Το μουντιάλ του Κατάρ πέρασε στην ιστορία. Από τους κρυφούς άσσους της διοργάνωσης ήταν η επιστράτευση ειδικών από κάθε ειδικότητα που συνέβαλαν με τις γνώσεις τους στο συνολικό αποτέλεσμα.
Ένας από αυτούς είναι ο Κατερινιώτης Μανώλης Παπακώστας που ως ορθοπεδικός – αθλητίατρος διαπρέπει στο νοσοκομείο Aspetar του Κατάρ. Μιλήσαμε μαζί του για το μουντιάλ της Αραβικής αυτής χώρας, και την τρίχρονη πορεία του στη Ντόχα. Για τρία χρόνια ασχολήθηκε επιστάμενα με την ειδικότητά του και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της προετοιμασίας όσον αφορά την καλή κατάσταση των ποδοσφαιριστών.
Το Ολύμπιο Βήμα ζήτησε να μας αφηγηθεί την εμπειρία του.
Ο.Β. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ποιος είναι ο ρόλος σας στο νοσοκομείο Aspetar;
Μ.Π Εγώ είμαι στο νοσοκομείο αυτό εδώ και 3 χρόνια στο ορθοπεδικό χειρουργικό τμήμα και ασχολούμαι με τις αθλητικές κακώσεις των γονάτων με έμφαση στην χόνδρινες βλάβες και μυϊκούς τραυματισμούς αλλά στα πλαίσια της δουλειάς ασχολούμαι και με τα υπόλοιπα μέρη του σώματος.
Ο.Β. Το Aspetar ήταν και το νοσοκομείο που ανέλαβε το Mundial. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο του νοσοκομείου στην οργάνωση του πρωταθλήματος
Μ.Π. Το αθλητικό νοσοκομείο Aspetar ήταν υπεύθυνο για την παροχή ιατρικών υπηρεσιών των αθλητών. Είναι ένα καθαρά αθλητικό νοσοκομείο το οποίο ιδρύθηκε το 2007 και είναι πρωτοπόρο παγκοσμίως καθώς εξυπηρετεί τόσο τις τοπικές όσο κ τις διεθνείς ανάγκες αλλά και επειδή είναι το μοναδικό ίδρυμα που κάθε αθλητής μπορεί να βρει κάθε υπηρεσία που μπορεί να χρειαστεί σε ένα μόνο κτήριο και σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αυτό ήταν και το νοσοκομείο που ανέλαβε το Mundial 2022, πράγμα που έγινε με πολύ καλή οργάνωση από την έλευση των ομάδων για τις προπονήσεις μέχρι και το τέλος του πρωταθλήματος με την κάλυψη των αναγκών των αθλητών, των στελεχών των ομάδων και των επισήμων της FIFA. Στο νοσοκομείο υπάρχουν μόνο αθλητίατροι, περίπου δέκα, και ορθοπεδικοί χειρουργοί που είμαστε επτά.
Ο.Β. Ποια ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή του πρωταθλήματος;
Μ.Π. Όταν πήγα στο γήπεδο με τον γιό μου σε δυο αγώνες με μεγάλο σασπένς.
Ο.Β. Η πιο δύσκολη;
Μ.Π. Στην διάρκεια του Mundial υπήρχαν διάφορα συμβάντα αλλά κανένα δεν ήταν τόσο μεγάλης σημασίας. Μόνο ένα δυο, όπως εκείνο του τερματοφύλακα της Σαουδικής Αραβίας που χτύπησε με έναν συμπαίκτη του και έσπασε όλο του το πρόσωπο αλλά αυτά αυτό αντιμετωπίστηκε κατευθείαν από τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας γιατί αυτά απαιτούν άλλες ιδιότητες και δεν είχαν σχέση με μας .
Γενικά στην ιατρική κάλυψη τα πράγματα πήγαν πάρα πολύ καλά και αυτό φάνηκε και μέσα στα γήπεδα αλλά το παρατηρήσαμε και εμείς μέσα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είχαμε δουλέψει πολύ καλά, σε συνεργασία πάντα με την FIFA και όλα πολύ καλά στημένα και οργανωμένα και δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κάτι. Στον ιατρικό τομέα τα πράγματα οργανώθηκαν πιο νωρίς με αποτέλεσμα να έχουν καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με άλλα που έγιναν λίγο πιο κοντά στην έναρξη του μουντιάλ. Το δικό μας τμήμα ήταν έτοιμο από το καλοκαίρι. Ξέραμε ακριβώς τι θα κάνουμε.
Ο.Β. Αυτό που έκανε το Κατάρ θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να το κάνουμε στην Ελλάδα;
Μ.Π. Όχι. Κατηγορηματικά όχι και θα σου πω τον λόγο. Απαιτεί τεράστιο κόστος για να μπορέσεις να έχεις όλη αυτή την οργάνωση και υποδομή την οποία δεν ξέρω αν θα άξιζε τον κόπο να την κάνουμε στην Ελλάδα. Εκεί δεν θα σκεφτεί κανείς το κόστος σαν ανασταλτικό παράγοντα για να φτιάξει ένα καινούριο μετρό ή οδικές αρτηρίες ή προαστιακό. Και άλλωστε δεν υπάρχουν και άλλοι περιορισμοί δηλαδή δεν περιμένει να βρει κανείς αρχαία για να χτίσει έναν σταθμό στην Αγία Σοφία στην Θεσσαλονίκη. Στην έρημο κάνεις ότι θες, κάνεις και καινούριο νησί αν θες, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και η νοοτροπία. Επίσης είναι και το γεγονός ότι η ασφάλεια που παρέχεται εκεί είναι απίστευτη. Αφήνεις το αυτοκίνητο σου ανοιχτό, αφήνεις τα κλειδιά σου θα τα βρεις εκεί που τα άφησες ή θα στα φέρουν, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι. Είναι από τα καλά του να έχεις μοναρχία. Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε άλλη χώρα γιατί εκεί υπάρχει αυτός ο έλεγχος. Άρα είναι πάρα πολύ δύσκολο να φτάσεις σε σημείο να τα κάνεις τόσο οργανωμένα και τόσο καλά.
Ο.Β. Στα 3 αυτά χρόνια έχεις αντιμετωπίσει μεγάλα ονόματα του αθλητισμού και του χώρου της τέχνης. Πώς είναι αυτοί από κοντά;
Μ.Π. Όπως είναι όλοι. Ο ασθενής είναι πάντα ασθενής. Έχει τις αγωνίες και τις ανησυχίες του όπως όλοι.
Ο.Β. Υπάρχουν άλλοι Έλληνες που εργάζονται στο Aspetar;
Μ.Π. Στο Aspetar υπάρχουν άλλοι 25 περίπου Έλληνες. Γιατρός είμαι μόνο εγώ. Είναι φυσικοθεραπευτές και γυμναστές. Τα 15-18 άτομα είναι φυσικοθεραπευτές σε διάφορα πόστα από πολύ ψηλά μέχρι μέτρια.
Ο.Β. Συνεπώς είστε από τις περιπτώσεις του brain drain που χάσαμε ένα τόσο καλό μυαλό από την χώρα.
Μ.Π. Ναι αλλά εγώ δεν έφυγα για τους λόγους που φεύγουν οι άλλοι. Εγώ έφυγα γιατί πάντα είχα μέσα μου την αναζήτηση του να είμαι σε ένα περιβάλλον πιο οργανωμένο και διαφορετικό και να εξελιχθώ μέσα από αυτό και να βοηθήσω αντίστοιχα στην εξέλιξη του χώρου. Οπότε στην δική μου περίπτωση δεν ήταν οικονομικό το θέμα ή θέμα κρίσης . Ηταν για μένα κάτι που αναζητούσα από καιρό. Αν μου δινόταν η εύκαιρα θα το έκανα και αν μου δινόταν η ευκαιρία κάπου αλλού, υπό διαφορικές αλλά καλές κατά την κρίση μου συνθήκες, θα το έκανα πάλι .
Ο.Β. Έχεις σκοπό να γυρίσεις κάποια στιγμή πίσω;
Μ.Π. Ως επαγγελματίας αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο όχι. Ως φυσική παρουσία βέβαια, αλλά επαγγελματικά όχι. Εκεί υπάρχει επαγγελματική εξέλιξη και από την στιγμή που οι ιδέες μου υποστηρίζονται δεν έχω κανένα λόγο να κάνω κάτι άλλο. Αν σταματήσουν να υποστηρίζονται ή αν δω ότι φτάνω σε ένα σημείο που μπαίνω στο comfort zone και δω ότι ζω μια καθημερινότητα απλά για να την ζω θα αναζητήσω κάτι άλλο. Αλλά μέχρι στιγμής και οι προοπτικές αλλά και οι προκλήσεις είναι μπροστά είναι θετικές και είναι θετική η αντίδραση που παίρνω οπότε δεν έχω κανέναν λόγο
Ο.Β. Ήταν τιμητική η πρόταση από το Aspertal και για σας αλλά και για την χώρα μας αλλά σίγουρα αφήσατε κάποια πράγματα πίσω στην Ελλάδα. Έρχεσαι συχνά αλλά δεν είστε κάθε μέρα εδώ με την οικογένεια και τους φίλους σου. Τι σου έλειψε περισσότερο όλο αυτό το διάστημα, αυτά τα 3 χρόνια;
Μ.Π. Αυτό που μου έλειψε, μου λείπει και θα μου λείπει είναι η οικογένεια μου και η ευρύτερη οικογένεια μου με την έννοια των ανθρώπων που με αγαπούν και τους αγαπώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου λείπει και η καλή σχέση που είχα και με άλλους ανθρώπους, με τους ασθενείς μου. Αλλά το χρώμα που σου αφήνει η ξενιτειά είναι το γκρι και πρέπει να παραδεχθώ και βλέποντάς το αντικειμενικά ότι σε απόλυτο χρόνο, ο χρόνος που αφιερώνω στην οικογένεια μου τώρα είναι περισσότερος από αυτόν που αφιέρωνα πριν. Η φυσική απόσταση είναι μεγαλύτερη αλλά η σχέση που έχω είναι πολύ καλύτερη και ο χρόνος που αφιερώνω και μέσω των ηλεκτρονικών μέσων και με την φυσική μου παρουσία όταν είμαι εδώ είναι πιο ποιοτικός γιατί δεν έχω πλέον υποχρεώσεις και ασθενείς εδώ. Όταν είμαι διακοπές είμαι διακοπές, όταν είμαι με την οικογένεια είμαι με την οικογένεια.
Ζ.Μ.
