Από όλους τους καλλιτέχνες που κυριάρχησαν στη σκηνή καθώς η χορευτική μουσική έγινε μεγάλη επιχείρηση τη δεκαετία του 1990, ο Maxi Jazz ήταν μια κατηγορία από μόνος του. Δεν ήταν μόνο ότι ο frontman των Faithless ήταν ένας επιβλητικός τραγουδιστής: ο ηχηρός τόνος του και η σταθερή προφορά του το καθιστούσαν αυτό δεδομένο. Τα δύο πρώτα άλμπουμ του γκρουπ, Reverence και Sunday 8PM, χάρισαν υποψηφιότητες για βραβεία και μια παρέλαση από Top 20 singles και χάρισαν στους Faithless τη φήμη τους ως ελίτ.
Γεννημένος το 1957 ως Maxwell Fraser, ο Maxi Jazz -όπως είχε γίνει γνωστός από τις εμφανίσεις του στο πειρατικό ραδιόφωνο στα μέσα της δεκαετίας του 1980– ήταν σχεδόν 40 ετών όταν σχηματίστηκαν οι Faithless το 1995. Ο αέρας ειρηνικής σοφίας του ασκούμενου Βουδιστή εξισορροπούσε τις μανιασμένες μάζες που ορμούσαν για να παρακολουθήσουν το δημοφιλές συγκρότημα. Η ενέργεια μιας ολόκληρης αρένας κυλούσε μέσα από αυτόν, μέσα από το ήρεμο βλέμμα της καταιγίδας του rave.
Μαγική σχέση με το πλήθος
Από άποψη μαγνητισμού, ίσως μόνο ο Keith Flint των Prodigy θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Ωστόσο, ο Fraser πετούσε σόλο με τα άλλα βασικά μέλη των Faithless, την Sister Bliss και τον Rollo αντίστοιχα κρυμμένους πίσω από μια σειρά συνθεσάιζερ ή κολλημένους σε μια μπάσο κιθάρα. Μέχρι το γύρισμα του 21ου αιώνα, το χάρισμά του να ξεκλειδώνει τη διάθεση του πλήθους είχε μετατρέψει το συγκρότημα σε ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα της Βρετανίας – χορευτικά ή μη.
Αισθητικά, οι Faithless αντλούσαν από την έντονη αντίθεση μεταξύ της παγωμένης Sister Bliss, η οποία συνήθως φορούσε haute rave-goth ενδυμασία, και του Maxi Jazz, του οποίου το σφριγηλό σώμα συχνά κοσμούσε μόνο ένα ανοιχτό σακάκι.
Παρόλο που τα singles των Faithless συνήθως σκαρφάλωναν στα ύψη της progressive trance, τα άλμπουμ τους εξισορροπούνταν από πιο γήινες, αναστοχαστικές δουλειές. Η ψυχρή αύρα και η συνειδητή οπτική του Fraser ήταν επηρεασμένη από τη χρυσή εποχή του hip-hop, όπως οι KRS-One, A Tribe Called Quest και οι Jungle Brothers, καθώς και από την ανατροφή του από Τζαμαϊκανούς γονείς στο Brixton και το Croydon.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει πώς το hit «God Is a DJ» του 1998, ένα σλόγκαν που έφτασε να αναγραφεί σε μαγνητάκια ψυγείου, κάθισε δίπλα-δίπλα στον κατάλογο των Faithless με κομμάτια που αφορούσαν τον εκτοπισμό, το διαζύγιο και την απελπισία. Η φωνητική αντίθεση του Fraser στις παγκόσμιες συγκρούσεις – η οποία κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ στο καυστικό «Mass Destruction» του 2004 – προσέλκυσε την αγάπη του Michael Stipe και του Dave Grohl, καθώς και του Michael Eavis του Glastonbury, ο οποίος έκλεισε το συγκρότημα για να παίξει στη σκηνή Pyramid δύο φορές.
Ο Θεός είναι Dj
Ενώ οι μεγαλύτερες και καλύτερες επιτυχίες των Faithless θα προκαλούσαν την ανταπόκριση του πλήθους σε κλίμακα Ρίχτερ, κήρυτταν ταυτόχρονα επίσης την υπομονή: Το God Is a DJ διαρκούσε οκτώ λεπτά. Το Insomnia ήταν ένα διπλά πλατινένιο κατόρθωμα λογικής-προκλητικότητας που αφιέρωσε σχεδόν τα δύο τρίτα της διάρκειάς του (εννέα λεπτά για το αρχικό Monster Mix, τρεισήμισι για το ραδιοφωνικό edit) για να συσσωρεύσει την ένταση πριν το αλάνθαστο pizzicato synth riff επιτέλους σφυρηλατήσει.
Μετά από μια σεζόν στην Ίμπιζα όπου ο Pete Tong και άλλοι DJs έπαιζαν το κομμάτι αδιάκοπα, το Insomnia πήρε μια δεύτερη θέση στα charts προς το τέλος του 1996. Έφτασε στο Top 3, πούλησε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και αποτελεί πλέον μέρος της κλασικής dance μουσικής.
Ο Fraser «καμένος» από τα χρόνια των περιοδειών και στερούμενος έμπνευσης, ανάγκασε το συγκρότημα να κάνει μια σειρά από διαλείμματα, πρώτα στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στη συνέχεια μια επίσημη παύση από το 2011 έως το 2015. Μετά την επιστροφή του με το Faithless 2.0, μια συλλογή remix που κατέκτησε τα charts και επιστράτευσε μαθητές superstars όπως ο Avicii, ο Tiësto και ο Axwell, αποχώρησε για τα καλά, επιτρέποντας στους Faithless να συνεχίσουν ως ντουέτο.
Αντίο στοχαστικέ ποιητή!
«Ποτέ δεν θα προσπαθούσα να γράψω στίχους για τον Maxi, όπως δεν θα έπαιζε ποτέ τα πλήκτρα μου» δήλωσε η Sister Bliss το 2001.
Ο Frazer, με καταβολές νότιου Λονδίνου, επέστρεψε τελικά στις δύο νεανικές του αγάπες: η μία ήταν η κιθαριστική funk μουσική, την οποία διοχέτευσε μέσω του νέου του γκρουπ, των E-Type Boys, που εμφανιζόταν σε γερμανικά heavy metal φεστιβάλ. Η άλλη ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα Crystal Palace FC, στην οποία έγινε αναπληρωτής διευθυντής καθώς και σταθερό μέλος στους αγώνες.
Στις 26 Δεκεμβρίου οι ομάδες του Selhurst Park βγήκαν στο γήπεδο με τους Faithless, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν από τους δικούς της στην κερκίδα: Στον στοχαστικό ποιητή με την αίσθηση της σοβαρότητας που θα μπορούσε να γονατίσει 50.000 ravers.
*Με στοιχεία από την theguardian.com
