– Μαθήματα ευέλικτου προσανατολισμού!
– Μαθήματα ευελε…
– Ναι, αμπε λαλέ…
– Έχεις πάθει κάτι; Δεν είσαι καλά; Γιατί τραυλίζεις; Να σε πάω στο νοσοκομείο;
– Χτύπα ξύλο, ρε διάβολε! Τι να πάθω; Τίποτα!
– Μα δεν…
– Ρίξε μια δεύτερη ανάγνωση!
– Α, εγώ πάντα με μια ανάγνωση μάθαινα το μάθημα μου απέξω, αμέσως!
– Δεν το βλέπω να συμβαίνει αυτό τώρα! Εκτός κι αν εννοείς ότι μαθαίνεις με την πρώτη να παπαγαλίζεις!
– Όσο περνάει ο καιρός γίνεσαι ακόμη πιο πολύ δυσνόητος! Γιατί άραγε;
– Τι να σου πω; Προσπαθώ πάντως!
– Να γίνεσαι λιγότερο ή περισσότερο; Επειδή εγώ αντιλαμβάνομαι ότι γίνεται μάλλον το δεύτερο!
– Βαδίζουμε ολοταχώς σε μια ελεύθερη πτώση, εγώ επειδή πάσχω από υψοφοβία, πράγμα που είναι γνωστόν τοις πάσι, νιώθω άνετα καθώς μειώνεται η απόσταση από το βαθύ υψόμετρο και πλησιάζει στα χαμηλά δάπεδα!
– Και δεν φοβάσαι μην γίνουν τα μούτρα σου πλακέ;
– Πλακέ; Ούτως ειπείν;
– Χαλκομανία σε κάποιο είδος μπετόν αρμέ!
– Φίλε μου, η απώλεια ύψους, τουτέστιν δεν γίνεσαι κοντύτερος, δεν χάνεις σωματικό ύψος, προφανώς μπορεί να προκληθεί μείωση σκεπτόμενης νόησης, οπότε δεν υπάρχει ουδεμίαν απώλεια!
– Είσαι σοβαρός;
– Βεβαίως, διότι ό,τι χιάσαμε, χάσαμε! Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι περισσότερο! Η σκέψη παραμένει η ιδία! Ούτως ειπείν, πολύ κακό για το τίποτα! Φωνές, αλαλαγμοί, δύσπνοες κορώνες, ηχηρές σιωπές… ένας αχταρμάς μιας αντιπαλότητας, από δω οι θύτες και από κει τα θύματα! Γκέγκε;
– Βρίσκομαι σε μια κατάσταση δύσκολης κατανόησης! Τόσο δύσκολο είναι;
– Και πολύ μη σου πω, διότι ουδείς αντιλαμβάνεται ότι η όρασή του, η σκέψη του, αυταπατάται, διώκεται αυτοβούλως μόλις αντιληφθεί μετ’ ευτυχίας το ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη από τον θύτη! Όχι, δεν είμαι θύμα πλέον, αναφωνείς, και η φωνή σου διαπερνά τον αγέρα και χάνεται στο υπερπέραν και διαλύεται στα εξ ων συνετέθη! Καλύτερα είσαι τώρα;
– Ναι, γέμισε το μέχρι πάνω! Και μονορούφι!
– Έτσι σε θέλω ρε, ότι και να συμβαίνει ψηλά το κεφάλι! Έτσι κι αλλιώς τα θέλει ο κ@^@$ μας!
