Με τη μεγάλη μέρα της απεργιακής μάχης να πλησιάζει, η αναμέτρηση δυναμώνει. Μια αναμέτρηση που διεξάγεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, για τον εργατόκοσμο και τη νεολαία, για τη φτωχολογιά, τους μικρούς επαγγελματίες, τους αγρότες.
«Πεδίο» αυτής της αναμέτρησης είναι οι χώροι δουλειάς, εκεί που ο εργαζόμενος βγάζει το ψωμί του, που ζει την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τους κινδύνους στον πάγκο εργασίας και στη σκαλωσιά, στο κλαρκ… Εκεί που βλέπει ότι ο δικός του ιδρώτας, ο «παγωμένος» του μισθός μετατρέπεται σε ιστορικά ρεκόρ για μια σειρά από κλάδους, όπου οι κυρίαρχοι όμιλοι δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν τα κέρδη τους. «Πεδία μάχης» γίνονται οι γειτονιές, εκεί που η λαϊκή οικογένεια στενάζει από τις επιπτώσεις μιας πολιτικής που αφήνει σχολεία και παιδικούς σταθμούς στο έλεός τους, τις δομές Υγείας ξεχαρβαλωμένες, τις συγκοινωνίες να γίνονται «Γολγοθάς». Εκεί που ο εργατόκοσμος ψάχνει να βγάλει «άσους» από το μανίκι μπας και βγει κι αυτή η βδομάδα, που ζει τον εφιάλτη των λογαριασμών κάθε μήνα, του σούπερ μάρκετ, του βενζινάδικου, εκεί που έρχεται αντιμέτωπος με μια κοροϊδία που του σερβίρεται όχι με τη «σέσουλα» αλλά με τα «καλάθια».
Η αναμέτρηση, λοιπόν, αυτή αφορά τους πάντες! Και τον οργανωμένο, τον συνδικαλισμένο εργάτη, κι εκείνον που μέχρι σήμερα δεν το έχει πάρει απόφαση. Αφορά όσους τα τελευταία χρόνια μπήκαν στον αγώνα, μπορεί να δοκίμασαν και απογοητεύσεις και σήμερα σκέφτονται αν «αξίζει τον κόπο». Αφορά τους εργαζόμενους σε κλάδους που με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους έδειξαν τη δύναμη του αγώνα, κατάφεραν να αποσπάσουν αυξήσεις σε μισθούς, ΣΣΕ κ.λπ., γίνονται και οι ίδιοι πια «υποκινητές» αγώνων σε άλλους χώρους δίνοντας το παράδειγμα.
Αφορά όποιον προβληματίζεται για το αν «βγαίνει κάτι με μια απεργία», αλλά και όποιον βλέπει την ανάγκη της κλιμάκωσης, του να δώσει η μάχη της Τετάρτης τη θέση της στις επόμενες, ακόμα πιο σκληρές ταξικές αναμετρήσεις.
Νεκρώνει κάθε χώρος δουλειάς!
Αυτό δείχνει άλλωστε και η ελπιδοφόρα προσπάθεια που είναι σε εξέλιξη με τον συντονισμό του αγωνιστικού βηματισμού ανάμεσα σε εργατικά σωματεία, συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτοαπασχολούμενων, αγροτικούς συλλόγους και ομοσπονδίες σε μια σειρά από περιοχές.
Τα μηνύματα για την επιτυχία της μεγάλης μάχης είναι ελπιδοφόρα. Η δυσαρέσκεια που φουντώνει και γίνεται η καύσιμη ύλη για να εκφραστεί αγωνιστικά ένα ακόμα μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και του λαού. Μια σειρά από χώροι άλλωστε στέλνουν «προμήνυμα» κλιμάκωσης: Είναι τα μεγάλα εργοτάξια όπου, όπως φαίνεται και σε αυτήν τη μάχη, δεν θα σηκωθεί ούτε φτυάρι από τους οικοδόμους. Είναι τα βαπόρια που θα μείνουν δεμένα, οι ναυτεργάτες που θα μείνουν κι αυτήν τη φορά στους καταπέλτες. Είναι η Ζώνη του Περάματος που οι καθημερινές συγκεντρώσεις δείχνουν ότι οι μεταλλεργάτες ετοιμάζονται ξανά να στείλουν ηχηρό μήνυμα με την καθολική τους απεργιακή κινητοποίηση. Είναι τα εργοστάσια τροφίμων, φαρμάκου, άλλες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που θα «νεκρώσουν». Είναι, με μια κουβέντα, κάθε χώρος δουλειάς όπου στις 9 Νοέμβρη θα λάμψει η δύναμη της εργατικής τάξης, θα δείξει στην πράξη ποιος παράγει όλο τον πλούτο…
Αναμέτρηση με εργοδοσία, κράτος και κυβερνήσεις
Οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους τον ίδιο αντίπαλο με αυτόν που τους τσακίζει κάθε ανάγκη, που η επίθεσή του κλιμακώνεται τους τελευταίους μήνες.
Πρώτον, την ίδια την εργοδοσία, τόσο στον κάθε συγκεκριμένο χώρο δουλειάς, όσο και συνολικά στην κοινωνία. Κόντρα στους καπιταλιστές, τους μετόχους των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που αποδεικνύονται ο μεγαλύτερος «βραχνάς» για τις ανάγκες των εκατομμυρίων του εργαζόμενου λαού οργανώνεται κάθε απεργία, όπως και η μεγάλη μάχη της 9ης Νοέμβρη. Κόντρα σε εκείνους που για να «αναβαθμίσουν» τη θέση και τα κέρδη τους μετατρέπουν σε «ναρκοπέδιο» τη ζωή των εργαζομένων: Κρατάνε τους μισθούς στον «πάτο», επιβάλλουν ωράρια – λάστιχο, τους εκθέτουν σε θανάσιμους κινδύνους στους χώρους δουλειάς και σαν «κερασάκι» τούς βάζουν και στη μέση των διασταυρούμενων πυρών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Εχουν όμως απέναντί τους και ένα κράτος – «ακοίμητο φρουρό» των μονοπωλίων, της μεγαλοεργοδοσίας. Που για τα συμφέροντά τους κινητοποιεί κάθε δύναμή του: Από τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό που ρουφάει το λαϊκό εισόδημα για να «ταΐζει» τους ομίλους μέχρι τους κάθε λογής μηχανισμούς για την παροχή «ζεστού» χρήματος, με πιο εμβληματικό το Ταμείο Ανάκαμψης των δεκάδων δισ. ευρώ και του «σούπερ μνημονίου». Από τα ΜΑΤ στις πύλες των εργοστασίων, για να χτυπάνε τους απεργούς και να «φυλάνε» τους απεργοσπάστες, μέχρι την αποψιλωμένη Επιθεώρηση Εργασίας ώστε «απερίσπαστη» η εργοδοσία να ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς με αποτέλεσμα τους πάνω από 50 θανάτους μέσα σε 10 μήνες.
Δίνουν τη μάχη με την κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, τους συνδικαλιστές τους μέσα στο εργατικό κίνημα, που έχουν πάρει «εργολαβία» τη θωράκιση της εργοδοσίας και του κράτους της από τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού. Αφού πρώτα με τους αντεργατικούς τους νόμους διαμόρφωσαν το πλαίσιο για το ξεζούμισμα των εργαζομένων, για να εξασφαλίζεται ότι δεν θα υπάρχουν μισθοί και άλλα δικαιώματα που θα αμφισβητούν έστω και μια «τρίχα» από τα κέρδη και τα προνόμια του κεφαλαίου, αφού διαμόρφωσαν με την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και την «πράσινη μετάβαση» τον σημερινό εφιάλτη της ενεργειακής φτώχειας, τώρα «συναγωνίζονται» για το ποιος μπορεί πιο εύκολα να κρατήσει στον «πάτο» τις απαιτήσεις. Αφού έσυραν τον λαό, και τη χώρα, στον βούρκο των ανταγωνισμών και της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τώρα τον καλούν να πληρώνει και τις συνέπειες, π.χ. των κυρώσεων κ.ο.κ. Είτε απειλούν ανοιχτά τον λαό να μη διεκδικεί, να σκύψει το κεφάλι είτε του συστήνουν «να σέβεται τα δημοσιονομικά όρια». Είτε τον καλούν να λέει «ευχαριστώ» για τα ψίχουλα είτε να «αναμένει» τις κάλπες μπας και εκφράσει εκεί τη δυσαρέσκειά του, να απέχει από αγώνες και διεκδικήσεις.
Η μάχη λοιπόν δεν τελειώνει την Τετάρτη αλλά κορυφώνεται και δίνει τη θέση της στις επόμενες σκληρές αναμετρήσεις.
Γιατί, από την επόμενη μέρα, με την ορμή της επιτυχημένης απεργίας, μπορούν να μετρηθούν νέα βήματα οργάνωσης και συντονισμού τόσο τοπικά και κλαδικά όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο ανάμεσα στα σωματεία, στους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, στους αγρότες και τη νεολαία.
Την Τετάρτη κανείς για δουλειά! Όλοι στους δρόμους, όλοι στις συγκεντρώσεις!
