Του Γιάννη Κορομήλη
Ποια λοιπόν είναι η αλήθεια; Δηλαδή. Τι έφταιξε κι έφτασε η Ελλάδα στα σημερινά αδιέξοδα; Υπάρχει δρόμος εξόδου από το τέλμα στο οποίο κολλήσαμε στην κανονικότητα στην αξιοπρέπεια και στην αξιοπιστία; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι πιθανότατα η εξής:
1.Το κακό βέβαια για τη χώρα μας ξεκίνησε από παλιά. Από το διχασμό την κατοχή και προπαντός από τον εμφύλιο. Λέμε πως είμαστε έξυπνος λαός. Αμφίβολο. Και τούτο διότι αν όντως ήμασταν έξυπνοι θα συνεννοούμασταν μεταξύ μας και δεν θα καταλήγαμε στο διχασμό και πολύ περισσότερο δεν θα φτάναμε στο σημείο – εμείς και μόνο εμείς, από τους λαούς της Ευρώπης- μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και την κατοχή, με τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της πείνας και των απολίτιστων κατακτητών να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Οι κουτόφραγκοι, όπως λέμε εμείς οι έξυπνοι, δεν διανοήθηκαν κατεστραμμένοι από τον πόλεμο, να προχωρήσουν σε εμφύλιο.
Εμείς χύσαμε πάρα πολύ από το αίμα μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο. Και σαν μην έφτανε αυτό μπήκε στο αίμα μας το μίσος μεταξύ μας. Που κράτησε γενιές. Αποτέλεσε δε και τη δικαιολογία των Συνταγματαρχών να μας βάλουν, για εφτά ολόκληρα χρόνια, «στον πάγο». Κι ύστερα ήρθε ο Κων/νος Καραμανλής να οδηγήσει τη χώρα στη Δημοκρατία, Και το έκανε. Τα κατάφερε. Νομιμοποίησε το εκτός νόμου ΚΚΕ. Έλυσε το Πολιτειακό ζήτημα με δημοψήφισμα και προίκισε τη χώρα μας με ένα νέο Σύνταγμα – αυτό του 1975- ένα από τα καλύτερα δημοκρατικά Συντάγματα της Ευρώπης. Κι η Ελλάδα έγινε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτικής Δημοκρατία. Επιπλέον εκείνη την κρίσιμη 10ετία του 1970, στα τέλη της σχεδόν, η χώρα μας έγινε μέλος της τότε ΕΟΚ (σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση). Έγινε δηλαδή ό,τι έπρεπε να γίνει και τότε ακριβώς ο εθνικός κορμός της πατρίδας μας παρουσίασε τη μεγάλη την «κακιά αρρώστια» του λαϊκισμού. Ταχύτατα αυτή η αρρώστια σε σύντομο χρονικό διάστημα, κατέλαβε αλματωδώς την διακυβέρνηση της χώρας. Ήταν τότε που πολύ κυκλοφορούσαν λαϊκίστικα συνθήματα όπως «Στις 18 (Οκτωβρίου 1981)Σοσιαλισμό» ή «Το Πα.σο.κ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Το Πα.σο.κ πράγματι έγινε κυβέρνηση και έμεινε στην Ιστορία ως η
«πρώτη λαϊκίστικη κυβέρνηση της χώρας και της Ευρώπης». Μετά από λίγες δεκαετίες όταν οι Αλ. Τσίπρας – Π. Καμμένος πήραν την κυβέρνηση τους άρεσε να αυτοβαυκαλίζονται ονομάζοντας την δική τους κυβέρνηση ως «πρώτη φορά Αριστερά». Ανακριβής στο σύνολο της η ονομασία. Διότι ούτε πρώτη φορά ήταν. Τρίτη φορά ναι, αν λογαριάσουμε ως πρώτη την κυβέρνηση του βουνού στα χρόνια του εμφυλίου, ως δεύτερη αυτή του Πα.σο.κ. (1981-1985). Όσο για το αριστερά, με εξαίρεση έστω την πρώτη η δεύτερη ήταν αριστερά στα λόγια ή του Τσίπρα (τωρινή) ούτε στα λόγια είναι αριστερά. Αφού ο συνέταιρος του οι ΑΝΕΛ είναι κόμμα της δεξιάς Δεξιάς.
Σ΄αυτό που πραγματικά η σημερινή κυβέρνηση μοιάζει με τη πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου 1981-1985 – σε μικρό βαθμό και με αυτή του Γιώργου Παπανδρέου- είναι ο λαϊκισμός και τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Ο Ανδρέας στο τέλος περίπου της πρώτης τετραετίας κατάλαβε το κακό του λαϊκισμού. Τότε ήταν που δήλωσε το γνωστό: « Ή θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα». Και προσγειώθηκε κατάλληλα για να αποφύγει την καταστροφή. Ο γιος του Γιώργος μετά το αβάσιμο και αστόχαστο «χρήματα υπάρχουν», πριν κλείσει χρόνο υπέγραψε το πρώτο και φαρμακερό Μνημόνιο φέροντας το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Κι αργότερα ο Αλ. Τσίπρας με το πρόγραμμα – το ψευδέστατο κι αιθεροβάμον- της ΔΕΘ, πρόσθεσε το τρίτο κι φαρμακερό Μνημόνιο. Ιδού λοιπόν ο πρωταίτιος της οικονομικής καταστροφή μας: ο λαϊκισμός πριν και κατά τα χρόνια της κρίσης.
Συνεχίζεται
