Κατά τεκμήριο κύριος σκοπός των κομμάτων είναι για μεν τα μεγαλύτερα η κατάληψη ή η διατήρηση της εξουσίας για δε τα μικρότερα η συμμετοχή σε πιθανή κυβέρνηση συνεργασία ή σε κάθε περίπτωση η αύξηση της εκλογικής τους δύναμης και η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη άσκηση πίεσης προς την κατεύθυνση ης ιδεολογίας εκάστου ή της εξυπηρέτησης των κομματικών τους ή άλλων συμφερόντων.
Κατά τεκμήριο κύριος σκοπός των κομμάτων είναι για μεν τα μεγαλύτερα η κατάληψη ή η διατήρηση της εξουσίας για δε τα μικρότερα η συμμετοχή σε πιθανή κυβέρνηση συνεργασία ή σε κάθε περίπτωση η αύξηση της εκλογικής τους δύναμης και η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη άσκηση πίεσης προς την κατεύθυνση ης ιδεολογίας εκάστου ή της εξυπηρέτησης των κομματικών τους ή άλλων συμφερόντων.
Για την επιτυχία του σκοπού τους χρησιμοποιούν τα καλύτερα κατά την κρίση τους δυνατά ή προσφερόμενα μέσα. Εχει μάλιστα χρόνια τώρα επικρατήσει να λέγεται (τουλάχιστον) σε πολλές περιπτώσεις το γνωστό: «Ο σκοπός αγιάζει, τα μέσα». Μ’ απλά λόγια προκειμένου να υπηρετηθεί ένας «ιερός σκοπός- το «ιερός» αναφέρεται στο θείον αλλά και στα δόγματα όποιας πίστης ιδεολογίας ή επιδίωξης – επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται ακόμη και μη νόμιμα, ηθικά και έντιμα μέσα. Με τη συλλογιστική ότι «καλύπτονται» (αν είναι δυνατόν!) από την συζητήσιμη «ιερότητα» του σκοπού. Καταφανώς και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Παρά ταύτα χρησιμοποιείται από τους πονηρούς «για νάναι για τους άμυαλους παγίδα».
Ο Λέον Τρότσκι επιχείρησε να το αναμορφώσει και το ενισχύσει κάπως γράφοντας: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα εφόσον υπάρχει κάτι που αγιάζει το σκοπό». Χρυσώνει κάπως το χάπι αλλά δεν του προσδίδει αλήθεια και κύρος. Διότι ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι που αγιάζει έναν σκοπό. Π.χ πιστεύει κάποιος ηγέτης ότι αν εφαρμόσει σ’ ένα κράτος (στο κράτος του) ένα συγκεκριμένο πολίτευμα: κομμουνισμός ή φασισμός ή ναζισμός ή σοσιαλισμός κ.λ.π. θα έρθει ο παράδεισος στο συγκεκριμένο κράτος και οι υπήκοοι του «θα τρων με χρυσά κουτάλια».
Και θα έχει εξαλειφθεί ως δια μαγείας η αδικία, η διαφθορά ή παραοικονομία ο,τιδήποτε κακό γενικά. Ιερός θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ο σκοπός, άγιος. Συνεπώς – με τη λογική του Τρότσκι- όποια μέσα υπηρετούν αυτό τον άγιο σκοπό εξαγιάζονται. Μπορείς δηλαδή να σκοτώνεις, να καταστρέψεις, να καταργείς τις ελευθερίες όλων των πολιτών ή έστω των αντιπάλων των μεγαλοφυών σχεδιασμών του ηγέτη.
Προφανής ο παραλογισμός. Ωστόσο τον είδαμε να εφαρμόζεται και από τους κομμουνιστές ηγέτες και από το Χίτλερ, το Μουσολίνι, τον Φράνκο και τους απανταχού της γης δικτάτορες και δικτατορίσκους. Το βλέπουμε να εφαρμόζεται και σήμερα στη Βόρεια Κορέα για παράδειγμα. Όπου βέβαια όχι μόνο δεν είναι παράδεισος αλλά φτώχεια, δυστυχία, ανελευθερία. Κόλαση με δύο λόγια. Το είδαμε επίσης και στις χώρες του π. «υπαρκτού σοσιαλισμού». Παρά ταύτα υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που ονειρεύονται την εγκαθίδρυση ενός τέτοιου καθεστώτος στη χώρα μας.
Έχουν μάλιστα και μια ομάδα ιδεολόγων , που τα πρεσβεύουν και τα υπόσχονται. Ξεχνώντας κάτι που ο μεγάλος επαναστάτης Ερνέστος Τσε Γκεβάρα (γράφηκε ότι Ερνέστο ονόμασε – δεν βάφτισε- ο Πρωθυπουργός των ένα των δύο γιών του): «Χωρίς εξουσία οι ιδεολογίες δεν εφαρμόζονται. Με εξουσία δεν επιβιώνουν» . Τη ρήση του αυτή την είδαμε να επαληθεύεται, στα κομμουνιστικά καθεστώτα της Αν. Ευρώπης αλλά και στην Κούβα των Κάστρο (Φιντέλ και Ραούλ), στη Γερμανία του Χίτλερ και αλλαχού.
Παρά ταύτα υπάρχουν και στη χώρα μας (και αλλού) σήμερα άνθρωποι που ονειρεύονται τη «μεγάλη ανατροπή» και την εγκατάσταση του μαρξιστικού «παράδεισου». Ναι, υπάρχουν και αγωνίζονται, να υλοποιήσουν τα όνειρά τους!
Πολλοί απ’ αυτούς έχουν βέβαια και μερικά εκατομμύρια ευρώ «στην άκρη» και μεγάλη ακίνητη περιουσία και καλή ζωή με όλες τις ανέσεις σ’ ένα καθεστώς που λεν πως είναι … κόλαση και θα το.. ανατρέψουν. Ξεχνώντας πως αν γινόταν ποτέ ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να μείνουν στη χώρα. Θα παραδέχονταν και αυτοί όπως ο ομοϊδεάτης τους φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ που ομολόγησε ότι δεν θα ήθελε να ζήσει ούτε ένα 24ωρο σε κομμουνιστικό καθεστώς.
Και κάτι τελευταίο. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα «καθαρίζουν» πρώτα πολλούς από τους συναγωνιστές τους στην κατάληψη της εξουσίας. Έτσι έγινε και με τους γνωστούς επαναστάτες Ροβεσπιέρο, Δαντών, Σαιν Ζυστ, Τρότσκι κ.λ.π. που τους αποκεφάλισαν οι σύντροφοί τους.
Συνεχίζεται
