– Να θυμηθώ να ξυπνήσω…
– Γιατί; Κοιμάσαι τώρα;
– Ναι, και βλέπω άσχημα όνειρα!
– Όπα, μιλάς, μάτια ανοιχτά, σκέφτεσαι… έτσι δεν κοιμάται ο κόσμος!
– Είδες που ο γιαλός δεν είναι στραβός, εμείς όμως αρμενίζουμε στραβά!
– Δίκιο έχει ς μωρέ! Εγώ σε πειράζω! Τι να πω; Τι να κάνω;
– Είδες τι γίνεται σιγά σιγά. Είδες τι ξεδιπλώνεται και όσο πάει αυξάνονται τα χιλιόμετρα, σε λίγο θα μας σκεπάσει όλους. Δεν μπορείς ούτε καν να διαβάσεις όλα τα στοιχεία που βλέπουν το φως της ημέρας, είναι τόσα πολλά, μαθαίνεις το ένα, και μετά κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο… Γεμάτος εφιάλτες ο Παράδεισος!
– Ναι, ρε!
– Λαϊκό ανάγνωσμα, ευκαιρία για σχόλια…
– Γιατί να μην σχολιάσουμε δηλαδή;
– Δεν είπα κάτι τέτοιο, δεν μιλάμε για ονειρικές καταστάσεις, αλλά για εφιαλτικές, που δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ! Είναι ότι… αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα! Δεν ξέρω κατά πόσο τα παιδιά των εγκληματιών ήξεραν για τη δράση των γονιών τους! Πολύ αμφιβάλω αν ήξεραν, σίγουρα κάτι θα έκαμναν! Μια απόλυτη άγνοια!
– Γιατί το λες;
– Το παιδί του ήταν δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα, ο οποίος απολύθηκε μόλις έγιναν γνωστά τα κρυφά μυστικά και έγινε γνωστό ότι ο αναφερόμενος είναι γιος του ενός!
– Δεν ξέρω…
– Φταίει; Όχι, δεν φταίει! Τώρα φταίει, όμως, για αυτό και τιμωρήθηκε! Έπρεπε να τιμωρηθεί; Ποιος να απαντήσει; Έκανε κάτι; Όχι αυτός δεν έκανε κάτι! Τότε γιατί να απολυθεί, γιατί να δακτυλοδειχτεί; Ο πατέρας του καλά! Αυτός γιατί;
– Δεν ξέρω…
– Θα τον κυνηγάει που θα τον κυνηγάει σε όλη του τη ζωή ο ανεξίτηλος λεκές, αλλά και τώρα η ανεργία θα του τονίζει ακόμη περισσότερο ότι αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα!
– Δεν ξέρω…
– Για πες…
– Τι να πω… Δεν ξέρω…
– Πόσα θύματα γεννιούνται από αυτήν την ιστορία για να ζουν μέχρι τέλους τον θάνατό τους; Θα αυξηθεί ο αριθμός; Θα δείξει; Και η τιμωρία τι θα αποδείξει; Ότι κάθε μέρα η ζωή θα μοιράζει εφιάλτες και θανάτους;
– Δεν ξέρω… Με αποτελείωσες…
– Για αυτό πρέπει απαραίτητα να θυμηθώ να ξυπνήσω!
