«Προσφέροντας ρίγος καθαρίζουμε τους νευρώνες μας»
Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι γεννημένος το 1995 στην Κατερίνη, ζει και εργάζεται στην Αθήνα από το 2014. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και θεωρείται πολυδιάστατος καλλιτέχνης, το έργο του εστιάζει κυρίως στη ζωγραφική, ενώ παράλληλα επεκτείνεται στη μουσική και την ποίηση. O ίδιος σχολιάζοντας εύστοχα την τέχνη του θα πει πως ερευνά νέες μορφές εξπρεσιονισμού και αυτόματης γραφής, ενώ συνδυάζει τον συμβολισμό με τη φιλοσοφία καθώς και την παιδικότητα με το μακάβριο στοιχείο. Εξερευνά θέματα όπως ο υπαρξισμός, η ζωτικότητα, η αγάπη, ο πόνος, χρησιμοποιώντας αντιθετικές τεχνικές και ποικίλα υλικά. Μέσω του μυστηρίου και της μυθοπλασίας επαναπροσδιορίζει τους ρόλους του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία, θέτοντας ερωτήματα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ξεκίνησε να ζωγραφίζει από πολύ μικρός, από την ηλικία των τριών ετών, μιμούμενος πρώτα πρώτα τα κινούμενα σχέδια. Αργότερα άρχισε να ζωγραφίζει τα παιχνίδια που χρησιμοποιούσε, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσε προσεκτικά, σχεδιάζοντας— και ζωγραφίζοντας ασταμάτητα συν τω χρόνω— μ’ εκείνη την παλιά, αρχέγονη επιθυμία των ανθρώπων που νιώθουν την ανάγκη να αφήσουν ένα επίγειο ίχνος («στην ουσία κάνουμε το ίδιο πράγμα με τους ανθρώπους των σπηλαίων» θα γράψει σε ένα του κείμενο δηλωτικό των προθέσεών του).
Η έκθεση των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών το 2019 έδωσε την ευκαιρία στον νεαρό καλλιτέχνη να φανεί το ξεχωριστό του ταλέντο: έργα φρεσκότατα, μοντέρνα, ζωντανά, νευρικά, ευεργετικές όψεις της δουλειάς μιας πενταετίας, προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κριτικής. «Ένας εκρηκτικός νέος έλληνας ζωγράφος που θυμίζει Μπασκιά και συζητιέται πολύ» θα γραφεί σε επιδραστικό αθηναϊκό, φιλότεχνο έντυπο ενώ μας ξεναγεί σε μια «Γνωριμία με τον πολλά υποσχόμενο ζωγράφο (και μουσικό) Γιάννη Ιωαννίδη, που μόλις αποφοίτησε από την Καλών Τεχνών» (πηγή: https://www.lifo.gr/articles/arts_articles/250497/giannis-ioannidis-ena-neo-talento-poy-molis-apofoitise-apo-tin-kalon-texnon, 9.9.2019).
Ο ίδιος δεν κρύβει τις καταβολές της τέχνης του: «Οι επιρροές μου είναι πολλές και διάφορες, είναι κυρίως ζωγράφοι, ποιητές, μπάντες και ταινίες που έχουν έντονο το στοιχείο του υποσυνείδητου. Μπορώ να σου πω ότι λατρεύω πολλούς “μάστερς” και κλασικούς και εξπρεσιονιστές, είναι πράγματα που κατάλαβα όταν τα είδα από κοντά, σε σύγκριση πάντα με το τότε. Μικελάντζελο, Καραβάτζιο, ήτανε σοκ. Ιερώνυμος Μπος, Μουνχ, Βαν Γκονγκ, Γκόγια και πολλούς άλλους “psychos”. Έχουνε ένα μυστήριο πίσω από αυτό, σε κάνουν να αναρωτιέσαι».
Πρόκειται για έναν θερμό, αιχμηρό, ουμανιστικό ποιητικό μονόλογο στον οποίο το αφηγηματικό εγώ σε πρωτοπρόσωπο λόγο και εμπνευσμένο από τις καλύτερες παραδόσεις της αντιστεκόμενης ποίησης του εικοστού αιώνα (από τον φουτουριστή Μαγιακόφσκι μέχρι τον Φερλιγκέτι και τους αμερικανούς ποιητές της beat generation) ειδοποιεί τους αναγνώστες συμπολίτες του για το πού οδεύει ο εγκλωβισμένος σύγχρονος άνθρωπος της μετανεωτερικότητας.
Οι άνθρωποι είναι όμορφα τέρατα
μεταμορφωμένα σε παγωτά κορμιά που λιώνουν στο χρόνο
απέραντα κοπάδια σημάδια πρότυπα
έφτιαξα μια αποστολή και την ανέβαλα ήτανε μάταιο να με ζωγραφίσω
απλά πλήγωσα τον χρόνο και με τα ζουμιά του σχημάτισα άπειρα ψέματα
τα κρέμασα σε ένα τεράστιο γκρι δωμάτιο με υγρασία και σκοτάδι
οι όχθες μου είναι βρώμικες πετσέτες παρμένες στον πάγκο με τα κύπελλα των χαμένων
Ο μονόλογος του Ιωαννίδη, γεμάτος νεανική οργή και σκληρές μεταφορές, μισεί την απάθεια, το ψέμα, την υποκρισία, το κακό, τον πόλεμο και τη βία. Αγαπάει τον ήλιο, το νερό, το φιλί, τον έρωτα, τα χρώματα, το φεγγάρι και το κέντρο της γης. Ο ποιητής επιπλέον διαθέτει μακάβριο εξαρχειώτικο χιούμορ («η ζωή μου είναι σχηματισμένη από ηλεκτρισμό μόνο/ πιστεύω ότι είμαι καλός αγωγός και γι’ αυτό θα πάω στην άσπρη κόλαση/ για να της βάψω κάναν τοίχο/ έτσι με τρύπες πολλές») και αντιπολεμικές ριζοσπαστικές ιδέες («Ο καθένας έχει δικαίωμα στη ζωή/ η κοσμάρα μου είναι ένα δάχτυλο που γαργαλάει το αυτί μου/ είμαι μια πεταλούδα που περιφέρεται στην όμορφη γκρεμισμένη Συρία).
Για τον εικαστικό, ποιητή και μουσικό Γιάννη Ιωαννίδη η τέχνη σε όλες τις μορφές της είναι μια μορφή επικοινωνίας με το τώρα, τη σημερινή ζωντανή ύλη του πέριξ κόσμου, είναι η ικανότητά μας να μετατρέπουμε κάτι άψυχο σε ζωντανό οργανισμό. Είναι ωστόσο και η απαράμιλλη δυνατότητά μας να καταργούμε τον χρόνο, να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα, να δίνουμε ζωή και σχήματα σε αυτό που έρχεται και που δεν είναι πάντοτε ορατό από τους συγκαιρινούς.
Η ευλογημένη μαχητικότητα και το πάθος του νεαρού Γιάννη Ιωαννίδη αξίζει τη συμπαράστασή μας. Στο κάτω κάτω με την τέχνη ισχύει ότι και με τη βροχή: «Χαμογέλα στη βροχή και θα σου δώσει νερό. Είναι φιλότιμη».
[Σταύρος Αποστόλου-Γιάννης Ιωαννίδης. Από τον εξπρεσιονισμό στη ζωγραφική των λέξεων. Αρχοντικό Τσαλόπουλου. Η έκθεση των Φίλων Μουσείου Πόλης Κατερίνης θα διαρκέσει μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 2024].
Μικροϊστορικά του Αντώνη Κάλφα
antoniskalfas@yahoo.gr
