Πριν από 56 χρόνια, ο λαός μας ξύπνησε από τους ήχους των ερπυστριών και
των στρατιωτικών εμβατηρίων. Νωρίτερα, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών –
λαϊκών αγώνων είχαν συλληφθεί, προκειμένου να αποτραπεί κάθε οργανωμένη
αντίσταση στο πραξικόπημα.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν υπήρξε αποτέλεσμα της διαπάλης
δημοκρατικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων, αλλά των ενδοκαπιταλιστικών
αντιθέσεων αναφορικά με το ξεπέρασμα των αδιεξόδων του αστικού πολιτικού
συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το τέλος του αγώνα του
Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Αντιθέσεις που αφορούσαν τον εκσυγχρονισμό
του πολιτικού συστήματος, που διαπλεκόταν με τον ρόλο του Παλατιού, αλλά
και με την ικανότητά του να ενσωματώνει τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις
και άρα να ισχυροποιεί την καπιταλιστική εξουσία. Αφορούσαν, επίσης, τη
γεωπολιτική αναβάθμιση του εγχώριου καπιταλισμού με επίκεντρο το
Κυπριακό και τις διεθνείς του συμμαχίες.
Η δικτατορία αξιοποίησε το αντιδραστικό συνταγματικό πλαίσιο του
μεταπολεμικού αστικού κράτους, το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό
οπλοστάσιό του και τους μηχανισμούς καταστολής του και υπήρξε προέκτασή
τους. Η δικτατορία εξακολούθησε τη μεταπολεμική αστική οικονομική
πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και τις μεθόδους καταστολής του
εργατικού – λαϊκού κινήματος, διώκοντας μαζικά κομμουνιστές και άλλους
ριζοσπάστες αγωνιστές και απαγορεύοντας κάθε συνδικαλιστική δράση.
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου συνέχισε σταθερά την πολιτική των
ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους με τις
ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, την προώθηση των
σχεδίων τους στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική,
ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επιδιώκοντας τη
γεωπολιτική αναβάθμιση για λογαριασμό της αστικής τάξης, άνοιξε τον
δρόμο για τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής
δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές,
πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για τη στάση τους υπέρ των εργατικών – λαϊκών
συμφερόντων. Το ΚΚΕ στέκεται με σεβασμό μπροστά σε όλους τους αγωνιστές
της αντιδικτατορικής πάλης. Αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανο για τον
ηρωισμό, την αυταπάρνηση και τις θυσίες χιλιάδων υποστηρικτών, μελών και
στελεχών του, που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αντιτάχθηκαν σε
υποτιθέμενες “λύσεις από τα πάνω”, ανέδειξαν τη σημασία του λαϊκού
παράγοντα για την πτώση της δικτατορίας, αποτέλεσαν πρότυπο για την
ανάγκη πρωτοπόρας δράσης των κομμουνιστών και κομμουνιστριών σε όλες τις
συνθήκες.
Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε
έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό
του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη
συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να
πρωτοστατήσει στη διαφώτιση των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων. Εδωσε όλες
του τις δυνάμεις στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα από την πρώτη
μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής “όλα τα σκίαζε η φοβέρα”. Είχε
ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών – λαϊκών αγώνων, από τις
πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική
κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό
του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές
πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη “φιλελευθεροποίηση”, δηλαδή το
μασκάρεμα της δικτατορίας.
Η φετινή επέτειος από την επιβολή της δικτατορίας βρίσκει την εργατική
τάξη και τα λαϊκά στρώματα αντιμέτωπα με μια νέα ζοφερή πραγματικότητα.
Τα κύματα ακρίβειας κατατρώνε το εργατικό – λαϊκό εισόδημα, που ποτέ δεν
επανήλθε στα προ της μεγάλης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης επίπεδα.
Η λαϊκή στέγη απειλείται από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, η
ποιότητα ζωής από την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε και λόγω του
ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία. Η υγεία του λαού βάλλεται από τις
ελλείψεις φαρμάκων που δημιουργεί ο ανταγωνισμός των φαρμακοβιομηχανιών
και από τη χρόνια υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση των δημόσιων δομών
Υγείας. Ολα αυτά είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης της
ΝΔ, των προηγούμενων κυβερνήσεων, συνολικά του εχθρικού για τον λαό
αστικού κράτους, “επιτελικού”, “ψηφιακού” ή δήθεν “κοινωνικού”, με
φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, αυτοδύναμες ή
συνεργασίας. Ο ταξικός του χαρακτήρας το κάνει “ανίκανο” για τις
εργατικές – λαϊκές ανάγκες. Αντίθετα, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανό στην
υπηρεσία των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.
Το σύνολο των αστικών δυνάμεων προβάλλουν και σήμερα ως μονόδρομο την
καπιταλιστική εξουσία, το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, την
“πράσινη” και την “ψηφιακή” μετάβαση, συνολικότερα τις νέες θυσίες των
εργατικών – λαϊκών δυνάμεων. Προβάλλουν ως μονόδρομο την Ευρωπαϊκή Ενωση
και το ΝΑΤΟ, την επέκταση των ΝΑΤΟικών βάσεων και την όλο και μεγαλύτερη
εμπλοκή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στο ΝΑΤΟικό –
ευρωενωσιακό και στο ρωσο-κινεζικό μπλοκ, ενώ τα σχέδια
“συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου” και διχοτόμησης της Κύπρου παραμένουν.
Ταυτόχρονα, στους κόλπους αυτού του συστήματος και στο πλαίσιο αυτών των
επιλογών συντηρούνται ως εφεδρεία απέναντι στο εργατικό – λαϊκό κίνημα
και ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις, συνδεδεμένες με διάφορα νήματα με
κρατικούς μηχανισμούς.
Πάνω σε αυτήν την κοινή στρατηγική διαμορφώνεται η δυνατότητα
συνεργασίας κομμάτων όπως η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το
ΜέΡΑ25. Γι’ αυτό άλλωστε σημαντικό μέρος των νομοσχεδίων της Νέας
Δημοκρατίας ψηφίστηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Η δυσαρέσκεια και
η οργή που προκάλεσαν στις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει και
δεν μπορεί να εκτονωθεί με μια δήθεν “αντισυστημική” κομματική επιλογή ή
με αποχή από τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Μόνο η ενίσχυση του ΚΚΕ αποτελεί εγγύηση εργατικής – λαϊκής αντεπίθεσης
απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης
του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής – λαϊκής δράσης,
της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, του
κράτους και των διεθνών συμμάχων της, να απεμπλέξει τη χώρα από τους
ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει δρόμο για την προοπτική, την
πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον
σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Μπροστά στη διαφαινόμενη νέα παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση
και στην πιθανή επέκταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην ευρύτερη
περιοχή, καλύτερη μορφή έκφρασης τιμής στους αγωνιστές του
αντιδικτατορικού αγώνα είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης, η πάλη για
την ανασυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που με μπροστάρη το
ΚΚΕ θα βαδίσει στον δρόμο της ανατροπής
