Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Τι μας θύμισε ο κ. Φίλης στην σπαραξικάρδια τελετή παραλαβής παράδοσης του υπουργείου παιδείας – και πριν από αυτόν – και θρησκευμάτων; Ποιος άλλος ήταν τόσο θαμπωμένος από τον εαυτό του που περνούσε μεγάλο μέρος της ημέρας εκστασιασμένος από την επιβλητική και μεγαλοπρεπή προσωπικότητά του;
Δεν θα τον βρείτε γιατί δεν ανήκει στον Σύριζα, ούτε καν ήταν αριστερός. Κάθε άλλο. Ήταν ο βασιλιάς Ήλιος, Λουδοβίκος ΧΙV, διάσημος για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις όταν δήλωνε «το κράτος είμαι εγώ». Σεργιανούσε στις Βερσαλλίες στην αίθουσα των κρυστάλλων που αντανακλούσαν την εικόνα του ενώ οι υπηρέτες μεγαλειότατο τον ανέβαζαν, μεγαλοπρεπέστατο τον κατέβαζαν.
Πιθανόν μερικοί θα διαφωνήσουν γιατί αυτό που ταιριάζει στην περίπτωσή τού κ. Φίλη είναι το ρηθέν υπό της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ «μετά από μας, ο κατακλυσμός». Όχι όμως με τη σημασία, αν φύγουμε εμείς «γαία πυρί μιχθήτω», αλλά με εκείνη που σημαίνει ότι όπου πάει τα παρασέρνει όλα και δεν αφήνει τίποτε όρθιο.
Ο κ. Φίλης δεν είναι από τους ανθρώπους που μπαίνουν στη θέση των άλλων για να σκεφθεί τί παρενέργειες θα τους δημιουργήσει, αλλά και στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Θεωρεί ότι μόνο αυτός ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας κι επιμένει μέχρι απελπισίας (για τους άλλους) στην άποψή του. Έτσι αδίστακτα κατάργησε ένα από τους σπάνιους νόμους που έγινε σχεδόν με καθολική συναίνεση κι αναφερόμαστε στο νόμο της κ. Διαμαντοπούλου.
Δεν θεωρούμε ότι το έκανε με κακή προαίρεση, αλλά γι’ αυτό είναι επικίνδυνος. Γιατί έχει την εντύπωση ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να διορθώσει τα στραβά και ανάποδα του υπουργείου του. Για να λέμε τη μαύρη αλήθεια οι περισσότεροι που πέρασαν από αυτό το έρμο το υπουργείο ήθελαν να αφήσουν έργο και μας ρήμαξαν με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Όμως δεν άγγιζαν το θρησκευτικό συναίσθημα της πλειονότητας. Μερικοί προχωρούσαν θεωρητικά μέχρι τον χωρισμό κράτους εκκλησίας αλλά δεν έμπαιναν σε θέματα διδακτέας ύλης από ότι τουλάχιστον θυμόμαστε.
Δεν λέμε ότι οι ιδέες του όλες ήταν κακές. Σε πολλά είχε δίκαιο. Όμως το έχανε από τον τρόπο που τα προωθούσε. Προκαλούσε αντιδράσεις γιατί υποσυνείδητα νόμιζε ότι ήταν τόσο σημαντικός ώστε όλοι να ασχολούνται με τα καμώματά του. Πως λέει το βαρύ και ασήκωτο «όπου βρεθώ κι όπου σταθώ και ρίξω τη ματιά μου, μεγάλος ντόρος γίνεται γύρω απ’ τ’ όνομά μου».
Η αντίδρασή του μας θύμισε την ψυχολογία των υπουργών του Γιωργάκη που θεωρούσαν τον εαυτό τους αναντικατάστατο κι αυτό είναι ένα από τα αίτια της κακοδαιμονίας μας.
Ελπίζουμε ο νέος υπουργός άσχετα από τα πιστεύω του να είναι πιο συναινετικός. Δεν πρέπει κανείς να παίρνει κατά γράμμα το σύνθημα του Αλέξη «ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε». Σχήμα λόγου ήταν (ελπίζουμε).
Κώστας Δαλακιουρίδης
