Της Δέσποινας Χ. Ποικιλίδου
Ο απόηχος των 31ων παγκόσμιων Ολυμπιακών αγώνων στο Ρίο
Όλον αυτόν το μήνα, ολόκληρος ο κόσμος παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τους παγκόσμιους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίου.
Ένα καλοπαιγμένο αθλητικό υπερθέαμα…
Αυθόρμητα τα δάκρυα χαράς και λύπης, από τους νικητές και τους ηττημένους έπεσαν στη γη σαν σπόρος και πότισαν το στάδιο, για να φυτρώσουν τα νέα ταλέντα του αθλητισμού και να συνεχίσουν αυτόν τον ευγενή αγώνα.
Όλα τα έθνη, άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο, καμάρωσαν για τα χρυσά, τα αργυρά και τα χάλκινα βραβεία που κέρδισαν οι αθλητές τους.
Εμείς οι Έλληνες καμαρώσαμε την Άννα Κορακάκη, για το χάλκινο πρώτα και μετά το χρυσό έπαθλο που πήρε στη σκοποβολή, μετά από έναν τεράστιο αγώνα υπό δυσμενείς συνθήκες, που τελικά δικαιώθηκε.
Ακολούθησε ο Λευτέρης Πετρούνιας, εκφράζοντας εκείνο το αμίμητο, «ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα», που το απεύθυνε στον εαυτό του και στην πατρίδα.
Ο Λευτέρης δεν κέρδισε μόνο το χρυσό έπαθλο, αλλά πήρε και διάφορους άλλους τίτλους όπως «ο άρχοντας των χρυσών κρίκων», και «ο άρχοντας των δαχτυλιδιών».
Δίδαξε ήθος και στα χέρια του οι κρίκοι, έγιναν χρυσοί, καθώς χρυσοί έγιναν και οι προπονητές όλων αυτών των πρωταθλητών. Εύγε.
Στην κολύμβηση, την τόσο κουραστική, με την ψυχή στο στόμα, ακούμπησε με το χέρι του στο τέρμα, ο Σπύρος Γιαννιώτης δεύτερος, και κέρδισε το αργυρό.
Θα μπορούσε να ήταν και χρυσό, αφού τερμάτισε συγχρόνως με τον πρώτο αλλά σεμνός και ταπεινός όπως είναι αρκέστηκε στο έπαθλο που με τόσο κόπο και τόση αφοσίωση, χρόνια τώρα κατέκτησε. Και εις άλλα με υγεία…
Στην ιστιοπλοΐα, δύο άλλα νέα ονόματα, δύο νέα παιδιά, μας έφεραν το χάλκινο.
Όμορφο, εντυπωσιακό, αλλά δύσκολο άθλημα, εξοντωτικό.
Ο Παύλος Καγιαλής και ο Παναγιώτης Μπάντης, πάλεψαν με τον άνεμο και τα κύματα και τα κατάφεραν. Μας έκαναν περήφανους…
Επίσης η Κατερίνα Στεφανίδου, η Ελληνίδα από την Αμερική, πήδηξε με το άλμα επί κοντώ, υπό την ελληνική σημαία.
Πήρε το χρυσό μετάλλιο και έκανε όλους τους Έλληνες ευτυχισμένους και περήφανους, καθώς ντύθηκε την ελληνική σημαία και ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος. Της αξίζουν πολλά θαυμαστικά!!!
Ο αγώνας συνεχίστηκε στην πάλη, στην κωπηλασία, όπου έχουμε και αθλητές με άριστες επιδόσεις.
Όμως τηρουμένων των αναλογιών, οι Ηνωμένες Πολιτείες, πήραν περισσότερα έπαθλα. Αλλά και οι περισσότεροι αθλητές ήταν οι … λεβεντόκορμοι ανίκητοι νέγροι.
Στο τρέξιμο μάλιστα και οι τρεις πρώτες νικήτριες ήταν και αυτές νέγρες. Ταχύτατες και δυναμικές, πετούσαν κυριολεκτικά.
Άθελα η σκέψη μου έκανα κάποιους λογικούς συνειρμούς.
Θυμήθηκα, … και τι δεν θυμήθηκα…
Θυμήθηκα τότε που οι Ευρωπαίοι κατακτητές, πήγαν και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Γη της Επαγγελίας, με τα απέραντα χωράφια, την εύφορη γη, πλην όμως δεν υπήρχαν άνθρωποι να την καλλιεργούν, καθότι οι αριστοκράτισσες γυναίκες τους, με τα κρινολίνα και τις βεντάλιες, δεν μπορούσαν να ασχολούνται με τέτοιες ταπεινωτικές εργασίες και έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλοι εργάτες για να κάνουν τη δουλειά αυτή.
Κι επειδή τότε οι δυτικού δυνάστες δεν πρόλαβαν ακόμα να βομβαρδίσουν κάποια κράτη, για να προκαλέσουν προσφυγικά κύματα διαφυγής, για να σώσουν τη ζωή τους, είχαν την φαεινή ιδέα να στείλουν στη ζούγκλα του Αμαζονίου κάποιους επιτήδειους και με ένα λάσο να παγιδέψουν αθώους, ανυποψίαστους και ελεύθερους νέγρους, να τους περιμαζέψουν σαν τα ζώα και χειρότερα ακόμη.
Τους μαστίγωναν, τους βίαζαν και τους πουλούσαν σαν τα ζώα.
Από τον βιασμό εκείνον, προήλθαν οι μιγάδες που γέμισαν την Αμερική και όχι μόνον.
Είναι ο μισθός της αμαρτίας τους.
Όμως, παρά το καλοσχεδιασμένο αυτό σατανικό σχέδιο εξόντωσης του ανθρώπου, η θεία βουλή είχε πάλι ένα plan Β, για αυτούς τους δούλους.
Χωρίς να το θέλουν, άκουσαν για ένα Θεό της Αγάπης, που συμπονεί και συμπάσχει με τον κατατρεγμένο.
Πιάστηκαν λοιπόν απ’ Αυτόν και τον εξέφρασαν μέσα από τις προσευχές και τους ύμνους τους, τον πόνο και παράπονό τους, χαρίζοντας έτσι σ’ όλο τον κόσμο τα περίφημα spiritual , που κανένας δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος ακούγοντάς τα.
Κι έπειτα ήρθε ο Λίνκολν ή μάλλον τον έστειλε ο Θεός και τους απέδωσε την ελευθερία τους.
Και από τότε δοξάζουν την Αμερική, είτε με τους πλέον καλλίφωνους μουσικούς, είτε με τους πρωταθλητές σε όλα τα αθλήματα και σήκωσαν στους ώμους τους την Αμερικανική σημαία, τιμώντας την και ανταποδίδοντας στους Αμερικανούς, καλό αντί κακού, είτε στην πολιτική με έναν Πάουελ, ή την Κοντολίζα, είτε με τον Ομπάμα… να τους κυβερβούν πρώην δούλοι!!!
Η σκέψη όμως τις μέρες αυτές με πάει και σε έναν άλλο πρωταθλητή, έναν άλλον δρομέα, που έτρεξε σε ένα διαφορετικό στίβο, τον Απόστολο Παύλο, που διαμηνεύει στην Β΄ Επιστολή Τιμοθέου δ΄7, «τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστην διετήρησα, του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον θέλει μοι αποδώσει ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής. Και ού μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού».
Έτσι λοιπόν φίλε μου αναγνώστη, έχεις κι εσύ, έχω κι εγώ, την μακαρίαν ελπίδα ίσως λάβουμε το στεφάνι της δικαιοσύνης, εάν τρέξουμε τον αγώνα τον καλόν.
Με την ευκαιρία όμως αυτή των Ολυμπιακών αγώνων στο Ρίο, ανθρωπίνως η σκέψη μου κάνει και ένα ακόμα συνειρμό που ίσως να είναι κοινός με τον δικό σου.
Ακούω πως για να πάρεις την άδεια να χρησιμοποιήσεις την φίρμα οποιουδήποτε προϊόντος επιβάλλεται να πληρώσεις κάποια ποσοστά για τη χρήση του ονόματος.
Ιδού η απορία.
Πόσο θα έπρεπε να ήταν το ποσοστό για την χρήση του ονόματος των Ολυμπιακών αγώνων, που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται ατελώς από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να μας απαλλάξουν από τα επάρατα μνημόνια; Όχι πες μου.
Όμως για ένα άλλο άθλημα, για το οποίο ντρέπομαι που είμαστε πρωταθλητές είναι αυτό της αρπαγής, του ψεύδους και της κλεψιάς κάποιων επιτήδειων απάτριδων, που υφάρπαξαν τον εθνικό μας πλούτο και τον φυγάδευσαν σε off sour εταιρίες στο εξωτερικό εν κρυπτώ και παραβύστω και υποχρέωσαν τον φτωχό λαό να πληρώσει τα κλοπιμαία.
Περιέκοψαν την σύνταξη και το ΕΚΑΣ του παππού και της γιαγιάς και εξαθλίωσαν τον τομέα της υγείας.
Με ποιόν τρόπο πρέπει να ανταμειφθεί ο πρωταθλητής αυτός της απάτης; Υπάρχει γι αυτόν μισθός;
Υπάρχει.
«Ο μισθός της αμαρτίας είναι ο … θάνατος».
Αυτός είναι ήδη ανθρωπίνως νεκρός.
Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
