνή. Η δική του στάση, οι διώξεις που υπέστη, η αδιάκοπη δράση του στο εξωτερικό για την απομόνωση της χούντας, έγιναν μέρος της ευρύτερης αντίστασης που τελικά συνέβαλε στην πτώση του καθεστώτος.
Η ιστορία δεν γράφεται μόνο στους δρόμους, αλλά και στις συνειδήσεις.
Και ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την περίοδο παραμένει κομμάτι αυτής της συλλογικής μνήμης.
Ως ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, δεν αντιμετωπίζουμε το Πολυτεχνείο ως τελετουργία. Το βλέπουμε ως κληρονομία. Κληρονομιά αγώνων, δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης.
Κληρονομιά που μας θυμίζει ότι η ελευθερία δεν είναι δεδομένη.
Κάθε γενιά πρέπει να την προστατεύει, να τη διεκδικεί, να την υπερασπίζεται.
Το Πολυτεχνείο ζει. Ζει μέσα στις αξίες μας, στις επιλογές μας, στον τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στην αδικία. Ζει σε κάθε άνθρωπο που συνεχίζει να υπερασπίζεται μια Ελλάδα ανοιχτή, ανθρώπινη και πραγματικά δημοκρατική. Γιατί η ελευθερία δεν χαρίζεται Κατακτιέται.
Μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής
