Γράφει ο Γ. Ράπτης
Ένα θαυμάσιο κείμενο περί «Αγάπης» του νεαρού Τάσου Ταρενίδη, που δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες στο Ο.Β. πέρασε απαρατήρητο για τον γράφοντα, όπως δε θα έπρεπε, όχι γιατί γράφηκε από ένα δεκαοχτάχρονο παιδί – φοιτητή στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, αλλά γιατί αναφέρεται σε κάτι ως «προϊόν εν ανεπαρκεία» στην τόσο γκρίζα και σκληρή καθημερινότητα, την πνιγμένη στην ανάγκη να προλάβει κανείς, μικρός ή μεγάλος, να αντιμετωπίσει τα επείγοντα και πιεστικά , ως άκρως επικίνδυνα και ανυπέρβλητα προβλήματα που επισώρευσε η εξουσία, περισσότερο, και λιγότερο ο πολίτης- άτομο, με μια λογική κυρίαρχα υποταγμένη στο κέρδος, στη χρησιμοθηρία, στο ευρώ, στο δολάριο, γουάν , στη συσσώρευση από τους λίγους του συνόλου σχεδόν του πλούτου σε χώρες αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, και σε καταδίκη των πολλών να φυτοζωούν…
Πού περιθώρια, φέρελπι Αναστάσιε για Αγάπη, τι βαπτιστικό όνομα, υπείκον στη λογική του Αντισθένη με δόγμα την «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψιν», καθότι μόνον έτσι μπορεί κανείς ανέκαθεν – και σήμερα – να προσεγγίσει τον κόσμον, αφού ουσιαστικά χρειάζεται «να πάρει ο νους στροφές αντίστροφες για να τον ερμηνεύσει» χωρίς να καεί (από την άρχουσα τάξη), όπως καίγονται πολλές φορές ψυγεία και μηχανές και τηλεοράσεις αν κοπεί το ρεύμα και επανέλθει ξαφνικά…
Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ
Ζήσαμε στη μοναξιά του συνωστισμού, στη λιμοκτονία της αφθονίας, στη δυστυχία της ευμάρειας πάνω από 40 τώρα χρόνια, και αναντίρρητα ΧΩΡΙΣ αγάπη, η με επίπλαστη και φαρισαϊκή συμπάθεια στο συνάνθρωπό μας, Καίσαρες ουσιαστικά μιας ερήμου, όπου δεν έβρισκε κανείς όαση, παρά ψευτοευτυχισμένες μονάδες.
Οι στέγες στις πόλεις πολύ κοντά, μα οι ψυχές πολύ απόμακρες μεταξύ τους..
Χρειάστηκε η σοβούσα κρίση, η κάθετη έκπτωση αρχών, το ξεγύμνωμα της εξουσία (ή της Απ-ουσίας ή την Αν-ουσίας ή της απλής Παρ-ουσίας ή και της άκρατης Συν-ουσίας) για να βιώσει ο κόσμος την αληθινή Αγάπη μέσα σε δύσκολες συγκυρίες, αγνή και αληθινή, χωρίς υστεροβουλία και ιδιοτέλεια (ως επί το πλείστον) με τις πρωτοβουλίες του απλού πολίτη ( όχι των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ήδη κατηγορούνται για μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα), όπως είναι η αλληλεγγύη, το κοινωνικό παντοπωλείο, το κοινωνικό φαρμακείο και φροντιστήριο και τέλος άλλες πολλές εθελοντικές δράσεις.
Η ΧΡΥΣΗ ΕΛΠΙΔΑ
Είναι παρήγορο το γεγονός για την κοινωνία μας, που παιδιά 18 χρόνων φορούν αρματωσιά (έστω και λίγοι) σαν αυτή που φορά ο Τάσος Ταρενίδης, έτοιμος πια φιλόλογος και θεολόγος, όπως εξάγεται από τα γραφόμενά του, στο άρθρο του Ο. Βήματος, ξεδιπλώνοντας από το γεμάτο πανέρι του – σε πολλούς χώρους του επιστητού- τις τεκμηριωμένες και με παραπομπές μεστές του γνώσεις.
Έχουμε την εντύπωση ότι πέρα από την Επιστήμη της Κλασικής Φιλολογίας, η Πιερία κέρδισε και έναν νέο δημοσιογράφο. Γι αυτό πρέπει να γράφει συχνά. Η κοινωνία, ιδίως σήμερα, χρειάζεται πρότυπα. Γιατί πάσχει από φτώχεια, από ραχάτι με τη φραπεδιά, πληρωμένη από το μισθό των γονέων ή τη μικρή σύνταξη του παππού τους.
Γράφει ο Γ. Ράπτης
