Η κατάληψη της Δυτικής Θράκης.
Η επιτροπή για τις υποθέσεις της Ελλάδας, της οποίας προήδρευε ο Ζύλ Γκαμπόν είχε εισηγηθεί την παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα, αλλά λόγω των αντιδράσεων του Προέδρου Ουίλσον μέχρι τα μέσα του έτους 1919 δεν είχε πραγματοποιηθεί. Την 21 Αυγούστου/ 3 Σεπτεμβρίου, ο αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων, Στρατηγός Φρανσέ ντ΄Εσπεραί έδωσε διαταγή καταλήψεως της Δυτ. Θράκης από τα Ελληνικά στρατεύματα.
Ο Βενιζέλος, προηγουμένως, από το Παρίσι ,είχε ζητήσει με τηλεγράφημά του, να επιλεγεί η καλύτερη μεραρχία, ώστε να αποφευχθούν τα λάθη της Σμύρνης. Η επανάληψη αυτή τόνιζε ο Βενιζέλος, θα σήμαινε οριστικό ναυάγιο των Ελληνικών διεκδικήσεων.
Την επιχείρηση της απελευθέρωσης της Δυτ. Θράκης διεξήγαγε ο στρατηγός Λεοναρδόπουλος με την ΙΧ Μεραρχία. Οι αντιρρήσεις του Ουίλσον εξακολουθούσαν, ενώ οι Γάλλοι μάλλον προτιμούσαν να αυτονομηθεί η Θράκη. Τελικά την 14/27 Νοεμβρίου 1919 υπογράφηκε με τη Βουλγαρία η Συνθήκη του Νεϊγύ με την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν των διεκδικήσεων, αλλά η παραχώρηση τελικώς καθορίσθηκε με τη Συνθήκη των Σεβρών.
Η κατάσταση στη Μικρά Ασία.
Στη Μικρά Ασία η κατάσταση λήγοντος του 1919 δεν είχε μεταβληθεί.
Την 12/25 Δεκεμβρίου 1919 αφίχθη στη Σμύρνη ο αντιστράτηγος Κομν. Μηλιώτης, ο οποίος ανέλαβε την διοίκηση της Στρατιάς Κατοχής της Μικράς Ασίας, η οποία περιλάμβανε τον Α΄ Σώμα Στρατού και το Σώμα Στρατού Σμύρνης. Μέχρι τότε τη Διοίκηση του Στρατού εξασκούσε το Α΄ Σώμα, πλην η δύναμη εκστρατείας είχε προσωπικό δύο Σωμάτων και δεν μπορούσε πλέον να ασκεί τη Διοίκηση με την υπάρχουσα δομή του.
Στις αρχές Ιανουαρίου 1920 η δύναμη του Ελληνικού στρατού ήταν 2.400 Αξιωματικοί, 62.743 Οπλίτες και 22.285 κτήνη. Επί πλέον υπήρχε αεροπορικός τομέας στο Καζαμίρ και αεροπορική ναυτική μοίρα με έδρα τη Σμύρνη.
Εν των μεταξύ οι πληροφορίες που έφθαναν στα αυτιά των Ελλήνων ήταν ανησυχητικές. Οι Τούρκοι ενίσχυαν το μέτωπο Αχμετλί- Φιλαδέλφειας, συγκέντρωναν δυνάμεις στις περιοχές Κιόσκ και Ναζλί και όλες οι ενδείξεις συνέτειναν σε επικείμενη δυναμική τους ενέργεια.
Προ των πληροφοριών αυτών πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στη Χίο υπό την Προεδρία του Βενιζέλου , ο οποίος είχε εν των μεταξύ επιστρέψει από το Παρίσι. Στη σύσκεψη παρίστατο ο αρχιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, ο ύπατος αρμοστής Στεργιάδης, ο Διοικητής της Στρατιάς Μηλιώτης και οι διοικητές των δύο σωμάτων του στρατού.
Στη σύσκεψη αποφασίσθηκε να συγκροτηθεί η Στρατιά της Μ. Ασίας σε δύο Σώματα υπό τους αντιστράτηγους Νίδερ και Ιωάννου. Ταυτόχρονα ενισχύθηκε η Στρατιά με μια Μεραρχία που συγκροτήθηκε στη Θεσσαλονίκης και ονομάσθηκε Μεραρχία Κυδωνιών, υπό την διοίκηση του Συνταγματάρχου Οθωναίου. Χώρος στάθμευσης καθορίσθηκε η περιοχή της Σμύρνης. Από τον Φεβρουάριο εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη και ο Παρασκευόπουλος και ασκούσε την διοίκηση προσωπικώς.
Ο Παρασκευόπουλος μόλις εγκαταστάθηκε ζήτησε από τον Πρωθυπουργό ελευθερία ενεργειών. Ο Βενιζέλος του διαμήνυσε από το Λονδίνο να μην μεταβληθούν σε καμία περίπτωση και με καμία αφορμή τα σύνορα χωρίς την έγκριση του Μίλν.
Το Συμβούλιο των Πρωθυπουργών
Τον Φεβρουάριο 1920 το Συμβούλιο των Πρωθυπουργών που εν των μεταξύ είχε αντικαταστήσει το Ανώτατο Συμβούλιο συνήλθε στο Λονδίνο για να ασχοληθεί με το Ανατολικό ζήτημα. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις φάνηκαν διστακτικές να δημιουργήσουν ένα σύστημα εντολών προς την Τουρκία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάψει να μετέχουν στις Διασκέψεις και είχε διαλυθεί κάθε ελπίδα ότι θα δέχονταν οτιδήποτε σε βάρος της Τουρκίας. Οι Κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας δεν είχαν καμία διάθεση να κηδεμονεύουν τμήματα της Οθωμανικής Τουρκίας και είχαν τη βεβαιότητα ότι θα έπρατταν το ίδιο και οι Ιταλοί, αν βεβαίως αποχωρούσαν από την Ασία και οι Έλληνες. Ο Γάλλος Πρωθυπουργός μάλιστα εξέφρασε την άποψη ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει στρατό εκστρατείας χωρίς οικονομική ενίσχυση και ότι θα αρκούνταν στην ικανοποίηση της προσάρτησης της Θράκης.
Μάλιστα δεν δέχθηκαν τη γνώμη του Βενιζέλου γιατί εκτίμησαν ότι θα ήταν δύσκολο για τον Έλληνα Πρωθυπουργό να δηλώσει ότι αποσύρεται από την Μικρά Ασία.
Τον επόμενο μήνα συναντήθηκαν εκ νέου οι Πρωθυπουργοί της Μεγ. Βρετανίας και της Γαλλίας .Τώρα όμως είχαν επέλθει σοβαρές μεταβολές. Ο Κλεμανσό αντικαταστάθηκε από τον Μιλλεράν και στη σύσκεψη παρίστατο και ο Ιταλός Πρωθυπουργός Νίττι. Ο Ιταλός και ο Γάλλος υποστήριξαν την άποψη ότι έπρεπε να συνάψουν με την Τουρκία συνθήκη ειρήνης και ότι δεν μπορούσαν να μην αφήσουν την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους. Συνεπώς η πρόταση του Βενιζέλου για δημιουργία στην Κωνσταντινούπολη διεθνούς κέντρου αποφάσεων ήταν πλέον ανεφάρμοστη. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο Λόυδ Τζώρτζ αγωνίζονταν στο Συμβούλιο πάντοτε υπέρ του Βενιζέλου, αλλά αντιμετώπιζε αντιδράσεις στους κόλπους της Κυβέρνησής του. Προ αυτής της εξέλιξης, ο Τζώρτζ πρότεινε να διατηρηθεί αυτόνομη η Σμύρνη υπό Ελληνική διοίκηση αλλά υπό την Κυριαρχία του Σουλτάνου.
