– Μη μου μιλάς, διαλογίζομαι!
– Με τέτοια ζέστη;
– Τι πειράζει η ζέστη;
– Ξέρω ‘γω, θα περίμενα να ήσουν στη θάλασσα και να ασχολιόσουν με μακροβούτια…
– Στην ηλικία μου τα μακροβούτια είναι απαγορευτικά! Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο! Δεν θα το παίξω και τζόβενο!
– Μια κουβέντα λέω, δέκα λες! Εντάξει!
– Ρε, θέλω να διατηρήσω μια κατάσταση ηρεμίας…
– Για ποιο λόγο;
– Θέλω να είμαι σε μια κατάσταση ηρεμίας για να μπορέσω να φτάσω σε ένα σημείο απόλυτης νιρβάνα για να μπορέσω να διαλογιστώ και να φτάσω στο ανώτατο σημείο κατανόησης δύσκολα κατανοητών ενεργειών!
– Καλά, είπα εγώ, είναι δυνατόν με ζέστη και να αφήσεις το μυαλό σου να κουράζεται; Έλεος! Δεν πάμε να πιάσουμε ακρογιαλιά μεριά, να πιάσουμε κανένα ουζάκι με κανένα θαλασσινό και να απολαύσουμε τον ήλιο να βουτάει στα νερά και να φτάσουμε την ηρεμία μας σε ύψος αμέτρητο; Έτσι θα γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, για να βγάλουμε τον βαρύ χειμώνα που οσονούπω έρχεται, που θα πάει άλλωστε;
– Ρε, άκου τι θα σου πω! Κι εγώ διακοπές είμαι!
– Είσαι διακοπές; Και εδώ μπροστά μου ποιος είναι; Και αφού είμαι κι εγώ μαζί σου, είμαι κι εγώ διακοπές; Καιρός να κόψω τις κακές παρέες! Δημιουργούν παρενέργειες!
– Ρε σαχλαμάρα, άκου να σου πω και άσε τις εξυπνάδες! Θα δεις πόσο δίκιο έχω διότι κι εγώ βρίσκομαι σε μια σύγχυση που δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Σε ένα ελληνικό νησί κατά Κυκλάδες μεριά σε ένα μπαράκι τα γκαρσόνια δίνουν στους πελάτες τα σφηνάκια τους και μετά το κάθε κατέβασμα πέφτει η σφαλιάρα με μπογιά που αφήνει το έγχρωμο σημάδι τους πάνω στο μάγουλο τους. Συνεχίζουν τα σφηνάκια, συνεχίζουν και οι σφαλιάρες!
– Για κούνα λίγο το κεφάλι σου ρε, και δες μπας κι έρχομαι από τη γωνία!
– Είδε που έρχεσαι στα λόγια μου! Άντε βγάλε άκρη. Και από ό,τι μαθαίνω αυτό το …συμβάν λαμβάνει χώρα εδώ και κάμποσα χρόνια στην Ίο!
– Εγώ πρώτη φορά το ακούω…
– Κι εγώ… Φέτος προστέθηκε κι άλλο μπαράκι που εφαρμόζει αυτού του είδους …παιχνίδι να το πεις, …τραβάτε με κι ας κλαίω να το πεις …κρατάτε Τούρκοι τα άρματα να το πεις …η τρέλα δεν πάει στα βουνά πάει στα νησιά να το πεις …δεν ξέρω πώς να το πεις! Αλήθεια, δεν ξέρω. Και θέλω να καταλάβω την ουσία του όλου πράγματος, προσπαθώ να βρω τίποτα στοιχεία παιχνιδιού, τίποτα στοιχεία διασκέδασης, κάτιτις τέλος πάντων που να ‘ρθει σαν δικαιολογία στο μυαλό μου… έλεος πια, έχουμε φτάσει στα άκρα μας και ό,τι κατεβάζει η κούτρα μας τρέχουμε να το εφαρμόσουμε! Αλήθεια δεν ξέρω! Χώρια που όσο να πεις μια δόση βίας υπάρχει σε όλη αυτήν ιστορία που την δεχόμαστε εμείς οι συμμετέχοντες γελώντας και διασκεδάζοντας! Είναι διασκέδαση αυτό; Και το θέμα είναι φυσικά ότι συμμετέχουν νεαροί και νεαρές. Δεν πήρε το μάτι μου κανένα μεγαλύτερο και αυτό με βάζει σε σκέψεις! Τι μπορεί να βγει από αυτό στην πορεία; Κάτι δεν θα αφήσει;
– Εγώ θα σου πω ρε! Μην σκέφτεσαι καθόλου, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν ξέρουν να διασκεδάζουν και γι’ αυτό δεν υπάρχουν συμμετέχοντες!
