Το κυρίαρχο συναίσθημα, αυτές τις μέρες, που επικρατεί στην κοινή γνώμη – σύμφωνα με σχετική έρευνα της Κάπα Research ΑΕ – είναι η ανησυχία. Το 81,4% των ερωτηθέντων ( που είχαν τη δυνατότητα να δώσουν μέχρι και τέσσερις απαντήσεις ο καθένας) απάντησε ότι, σε ότι αφορά στην κατάσταση της χώρας, ανησυχεί.
Του Γιάννη Κορομήλη
Το κυρίαρχο συναίσθημα, αυτές τις μέρες, που επικρατεί στην κοινή γνώμη – σύμφωνα με σχετική έρευνα της Κάπα Research ΑΕ – είναι η ανησυχία. Το 81,4% των ερωτηθέντων ( που είχαν τη δυνατότητα να δώσουν μέχρι και τέσσερις απαντήσεις ο καθένας) απάντησε ότι, σε ότι αφορά στην κατάσταση της χώρας, ανησυχεί. Ακολουθεί η απογοήτευση (77.8%), ο θυμός (71,4%) και ο φόβος (43,0%).
Όχι αρνητικά συναισθήματα. Από τα θετικά, που βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, την πρώτη θέση καταλαμβάνει η ελπίδα με 13% και ακολουθούν: Πίστη 4,4%, υπερηφάνεια 2,1%, κανένα από τα παρουσιαζόμενα 1,3%, ευτυχία 0,4%, δεν απαντώ 0,3%.
Από τα ευρήματα αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός, ένας ευδιάθετος σε κανονικές εποχές λαός κυριαρχείται αυτή την περίοδο από αρνητικά συναισθήματα. Είναι δηλαδή δυστυχισμένος σε υψηλά ποσοστά. Κάτι βέβαια που μας δείχνει τόσο η προσωπική εμπειρία του καθενός μας όσο και τα ποσοστά των αυτοκτονούντων και των καταθλιπτικών που συνεχώς αυξάνονται. Η ευθύνη γι αυτή την απαίσια κατάσταση βαρύνει ασφαλώς το κομματικό σύστημα στο σύνολό του. Όχι βέβαια όλα τα κόμματα στον ίδιο βαθμό αλλά ανάλογα με τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων δηλ. στην κυβέρνηση. Κι αφού σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αυτή φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Φυσικά γενικότερα τα κόμματα που άσκησαν εξουσία στο παρελθόν έχουν κι αυτά το δικό τους μερίδιο ευθύνης, όμως τους τελευταίους 15 μήνες την εξουσία κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως κι ένα μικρό κομμάτι οι ΑΝ.ΕΛ. Το πώς πολιτεύτηκαν αυτούς τους 15 μήνες ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του , ποιες αποφάσεις πήραν και τι παρέλειψαν να κάνουν ή έκαναν στραβά κι ανάποφα είναι αυτά που καθορίζουν και τις ευθύνες τους.
Και είναι κοινά αποδεκτό ότι δεν τα πήγαν καθόλου καλά. Αντίθετα – λόγω κυρίως απειρίας , και ιδεοληψιών – έκαναν πολλά και σοβαρά λάθη. Γι αυτό ανησυχεί όλος σχεδόν ο κόσμος ( πλην των ευνοημένων), νιώθει απογοητευμένος ( άλλα του έταξαν κι άλλα τα αντίθετα κάνουν), οργισμένος και επιπλέον φοβάται για το μέλλον, για το τι χειρότερο τον περιμένει.
Το ερώτημα: Μα που τέλος πάντων το πάει ο κ. Τσίπρας είναι ένα κοινό όσο και βασανιστικό ερώτημα της μεγάλης πλειοψηφίας του δοκιμαζόμενου λαού. Η όλη στάση του ασκούντος τα καθήκοντα του Πρωθυπουργού, τους 15 τελευταίους μήνες αντί να λιγοστέψει την αβεβαιότητα και να περιορίσει την ανησυχία τα αυξάνει. Κατά του μνημονίου ως αντιπολίτευση, υπέρ του ως κυβέρνηση. Υπέρ του «όχι» πριν το δημοψήφισμα κατά του «όχι» όταν αυτό υπερίσχυσε (με 62%). Το ερμήνευσε, είπε, ως.. «Ναι»!
Υπουργοί που διαφωνούν με αποφάσεις που ο ίδιος υπογράφει και παραμένουν στη θέση τους! Άλλοι που απειλούν ότι θα θάψουν (τρία μέτρα στη γη) δημοσιογράφους. Άλλοι που θεωρούν την αριστεία ως κακό και … ανισότητα. Ο ίδιος διορίζει ως σύμβουλο του της στρατηγικής έναν … σερβιτόρο. Και πολλά άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός». Μπορεί λοιπόν να έχει κανείς αισιοδοξία για το μέλλον;
Η «προϋπηρεσία» μάλιστα του ίδιου του κ. Τσίπρα αλλά και των περισσότερων υπουργών του στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ) στα χρόνια της διαμόρφωσης του χαρακτήρα και της κοσμοθεωρίας του καθενός προκαλεί επιπλέον ανησυχίες.
Εύλογα λοιπόν επανέρχεται το ερώτημα: Που επιτέλους το πάει ο κ. Τσίπρας; Λες να στοχεύει στην εγκαθίδρυση «λαϊκής» Δημοκρατίας; Λες… Φυσικά τα ερωτήματα. Αφού η κυβέρνηση δεν ανακοινώνει (καίτοι το υποσχέθηκε) ένα μελετημένο και κοστολογημένο πρόγραμμα που θα ακολουθήσει τα επόμενα δύο – τρία χρόνια, ο καθένας κάνει υποθέσεις. Γιατί όταν λείπει η υπεύθυνη ενημέρωση ξεφυτρώνουν υποψίες. Ο,τι χειρότερο δηλαδή.
Συνεχίζεται
